می‌گوید «نقد لاریجانی بهتر از نسیه عارف است». این جملۀ یک اصلاح‌طلب معروف است؛ هم عضو شورای مرکزی و کمیته سیاسی حزب کارگزاران سازندگی است و هم هیچکس در اصلاح‌طلب بودن او شکی ندارد. 9 ماه به انتخابات مجلس دهم مانده، اما بسیاری از اصلاح‌طلبان دارند سر گزینه ریاست تحلیل و مصاحبه می‌کنند، گویی عارف به میدان نخواهد آمد، مگر با هدف ریاست مجلس دهم.
به گزارش ایسنا، روزنامه «قانون» در ادامه نوشت: انتخابات برگزار می‌شود؛ فهرست 30 نفره امید در تهران پیروز می‌شود؛ یک موفقیت مطلق در تهران رقم می‌خورد و برخی از خود بی‌خود می‌شوند.
تاجرنیا می‌گوید: «اگر مطهری در فهرست ما نبود، شصتم هم نمی‌شد.» و در ادامه مصاحبه می‌افزاید: «عارف باید رئیس مجلس شود نه لاریجانی». این ادعا سبب آشفتگی اصلاح‌طلبان می‌شود. باز مصاحبه پشت مصاحبه و یادداشت پشت یادداشت آغاز می‌شود مبنی بر اینکه «این فرد حرف خودش را زده و اصلاً اصلاح‌طلبان هنوز تصمیمی بر ریاست عارف نگرفته‌اند.»
مردِ گذشت
عجیب است؛ به نظر می‌رسد که عارف همه‌جا حامیان نیمه‌کاره دارد. سال 92 در انتخابات ریاست جمهوری می‌آید و موجی ایجاد و رای جمع می کند، ولی سرانجام با برخی مصلحت‌اندیشی‌های سران اصلاحات، سه روز مانده به انتخابات اعلام انصراف می کند. دو سال بعد در اسفند 94، این بار هم آمده و در انتخابات مجلس دهم در حوزه انتخابیه تهران، اسلام شهر، ری شمیرانات و پردیس اول می شود، اما این دفعه خوب فهمیده که اول شدنش مدیون «تکرار کردن های» حامیانش است.
او حتماً دلخور است که چه قبل از برگزاری انتخابات و چه پس از آن، بیشتر در حال دراماتیزه کردن ریاست لاریجانی هستند! قوچانی در ویژه‌نامه نوروزی صدا می‌نویسد: «ضرورتی ندارد که برای اصلاح‌طلبانه شدن مجلس حتما رئیس آن اصلاح‌طلب باشد. می‌توان با توجه به مقام رئیس مجلس به عنوان سخنگوی پارلمان از جناح معتدل هیات رئیسه‌ای معتدل و مصلح برگزیند که بیشتر گویای این مجلس است تا یک رئیس مجلس اصلاح‌طلب یا اصولگرای ضعیف.»
داستان ظرفیت عارف برای ریاست
گویی اکثریت تصمیم‌گیرندگان و تصمیم‌سازان اصلاحات، ظرفیت ریاست را در عارف نمی‌بینند؛ نه ریاست جمهوری را در سال 92 و نه ریاست مجلس را در سال 94. حمایت اصلاح‌طلبان از ریاست لاریجانی به نحو ملموسی بیشتر است تا ریاست عارف. اصلاحات و دولت همه قدردان مدیریت و ریاست لاریجانی و نحوه عملکردش به ویژه در مورد برجام هستند. حمایت‌هایی که از ریاست عارف می‌شود، حمایت عبدالله رمضان‌زاده است که حتی او هم لاریجانی را گزینه‌ای نامربوط نسبت به ذائقه اصلاح‌طلبان نمی‌داند، اما عارف را هم رد نمی‌کند. عارف می‌خواهد رئیس شود، اصلاح‌طلبان حتی پیش از برگزاری انتخابات، فضا را به سمتی می‌برند که عارف فکر ریاست را دست‌کم برای سال اول از سر بیرون کند.
میل دولت به لاریجانی
دولت هم در ظاهر چنین نظری دارد و بر این باور است که اجماعی که لاریجانی می‌تواند به نفع دولت در مجلس ایجاد کند، عارف نمی‌تواند. شاید هم به هر حال نسبت برادری رؤسای دو قوای مقننه و قضائیه، برای رئیس قوه مجریه خوشایندتر باشد تا حالتی غیر از آن. کسی از مکالمات پشت پرده خبری ندارد اما رفتارهای مقابل پرده حاکی از سناریویی شبیه انتخابات 92 است. بناست از عارف دلجویی و سپس خواهش شود تا حداقل سال اول را از خیر ریاست بگذرد. حتی رئیس‌جمهور در سفر به یزد، بسیاری را غافلگیر می‌کند و به همراه عارف به یزد سفر کرده و عکسی از همراهی عارف را نیز منتشر می‌کند. این‌ها هیچ‌یک به معنای تأیید عارف برای ریاست نیست؛ فقط به این معناست که «عارف برای ما خیلی عزیز است، اما ...». به نظر می رسد اتفاقاتی که در حال شکل دهی هیات رئیسه مجلس دهم است، بیشتر تحت تاثیر همین «اما» و بعد از «اما» است.
ورود فرزند آیت‌الله به هیأت رئیسه
اما کار آن‌جا دشوار می‌شود که علی مطهری همه را غافلگیر می‌کند. او دیروز در صفحه اینستاگرام و کانال تلگرامش اعلام کرد که «برای آن که یک پاسخ عمومی داده باشم، عرض می‌کنم که فعلا تصمیم دارم برای نایب رئیسی مجلس دهم کاندیدا شوم.» استفاده از قید «فعلا» یعنی مطهری راه را برای نامزدی ریاست خود نبسته، اما قصد اصلی‌اش، نامزدی برای نایب رئیسی است. یعنی عارف اگر بخواهد نایب رئیس اول مجلس دهم هم شود، شاید سد علی مطهری مقابلش باشد. یعنی او حتی برای نایب رئیسی اول هم باید رقابتی جدی و نفسگیر را از سر بگذراند. عارفی که بیشترین رأی مجلس را می‌آورد، حتی دستش به نایب رئیسی هم نخواهد رسید. این اصلا مطلوب او نیست. طبیعی است که در چنین شرایطی ترجیح عارف باید بر گذراندن عادی اولین سال نمایندگی مجلس‌اش باشد، اما به نظر او از رفتار طیفی از اصلاح طلبان با خودش راضی نیست.
ریسک خطرناک
اگر عارف امسال با علم به رأی نیاوردنش برای ریاست مجلس، به میدان بیاید و بنا بر «اصلح ولو غیرمقبول» دانستن خود نسبت به لاریجانی، نامزد ریاست شود، جای تعجب ندارد. منطقی است که او امروز به دنبال یافتن جایگاه هویت شخصی خود است. عارف می‌خواهد بداند که «عارف به ما هو عارف» ولو اگر طیفی از اصلاح طلبان رقابت او با لاریجانی بر سر ریاست را سرزنش کنند، چقدر نفوذ و اثرگذاری دارد!
نقد رئیس فراکسیون امید به نسیه ریاست
منتقدان ریاست عارف بر این باورند که «چطور عارف می تواند رئیسی پخته برای مجلس باشد در حالی که اولین سال حضورش در مجلس را تجربه می‌کند!؟» این گزاره نه غلط است و نه مغرضانه؛ کاملا واقع بینانه و بی طرفانه است. با موج رسانه‌ای اصلاح طلبان مبنی بر اصلح دانستن لاریجانی و حضور رقیبی همچون علی مطهری برای نایب رئیسی، توقع می‌رفت که عارف اولین سال حضورش را در قامت یک نماینده که البته رئیس فراکسیون امید است سپری کند، ولی چنین نخواهد شد. عارف خواهد آمد تا از اعتبار شخصی خود دفاع کند. او خود را از لاریجانی نه از حیث تجربه، بلکه گفتمانی اصلح می‌داند؛ پس می‌آید ولو با علم به شکست تا ثابت کند که او دیگر به اشاره‌ای کنار نمی‌رود. می‌ماند و مبارزه می‌کند حتی اگر شکست بخورد.
جدال دو به یک
عارف بین مبارزه ولو از پیش باخته با لاریجانی بر سر ریاست و مبارزه 50 - 50 با علی مطهری بر سر نایب رئیسی، اولی را انتخاب می کند. او این بار گویا ترجیح می‌دهد که اگر هم شکست می خورد، شکست خورده بر سر ریاست باشد تا نایب رئیسی. هیچکس تاکنون نتوانسته مقابل لاریجانی پیروز تصدی‌گری ریاست مجلس شود؛ عارف هم نهایتا می شود نماینده ای با رایی در حد حداد عادل، مثلا حداقل 100 رأی. با ترکیبی که مجلس دهم پیدا کرده، عارف حتما رقیبی جدی تر برای لاریجانی خواهد بود نسبت به حدادعادل مجلس نهم.
نگاه‌ها به سایرکرسی‌ها
کاظم جلالی و غلامرضا تاجگردون که مترصد فرصت بودند تا در ضورت منصرف شدن عارف از نایب رئیسی، تکیه بر این صندلی بزنند هم رقیبی را در مقابلش می‌بیند که بدون شک رای بیشتری از آن ها خواهد داشت. بعید نیست که جلالی به نائب رئیسی دوم قناعت کرده و تاجگردون هم به صرف عضویت در هیات رئیسه بسنده کند.
اصلاح‌طلبان و آرمان اصلاحات
سرانجام داستان اینجاست که با وجود پیروزی مطلق اصلاحات در تهران و ترکیب احتمالی (با لحاظ کردن نتیجه دور دوم انتخابات)، نه رئیس مجلس و نه نایب رئیسی آن، از گزینه‌های اصلاح‌طلب نخواهند بود، ولی مهم آن است که ترکیب هیأت رئیسه از افرادی تشکیل شود که اتفاقات ناگواری مانند یکشنبه‌های سیاه مجلس تکرار نشود و این یعنی اندکی از همان آرمان‌های جریان اصلاحات که سال‌ها به دنبال آن می‌گشتند و با این رویه می‌توانند راه خود را از سر گیرند.
انتهای پیام