عضو هیات علمی پژوهشکده سیاست پژوهشی حکمت، ساماندهی صنایع دستی و سنتی را گامی موثر در راستای اهداف اقتصاد مقاومتی دانست.
به گزارش خبرنگار ایسنا، شهاب طلایی با اشاره به سخنان مقام معظم رهبری در رابطه با اقتصادی مقاومتی و مردمی‌کردن اقتصاد گفت: صنایع دستی طیف وسیعی از مناطق شهری و روستایی و عشایری را شامل می‌شود یعنی ما می‌توانیم تولیدات مردمی از تمامی سطوح شهری و روستایی وعشایری را دراین صنعت داشته باشیم. این صنعت صد درصد مردمی است و تولید‌کننده و مصرف‌کننده خود مردم هستند.
وی افزود: زمان صفویه صنایع دستی جزو اقتصاد و صنعت مردم بود، اما با مدرنیته شدن جایگاه خود در اقتصاد کشور را از دست داد.
طلایی گفت: نکته دیگری که مقام معظم رهبری به آن اشاره می‌کنند استفاده از ظرفیت‌های داخلی و جغرافیایی است. در کشور ما قومیت‌ها و اقلیت‌های مختلفی وجود دارد که هر کدام متناسب با منطقه و فرهنگ، ذوق و هنر منحصر به فرد خود را دارند که می‌توانند این هنر و ذوق خود را تبدیل به منبع درآمد مناسبی کنند، اما متاسفانه صنایع دستی در کشور ما در زندگی مردم به عنوان کالای لوکس شناخته می‌شود و مردم ترجیح می‌دهند برای ارضای نیازهای هنری خود به کالا‌های ارزان و چینی روی آورند.
وی اظهار کرد: مشکلات زیادی در این حوزه وجود دارد که می‌توان به چند مورد از آنها اشاره کرد یکی از این مشکلات این است که در تولید محصولات سنتی و دستی به نیاز مصرف‌کننده توجه نمی‌شود و هنرمند یا تولید‌کننده صرفا با توجه به ذوق و شوق شخصی خود محصولی را تولید می‌کند مطالعات بازار و بازارشناسی در این حوزه بسیار ضعیف است.
به گفته وی از دیگر مشکلات در این حوزه، بی‌برنامگی و عدم ساماندهی و تخصص نداشتن مدیران مربوطه در سال‌های اخیر است. وقتی برنامه‌ی درست نداشته باشیم به تدریج تولیدات‌مان کم می‌شود و بازارمان را از دست می‌دهیم. چین بزرگ‌ترین صادر‌کننده صنایع دستی و پاکستان 10 مین رتبه را در بین کشورهای در حال توسعه دارند ولی ما جزء 10 تای اول هم نیستیم.
عضو هیات علمی پژوهشکده ادامه داد: این حوزه در اقتصاد مقاومتی مریض و ناکارآمد است و با این روندی که پیش گرفته‌ایم در سال‌های آینده وضعیت بدتر می‌شود و صنعتی که زمانی جزئی از منابع درآمد اصلی کشور به حساب می‌آمد اکنون روند نزولی پیش گرفته است.
طلایی اظهار کرد: 95 درصد مواد اولیه تولید‌کنندگان را داریم اگر این مشکلات رفع شود و این صنعت توسعه پیدا کند، می‌تواند باعث توزیع عادلانه‌ی درآمد شود و برای عشایرانی که بیکاری فصلی دارند و منبع درآمد پایدار و خوبی باشد.
او همچنین اعلام کرد: ما در سال 1386، 42 تن و 201 میلیون دلار و در سال 1392، 7.9 تن و 41 میلیون دلار صادرات صنایع دستی داشتیم، یعنی در مدت تقریبا 10 سال صادرات و تولیدات ما نزول بسیاری داشته و این امر فاجعه‌بار است.
او ادامه داد: ما در این حوزه نوآوری نداریم و تولید‌کنندگان فکر می‌کنند باید از سیستم‌های صنعتی قدیمی استفاده کنند و از ابزارها و فناوری روز استفاده نمی‌شود. همچنین بسته‌بندی مناسبی از جانب تولید‌کننده و واسطه صورت نمی‌گیرد تا مصرف کننده را برای خرید تولیدات جذب کند.
طلایی گفت: بخش بازرگانی سازمان صنایع‌دستی که قبل از ادغام این سازمان با میراث فرهنگی و گردشگری وظیفه خرید و توزیع محصولات تولید‌کنندگان را داشت حذف شد و با حذف این بخش فضایی برای واسطه‌ها فراهم شد تا از فروش محصولات سود بیشتری نصیبشان شود و تولید‌کنندگان گله‌مند شدند که با صرف هزینه و وقت هنر خود سود کافی به دست نمی‌آورند. از طرفی دیگر خود تولید‌کنندگان توانایی دسترسی به مصرف‌کنندگان را ندارد و عملا واسطه‌ها و فروشندگان بیشترین بهره را از فروش این محصولات می‌برند.
وی ادامه داد: تولید‌کنندگان در این صنعت از جوامع و دهک‌های پایین جامعه هستند و افرادی با سطح درآمد پایین یا از جامعه‌ی عشایری و روستایی‌اند که با فروش و بازار‌یابی آشنا نیستند.
این عضو هیات علمی نداشتن سبک و الگو و عدم اعتبارسنجی مناسب و برندسازی نکردن تولیدات توسط عرضه‌کنندگان را از دیگر مشکلات این حوزه دانست.
به گفته وی، صنایع دستی آخرین خاکریز هویت و اصالت مردم در فرآیند جهانی شدن است، یعنی تبلور ارزش ها و هویت یک ملت به صنایع دستی آن بستگی دارد. بی‌توجهی دولت به این حوزه کاملا مشهود است به‌طوری که در پنج برنامه‌ی توسعه قبلی حتی یک کلمه در راستای حمایت از این صنعت نیامده است و در برنامه ششم توسعه در بند 51 اشاراتی به حمایت از این صنعت شده است.
طلایی در پایان صحبت‌هایش افزود: برنامه‌ریزی درست و ساماندهی این سازمان می‌تواند به افزایش تولیدات مردمی،اشتغال زایی،حفظ میراث فرهنگی کشور کمک کند و در نتیجه در راستای اهداف اقتصاد مقاومتی گامی موثر بردارد.
انتهای پیام