خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - طنز روز
فرزین پورمحبی
در دوران نوجوانی قبل از دعوا برای آن‌که طرف مقابل حساب کار دستش بیاید، می‌گفتیم: می‌دونی بچه کدوم محله هستم؟
بزرگترها هم برای خط و نشان‌کشی از همین موضوع به شکل دیگری استفاده می‌کنند. به عنوان مثال آن‌ها در گیس و گیس کشی‌های دیپلماتیک، گاه به تاریخ نه چندان آبرومندشان استناد می‌کنند:
طالبان و داعش عالم و آدم را کله‌پا می‌کنند تا نشان دهند روح مغول و تاتار در وجودشان ساری است.
فرانسه و روسیه نسخه داعش را می‌پیچند تا نشان دهند خون ناپلئون و تزار در رگ‌هایشان جاری است.
ترکیه جت جنگی روسیه را در هوا می‌ترکاند تا نشان دهد دل و جیگر عثمانی در شکمش باقی است.
عربستان هم پس از موفق نشدن نفر قبلی در کسب عنوان سردار قادسیه شدن، لابد می‌خواهد بداند نوبت بعدی با کیست؟!
آمریکا و انگلیس هم خود تاریخ زنده‌اند و منتظر نوادگانشان هستند تا آن‌ها بگویند: جای اجداد قلدرمان خالی است!
مانده کشورهایی مثل ایتالیا و آلمان و یونان که با چشمه‌ای خاطرات موسولینی، هیتلر و اسکندر مقدونی را زنده کنند.
اما از هرچه بگذریم سخن دوست خوش‌تر است.
ما هم با دور زدن تحریم و ساخت خودرو ملی و قدری های و هوی و البته چند کار دیگر که الان حضور ذهن ندارم خواستیم تا آریایی بودنمان را ثابت کنیم... این‌که کشورهای ذکرشده تا چه حد در این راه موفق بوده‌اند موضوع صحبت‌مان نیست؛ اصل حرفمان این است که ... ای بابا؛ اصل حرفمان هم یادمان رفت! حالا خودتان یک نتیجه‌ای بگیرید ... همه چیز را که نباید هلو برو تو گلو کرد.
انتهای پیام