به جز درخت توت، یک اتاق زیرشیروانی و خاطرات زنده‌ای که هنوز در هر گوشه‌ی خانه، یاد «شهید محمدجواد تندگویان» را زنده نگه‌داشته، چیز دیگری باقی نمانده است ...
به گزارش خبرنگار فرهنگ حماسه ایسنا؛ خانه را برای تغییر کاربری فرهنگی تخریب کرده‌اند، به جز قسمت انتهایی و درخت توتی که هنوز فاطمه تندگویان، خواهر شهید تندگویان با دیدن آن، فضای خانه و خاطرات محمدجواد را به یاد می‌آورد. با وجود از بین رفتن فضای کالبدی خانه، هنوز خاطرات زیادی از او هست، مبلی که بیشتر شبیه یک چهار پایه است، تختی که خود شهید تعبیه کرده بود تا در خانه‌ی کوچک‌شان جائی را تنگ نکند، جاساز کتاب‌های امام خمینی (ره) و دکتر شریعتی در حمام و سرویس بهداشتی از دست ساواک و عکس بروسلی روی درِ یکی از فضاهای باقی مانده تا ساواک را به اشتباه بیندازد.
گذر تهرانگردهای روز گذشته (جمعه 19 تیر) با حضور احمد مسجد جامعی،عضو شورای شهر تهران، این‌بار به محله‌ی «خانی‌آباد» افتاد، جائی که شهید محمدجواد تندگویان به دنیا آمد، تربیت شد و رشد کرد، دانشگاه رفت و حتی فعالیت‌های انقلابی خود را انجام داد.
فاطمه تندگویان خواهر شهید محمدجواد تندگویان، هم که روزگذشته تیم تهرانگردی را همراهی می‌کرد از خاطرات بودن با برادر خود گفت. او درخت توت میان خانه را نشان داد که شهید تندگویان اعلامیه‌های امام (ره) را در پیتی حلبی زیرخاک در باغچه و کنار آن درخت جاسازی می‌کرد، یا دیوار حائلی که در حمام و برای جاسازی کردن کتاب‌های امام راحل و دکتر شریعتی ایجاد کرده بود تا اگر ساواک به خانه ریختند به آن‌ها دسترسی پیدا نکنند.
به گفته‌ی تندگویان حالا خانه‌ی پدری شهید تندگویان که 60 سال از عمرش می‌گذشت تخریب شده تا پس از بازسازی و مقاوم سازی به همان شکل گذشته، به مرکزی فرهنگی در محله‌ی خانی‌آباد (تختی) تبدیل شود.
به گزارش ایسنا، محمّدجواد تندگویان در ۲۶ خرداد ۱۳۲۹ در خانی آباد تهران به دنیا آمد. او در سال ۱۳۳۶ به مدرسه رفت و تا سال ۱۳۴۱ دوره دبستان را به‌پایان برد. در سال ۱۳۴۲ با ثبت‌نام در مدرسه جعفری اسلامی وارد دوره دبیرستان شد و تحت تأثیر قیام ۱۵ خرداد، با اندیشه‌های امام خمینی (ره) آشنا شد. او پس از تحصیل توانست امتیاز لازم استفاده از سهیمه بورسیه بانک ملی ایران برای اعزام به خارج از کشور را به‌دست آورد، اما به دلیل این که در مصاحبه مذهبی متعصب شناخته‌شد از فهرست کنار گذاشته‌شد.
تندگویان در نیم‌سال اول سال تحصیلی ۱۳۴۸–۱۳۴۷ به عنوان دانشجوی دوره کارشناسی مهندسی پالایش وارد دانشکده نفت آبادان شد. او و دوستانش در انجمن اسلامی چهره‌هایی مانند علی شریعتی، مرتضی مطهری، محمدتقی جعفری و محمود فرشچیان را به دانشکده خود دعوت کردند و سخنرانی‌هایی برای آن‌ها ترتیب دادند.
در نامه‌ای که اداره ساواک آبادان در ۳۰ فروردین ۱۳۵۰ برای تهران نوشت، آمده‌است: «به تازگی چند نفر به سرکردگی محمّدجواد تندگویان به دلایلی که عمالشان بی‌تأثیر از دانشجویان دانشگاه‌های دیگر مثل پلی‌تکنیک تهران نیست، پای سخنرانانی همچون شریعتی، هاشمی‌نژاد و حجازی را به دانشگاه باز کرده‌اند و علیه ریاست دانشگاه شایعه‌پراکنی می‌کنند.» تندگویان پس از پایان تحصیلش برای خدمت سربازی در پالایشگاه تهران مشغول به کار شد.
او اعلامیه‌های رهبر انقلاب را پخش می‌کرد، ساواک از کار او مطلع شده بود. وی در تاریخ ۱۳ آبان ۱۳۵۲ دستگیر شد. او کتاب‌های ممنوع خود را مخفی کرد و ساواک آن‌ها را پیدا نکرد. تندگویان به کمیته مشترک ضدخرابکاری برده شد. او حدود ۷ ماه در زندان انفرادی بود. دادگاه پس از چندی او را به یک سال حبس (با احتساب مدت بازداشت) محکوم کرد و با به پایان رسیدن مدت محکومیت در آبان ۱۳۵۳ آزاد شد.
وی در سال ۱۳۵۶ در مقطع کارشناسی ارشد مدیریت صنعتی در مدرسه عالی مدیریت –تحت نظارت دانشگاه هاروارد– پذیرفته شد و در ۱۳۵۷ با دریافت مدرک خود به ایران بازگشت.
تندگویان در ۳ مهر ۱۳۵۹ توسط محمدعلی رجایی در جلسه علنی به مجلس شورای اسلامی معرفی شد. او از مجموع ۱۷۶ رأی گرفته شده، با ۱۵۵ رأی موافق، از مجلس رأی اعتماد دریافت کرد و رسماً به عنوان وزیر نفت انتخاب شد.
شهید محمدجواد تندگویان در نهم آبان ۱۳۵۹ - درحالی که حدوداً یک ماه از دوره وزارتش گذشته بود- برای بازدید از پالایشگاه نفت آبادان عازم منطقه بود که در جادهٔ ماهشهر-آبادان به همراه معاون و دیگر همراهانش به اسارت درآمد. از نحوه‌ی شهادت او در زندان اطلاعاتی در دست نیست، اما آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در خاطرات سال ۱۳۶۹ خود می‌نویسد: «آقای بشارتی تلفنی گفت عراقی‌ها توسط صلیب سرخ اطلاع داده‌اند که آقای تندگویان در سال ۶۸ فوت کرده است.»
سرانجام پس از پایان گرفتن جنگ و تبادل اسرا و کشته شدگان میان دو طرف، پیکر محمدجواد تندگویان که بر اثر شکنجه در عراق به شهادت رسیده بود، به کشور بازگردانده شد و در روز ۲۵ آذر ۱۳۷۰ در ایران به خاک سپرده شد.
انتهای پیام