یک استاد ادبیات و عرفان گفت: رو در رویی مثنوی معنوی با مخاطبِ حی و زنده در میان همه آثار ادبی منحصربه‌فرد است، زیرا کتابی تعلیمی عرفانی می شود که سبک مَدرسیِ خسته‌کننده ندارد.
به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، منطقه اصفهان، علی‌اصغر میرباقری فرد در سلسله جلسات تفسیر فلسفی عرفانی مثنوی معنوی که به همت انجمن علمی فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه اصفهان برگزار شد، اظهار کرد: مولوی در شمار پنج شاعر برجسته فارسی‌زبان است که همواره در کانون توجه ادبا و عرفا قرار داشته است.
وی افزود: توجه به مثنوی از قرن نهم به طور جدی با نگاشتن شروحی بر مثنوی به طریقه‌ها و شیوه‌های گوناگون آغاز شد و هرچه زمان پیش رفت بر دایره مخاطبان مثنوی افزوده شد، به گونه‌ای که امروزه مثنوی تقریباً به تمام زبان‌های زنده دنیا ترجمه شده و از سراسر عالَم مخاطبان بسیاری دارد.
نویسنده کتاب تاریخ تصوف در پاسخ به این سؤال که چرا هرچه زمان پیش رفت بر شمار مخاطبان مثنوی افزوده شد به مقایسه سه منظومه عرفانی فارسی یعنی الهی‌نامه (حدیقه‌الحقیقه) سنایی غزنوی، منطق‌الطیر عطار نیشابوری و مثنوی مولوی پرداخت و ادامه داد: منطق‌الطیر بیان یک داستان رمزی و شرح هفت وادی عشق است؛ حدیقه که بیشتر به مشی مولوی نزدیک تر است دارای مطالب عرفانی منظوم در قالب منسجم، به سامان و تبویب شده است، اما در مثنوی موضوعات دسته‌بندی نشده‌اند زیرا او به تناسب احوال مخاطبان خود مطالب را سروده است.
میرباقری فرد اضافه کرد: رو در رویی مثنوی معنوی با مخاطبِ حی و زنده در میان همه آثار ادبی منحصربه‌فرد است، زیرا کتابی تعلیمی عرفانی شده که سبک مدرسیِ خسته‌کننده ندارد.
انتهای پیام