به گزارش ایسنا، مجید نیکخوی در جمع خبرنگاران استان از حضور و رشد روزافزون گیاه سنبل آبی در تالاب عینک ابراز نگرانی کرد و گفت: سنبل آبی گیاهی جان سخت و نمیر است که موجب تخریب اکوسیستم‌های ارزشمند آبی و از بین رفتن گیاهان و جانوران بومی می‌شود.

وی با اشاره به این‌که در جمع‌آوری مکانیکی سنبل آبی نمایندگانی از شرکت آب منطقه‌ای گیلان حضور داشتند و کمک‌هایی هم از سوی این شرکت برای جمع‌آوری این گیاه خطرناک انجام شد، اضافه کرد: هم‌چنان برای ریشه‌کنی این گیاه به دستگاه‌هایی که متولی انجام این کار هستند، کمک می‌کنیم.

سنبل‌آبی نمک بر زخم‌های تالاب‌انزلی می‌پاشد

نیکخوی با اشاره به این‌که تالاب انزلی یکی از تالاب‌های ارزشمند کشور است که متاسفانه حضور سنبل آبی بر رنج‌های این اکوسیستم ارزشمند افزوده است، خاطرنشان‌کرد: ورود روزافزون فاضلاب‌ها به تالاب انزلی به رشد روزافزون این گیاه خطرناک کمک می‌کند.

به گزارش گروه دریافت خبر ایسنا،طاهره افتخاری معاون دفتر موزه تاریخ طبیعی و ذخایر ژنتیکی سازمان حفاظت محیط زیست گفت: گیاه سنبل آبی به لحاظ آن‌که بومی کشور ایران نیست، به‌راحتی با شرایط آب‌ و هوایی سرشار از املاح و مواد مغذی تالاب انزلی سازش یافته و در حال حاضر به صورت کاملاً تهاجمی عرصه‌های وسیعی از تالاب را در برگرفته و بر معضلات پیشین این تالاب افزوده است.

وی ضمن تاکید بر این نکته که برای هر ایرانی شناخت، کنترل و حذف کامل این گیاه از وظایف ملی محسوب می‌شود، ابراز امیدواری کرد: با همکاری مردم و مساعدت و پشتیبانی کلیه نهادهای دولتی و غیر دولتی، هر چه زودتر این گیاه خطرناک از کشور به طور کامل حذف شود.

فاضلاب‌ها سرعت رشد سنبل‌آبی را افزایش می‌دهند

افتخاری در خصوص شرایط فعلی تالاب انزلی و میزان تهاجم این گونه غیربومی در آن، اظهار کرد: سرعت رویش این گیاه به دلیل شرایط مساعد همچون وجود مواد مغذی نیتراته ناشی از پساب‌ها و فاضلاب‌های کشاورزی، خانگی و صنعتی در تالاب، بسیار بالاست و در حال حاضر بخش‌های وسیعی از تالاب انزلی را فراگرفته است.

ادامه داد: سنبل آبی گیاهی آبزی، علفی و چند ساله دارای برگ‌های شناور آزاد بر روی سطح آب است، هم‌چنین، پهنک برگ، قاشقی شکل و دم برگ آن دارای بخش متورم و بادکنکی در نزدیکی پهنک است.

به اعتقاد کارشناسان ذخایر ژنتیکی سازمان حفاظت محیط زیست، در حال حاضر تنها روش منطقی برای حذف این گیاه، روش حذف مکانیکی است که به روش‌های مختلفی نظیر برداشت سنبل آبی به صورت دستی و یا با استفاده از قایق‌های حامل برداشت گیاهان آبزی از روی سطح آب، استفاده از صفحات شناور و یا ثابت برای کاهش سطح رویش این گیاه در برخی نواحی خاص صورت می‌پذیرد.

تکثیر، راه‌حل جلوگیری از نابودی گیاهان بومی

افتخاری با بیان این مطلب که تکثیر، راه‌حل جلوگیری از نابودی گیاهان بومی است، تاکید کرد: مهم‌ترین نکته در این روش، دقت کافی است تا در حدامکان، گونه‌های گیاهی بومی تالاب‌ها که به‌صورت شناور بر سطح آب، غوطه‌ور و یا برآمده از آب هستند، چنانچه به همراه سنبل آبی برداشت شده‌اند فوراً به درون آب بازگردانده شوند و از سوی دیگر به لحاظ آن‌که برداشت مکانیکی این گیاه معمولاً در حجم و سطح وسیعی صورت می‌گیرد و امکان بازگرداندن تمامی گیاهان بومی بسیار مشکل است، پیشنهاد می‌شود به طریق آزمایشگاهی تمامی گونه‌های گیاهی بومی منطقه مورد نظر، تکثیر و به محیط اصلی اضافه شوند.

وی با ابراز تأسف از عرضه گسترده و فروش مجازی و غیرمجازی سنبل آبی در بسیاری از شهرهای کشور به عنوان گیاه زینتی، گفت: عدم شناخت کافی از این گیاه و اثرات منفی حضور آن در محیط‌های طبیعی می‌تواند تهدیدی جدی برای کشور باشد.

 وبا، مالاریا و ورم مغز ارمغان سنبل آبی به جمعیت اطراف خود

معاون دفتر موزه تاریخ طبیعی و ذخایر ژنتیکی سازمان حفاظت محیط زیست گفت: اثر حضور گسترده این گیاه و کاهش کیفیت آب، باعث افزایش جمعیت حشرات، حلزون‌ها و سایر ارگانیسم‌های بیماری‌زا می‌شود و احتمال بروز انواع بیماری‌ها برای انسان، نظیر مالاریا، ورم مغز، شیستوزومیازیس، وبا و فیلاریازیس را افزایش می‌‌دهد.

این مقام مسئول اشاره‌ای هم به تاثیرات منفی سنبل آبی بر فعالیت‌های کشاورزی به‌ویژه کاشت برنج داشت و اظهار کرد: در برخی از کشورها مانند هند، سریلانکا، برمه، ژاپن، فیلیپین، تایلند و پرتغال، این گیاه با کاهش میزان جوانه‌زنی بذر برنج و کاهش میزان آب مورد نیاز رشد نشای آن، اثرات منفی مستقیمی بر کشت برنج داشته و از این طریق آسیب اقتصادی بزرگی بر کشاورزی مناطق آلوده شده به این گیاه وارد کرده است.

فقر، هدیه سنبل آبی به جوامع محلی گیلان