گفته بودند اینجا که برسی هوا چنان مطبوع و تازه است که هوش از سر آدم می‌پراند؛ آهسته آهسته از راه صخره ای این روستا پایین می‌روم... می‌خواهم طعم آب خنک و گوارایی که تعریفش را شنیده بودم را نیز بچشم... برای چشیدن این آب باید به صف بیایستم... اینجا شلوغی عجیبی در جریان است؛ این روستای زیبا در نهایت کوچکی خود قشر عظیمی از مردم و گردشگران داخلی و خارجی را به سمت خود کشانده است.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) منطقه آذربایجان‌شرقی، کندوان روستایی صخره‌ای است که در دامنه‌های کوه‌های سهند و در شهرستان اسکو در استان آذربایجان‌شرقی قرار دارد؛ این روستا تشکیل یافته از جوش و خروش آتشفشانی کوه سهند است.
مناظر و خانه‌های تراشیده شده در دل این صخره‌ها، معماری جالب و همچنین خانه‌های کله قندی شکل این روستا توجه هر چشمی را به خود جلب و نگاه هر بیننده‌ای را خیره می‌کنند.
در بین روستا وجود گردشگران خارجی با چهره‌ای متعجب که به صخره‌های این روستا خیره شده‌اند، حاکی از شهرت کندوان و زیبایی‌های آن در سراسر جهان است؛ که این روستا را میزبان گردشگران از دورترین نقاط دنیا کرده است.
در خصوص قدمت خانه‌های این روستا آمار مشخصی در دست نیست؛ اما آن چیزی که عیان است، قدمت سه هزار ساله‌ی این روستاست که حتی از زیر شدیدترین زلزله های آذربایجان هم جان سالم به در برده است؛ این روستا با داشتن رودخانه و چشمه‌ی آب معدنی و همچنین مناظر طبیعی منحصر به فرد، از زیباترین و خوش آب و هواترین مناطق موجود در جهان است.
معماری صخره‌ای روستای کندوان چشم هر بیننده‌ای را به خود جلب کرده و او را به تعجب وامی‌دارد؛ چرا که در نوع خود بسیار بی‌نظیر است؛ این نوع معماری بعد از روستای کندوان، تنها در دو منطقه‌ی "کاپادوکیه ترکیه" و "داکوتا آمریکا" وجود دارد که مردم ساکن شده در این روستاها در طول سالیان گذشته، دل صخره‌ها را تراشیده و برای خود مکانی دل‌چسب فراهم آورده‌اند که در تابستان‌ها دارای هوای خنک و در زمستان‌ها نیز دارای هوای نسبتا گرم می‌باشد.
نکته‌ی جالبی که به روستای کندوان روح و جان بخشیده است و او را متمایز از دو روستای صخره ای دیگر جهان کرده است؛ جاری بودن زندگی در بین صخره‌های این روستاست؛ چرا که در "کاپادوکیه ترکیه و داکوتا آمریکا" هیچ گونه آثار زندگی وجود ندارد.
شیوه بنای خانه‌های این روستا از نوع معماری صخره ای و به شکل مخروطی یا کله قندی می‌باشد. برخی از باستان شناسان قدمت این روستا را به دوره های پیش از اسلام نسبت می‌دهند.
در دل این تپه‌های بلند که ارتفاع بعضی از آنها به 40 متر می‌رسد صدها آغل، انبار و اتاقک حفر شده که بسیار دیدنی است. همچنین آب معدنی گوارایی از دل یکی از تپه های این روستا می جوشد که از شهرت فراوانی برخوردار است و برای امراض کلیوی بسیار مفید تشخیص داده شده است
آنچه به کندوان هویت باستانی داده وجود 117 خانوار و منزل مسکونی در درون توده های مخروطی و هرمی شکل صخره ای است. روستاییان کندوان داخل این توده ها برای خود خانه مسکونی، آغل، انبار و کارگاه ایجاد کرده‌اند.
به علت کثرت گردشگران و رفت و آمد زیاد مسافران در این روستا که حتی در سردترین روستای زمستان هم مهمان کندوان هستند، مردم بوم فرصت را غنیمت شمرده و بساط صنایع دستی خود را مثل گلیم، جاجیم، شال‌های رنگین و... در داخل خانه‌هایشان پهن کرده و همه روزه درب خانه‌های خود را به روی گردشگران می‌گشایند.
اما نکته‌ی مهمی که چشم هر بیننده‌ای را می‌آزارد؛ وجود خانه‌هایی به سبک جدید با آجر و سیمان در بین این خانه‌های صخره‌ای است، هر چند اکنون جلوی این کار گرفته می‌شود، اما برای من جای سوال است که چرا از ابتدا جواز ساخت چنین خانه‌هایی را آن هم در یکی از شاخص‌ترین مناطق باستانی جهان داده‌اند، آیا نمی‌شد این خانه‌های آجری را با فاصله از این صخره‌ها ساخت.
در دل این روستای کوهستانی چشمه‌ای نیز جریان دارد که علاوه زیبایی و طراوت خاصی که به این منطقه می‌بخشد دارای خاصیت درمانی نیز می‌باشد چرا که از آهک بسیار کمی نسبت به سایر آب‌های آشامیدنی برخوردار است، و برای بیماران کلیوی نیز بسیار مفید است.
در میان روستا هتل بین‌المللی لاله کندوان، همه روزه پذیرای گردشگران است، و در نوع خود، بین هتل‌های صخره‌ای موجود در جهان نیز، بی نظیر است.
کندوان به خاطر زیبایی‌های بی‌نظیر، قدمت و معماری منحصر به فرد آن، در تاریخ 15 اردیبهشت 1376با شمارهٔ ثبت 1857 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
گفتنی است، روستای کندوان یکی از دیدنیترین مناطق دنیا برای گردشگران است، که هر ساله مخصوصا در عید نوروز، توجه گردشگران و مسافران زیادی را به خود جلب می‌کند؛ چرا که دیدن مناظر زیبای این روستا حتی در تصویر، انسان را به تعجب وامی‌دارد پس چه بسا اعجابی که کسی بخواهد از نزدیک شاهد این خانه‌های کندویی شکل باشد.
گزارش از: مهری هاشم‌زاده
انتهای پیام