یک هنرمند مجسمه‌ساز معتقد است، مجسمه‌های ارزشمند نصب‌شده در شهر باید برای جلوگیری از صدمه دیدن باید به مکان امنی منتقل شوند.
جمشید مرادیان در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس هنرهای تجسمی ایسنا، با اشاره به تصمیم سازمان زیباسازی شهرداری تهران برای ساخت باغ - موزه مجسمه در تهران اظهار کرد: این فکر کاملا درست و ایده بسیار خوبی برای نگهداری مجسمه‌های شهر تهران است. خوشحالم که تعداد مجسمه‌های پایتخت به اندازه‌ای رسیده که سازمان درصدد مکان‌یابی باغ - موزه‌ای برای این آثار است. بارها گفته‌ام که نحوه نمایش آثار هنری در شهر تهران درست نیست و اگر یک مجسمه یا اثر هنری را کنار بزرگراهی قرار دهیم که اتومبیل‌ها با سرعت 80 کیلومتر از آنجا عبور می‌کنند، چیزی به‌جز آلودگی بصری نیست.
او ادامه داد: بسیاری از شهرهای بزرگ دنیا مثل پاریس و پکن، مکان‌های مخصوصی برای نگهداری و جانمایی مجسمه‌های شهری دارند. این کار باعث می‌شود اگر کسی می‌خواهد مجسمه‌ها را ببیند، سوار اتومبیل شود و وقت مثبت خود را روی مطالعه، نظر، نقد، عکس گرفتن و جنبه‌ی آموزشی این آثار بگذارد. اینجاست که خوراک «مخاطب خاص» مجسمه‌ها تأمین می‌شود. وقتی این آثار در یک جا متمرکز باشند و مدیریت درستی روی آن‌ها اعمال شود، بسیار کمتر صدمه می‌بینند.
این مجسمه‌ساز همچنین بیان کرد: شاهد هستیم که بعضی افراد با اسپری روی مجسمه‌های شهری یادگاری می‌نویسند. این کار نشان می‌دهد هنوز به جایی نرسیده‌ایم که بدانیم باید برای اثری که هنرمند وقت و هنرش را روی آن گذاشته و برایش هزینه کرده است، اهمیت قائل باشیم. همین کار را با آثار باستانی‌مان هم می‌کنیم و تیشه به ریشه فرهنگ‌مان می‌زنیم و بعد گریه می‌کنیم که چرا حافظه‌ی تاریخی نداریم. لااقل می‌توانیم حافظه‌ی معاصرمان را حفظ کنیم و از بین نبریم.
مرادیان ادامه داد: من شخصا آماده هستم در زمینه‌هایی مانند مکان‌یابی، ابعاد، اندازه، فاصله، نور، سقف و ... برای احداث باغ - موزه مجسمه در تهران با سازمان زیباسازی همکاری کنم تا مکان شایسته‌ای برای استفاده مردم ایجاد شود. ما 10 اثر از مجسمه‌های سمپوزیوم آبادان را که من دبیر اجرایی آن بودم به فاصله 50 متر از ورودی فرودگاه در بلوار زیبایی جانمایی کرده‌ایم و کسی که برای اولین‌بار به آبادان وارد می‌شود، می‌تواند با دیدن این مجسمه‌ها، یک برخورد فرهنگی - هنری را در بدو ورودش تجربه کند.
این هنرمند همچنین با اشاره به لزوم نگهداری و حفاظت از مجسمه‌های ارزشمند شهری، گفت: مجسمه‌های ارزشمندی مانند مجسمه فردوسی که خالق آن ابوالحسن صدیقی است که استادش لقب «میکل‌آنژ شرق» را به او داده بود، آثار برجسته‌ای هستند که باید حفاظت شوند. مجسمه فردوسی با وجود ارزش زیادی که دارد در معرض صدمه‌ها و بلایای طبیعی قرار گرفته است. در حالی که می‌توانند این مجسمه‌ها را در موزه‌های مخصوص نگهداری کنند و کپی آن‌ها را در شهرها بگذارند.
او افزود: اگر مجسمه‌های ارزشمند‌مان را در یک مکان به‌نمایش بگذاریم، مروری بر آثار هنرمندان هم می‌شود و کسانی که به موزه یا باغ مجسمه می‌روند می‌توانند تاریخ مجسمه‌سازی معاصر را مرور کنند. همچنین می‌تواند یک مکان توریستی برای گردشگران باشد و برای آن، بلیت هم فروخته شود تا کم‌کم هزینه‌هایش جبران شود.
این مجسمه‌ساز در بخش دیگری از سخنانش، به نحوه‌ی جانمایی مجسمه‌ها در سطح شهر اشاره و اظهار کرد: می‌توان طوری برنامه‌ریزی کرد که برخی از مجسمه‌ها با دید کارشناسانه در نقاطی از شهر قرار گیرند و برای این‌که از نظر بصری، فرهنگ مردم مناطق مختلف شهر را به یکدیگر نزدیک کنیم، آن‌ها را به‌صورت چرخشی در شهر بچرخانیم و وقتی در تمام شهر جانمایی و به‌نمایش گذاشته شدند، به باغ - موزه ببریم و مجسمه‌های جدیدی را که هر سال در دوسالانه مجسمه‌های شهری یا سمپوزیوم تهران تولید می‌شوند، جایگزین آن‌ها کنیم.
مرادیان ادامه داد: گاهی قصد ما ایجاد یادمان یا تثبیت یک خاطره است و مجسمه‌هایی را مرتبط با یک موضوع خاص در مکان خاصی نصب می‌کنیم، اما گاهی مجسمه‌ها مربوط به اتفاق یا خاطره خاصی نیستند. این مجسمه‌ها را می‌توان در تهران، در مکان‌هایی مانند پارک گفت‌وگو، پارک آب‌وآتش، پارک‌های ساعی و ملت در برابر دید مردم قرار داد تا در ساعت‌های فراغت خود که به فضای سبز می‌روند، مجسمه هم ببینند؛ اما اگر آن‌ها را در جایی مثل میدان انقلاب که همه با سرعت در حال عبور از این جای شلوغ و پر سروصدا هستند قرار دهیم، آلودگی بصری تولید کرده‌ایم. باور کنیم که برای زیباتر کردن شهر، همیشه افزودن لازم نیست، گاهی کاستن هم شهر را زیبا می‌کند.
این هنرمند همچنین بیان کرد: شهر «چانچون» در چین، منطقه‌ای بود که هیچ جاذبه گردشگری نداشت تا این‌که مسؤولان تصمیم گرفتند یک زمین 92 هکتاری را برای ایجاد یک باغ مجسمه در این شهر در نظر بگیرند. آن‌ها از تمام مجسمه‌سازان معاصر دنیا دعوت کردند تا در چند سمپوزیوم، آثاری را برای این باغ مجسمه خلق کنند. از آثار این باغ مجسمه، کتاب نفیسی چاپ شد که با قیمت بالایی به فروش رفت، چون کسانی که این کتاب را می‌خریدند می‌خواستند بدانند هر کدام از مجسمه‌سازان حال حاضر دنیا چه تفکراتی را برای خلق آثارشان پیاده می‌کنند.
مرادیان گفت: من در سال 2003 یک مجسمه 5 / 2 متری از جنس برنز ساختم که در این باغ مجسمه نصب شد. این مجسمه در ورودی باغ قرار دارد و فقط نام «ایران» روی آن حک شده است. من روی هیچ‌کدام از آثاری که در خارج از کشور ساخته‌ام، اسم خودم را ننوشته‌ام و فقط نام ایران روی آن‌ها حک شده، چون نام ایران، نام من است.
این هنرمند همچنین در آستانه فرارسیدن 16 آذرماه و شانزدهمین سالروز تأسیس ایسنا، اظهار کرد: من همیشه با ایسنا همکاری داشته‌ام. این رسانه اخبار مربوط به کارهای من را خیلی خوب منعکس کرده است. او افزود: تنها نکته‌ای که لازم می‌دانم به آن اشاره کنم، این است که گاهی در زمان انتقال مطالب، دقت کافی روی برخی کلمات و جملات نمی‌شود؛ بعضی از مباحث، فلسفی و درباره‌ی تئوری هنر هستند و گاهی جابه‌جایی یک کلمه کل مطلب را تغییر می‌دهد.
انتهای پیام