ورزش یکی از مواردی است که در بسیاری از کشورهای دنیا علاوه بر جنبه‌هایی چون سرگرمی، سلامتی و هیجان، بخش مهمی از درآمدزایی را نیز بر عهده دارد اما ایران از معدود کشورهایی است که ورزش در آن فقط مصرف کننده بودجه بوده و درآمدزایی در آن بسیار اندک است.
به گزارش خبرنگار ایسنا، خصوصی‌سازی باشگاه‌های ورزشی یکی از موارد مطرح در سال‌های اخیر بوده که می‌تواند سبب تولید ثروت در ورزش شود و آغازی برای درآمدزایی در ورزش ایران باشد. خصوصی‌سازی دو باشگاه پرطرفدار ایران در ماه‌های اخیر به صورت جدی از سوی دولت یازدهم دنبال شده و البته در این میان موافقان و مخالفان بسیاری پیرامون واگذاری سرخابی‌ها بحث و تبادل نظر کرده‌اند.
دولت یازدهم از همان ابتدا یکی از شعارهای اصلی خود در عرصه ورزش و البته اقتصاد را خصوصی سازی دو باشگاه پرطرفدار و البته پرهزینه ایران قرار داد. البته خصوصی‌سازی باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال در دولت‌های قبل نیز همواره مطرح بوده، ولی هیچ‌یک از آن دولت‌ها اقدامی عملی در این راستا انجام ندادند.
وزارت ورزش و جوانان در دولت یازدهم از ابتدای فعالیت خود خصوصی‌سازی سرخابی‌ها را امری ضروری و البته مبتنی بر قانون عنوان کرد که باید هرچه زورتر به نتیجه برسد. گام عملی وزارت ورزش و جوانان در دولت یازدهم برای واگذاری سرخابی‌ها در مزایده نظرات متفاوتی را در پی داشت که در ادامه نگاهی به برخی از آنها می‌اندازیم.
مخالفان چه می‌گویند؟
مخالفان خصوصی سازی دو باشگاه پرسپولیس و استقلال از طیف‌های مختلفی تشکیل شده‌اند. گروهی واقعا دغدغه این دو باشگاه را دارند و نگران نحوه واگذاری آنها هستند و گروهی صرفا با انگیزه‌های سیاسی مخالفت خود را با این اقدام ابراز می‌کنند.
عده‌ای از مخالفان معتقدند چرا باید خصوصی‌سازی در باشگاه‌های ورزشی ایران از سرخابی‌ها آغاز شود. این افراد می‌گویند بهتر است ابتدا خصوصی‌سازی در دیگر باشگاه‌های کشور اجرایی شود تا با در نظر گرفتن نقاط قوت و ضعف، به سراغ خصوصی‌سازی دو باشگاه پرطرفدار ایران برویم.
بخشی از مخالفان، دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را جزو سرمایه‌های اجتماعی دولت می‌دانند که در همه کشورهای دنیا جزو ارزشمندترین دارایی‌های یک کشور محسوب می‌شود. آنها معتقدند این سرمایه اجتماعی با میلیون‌ها طرفدار باید در اختیار دولت بماند و نباید به فرد واگذار شود، تا همه هواداران خیالشان از آینده سرخابی‌ها راحت باشد.
عده‌ای از مخالفان نیز نسبت به نحوه واگذاری این دو باشگاه و ابهاماتی که وجود دارد نگرانی دارند. آنها می‌گویند واگذاری برند دو باشگاه با این قیمت اصلا منطقی نیست و در صورت واگذاری باید تمامی سرمایه‌های این دو باشگاه واگذار شوند.
شماری دیگر از مخالفان بر روی نحوه قیمت‌گذاری این دو باشگاه نقدهایی را وارد می‌کنند. برخی قیمت در نظر گرفته شده برای این دو باشگاه را بسیار بالا و برخی دیگر پایین می‌دانند.
عده‌ای از مخالفان خصوصی‌سازی معتقدند که این دو باشگاه باید دولتی بمانند و سرخابی‌های پایتخت نباید در اختیار یک بخش خصوصی قرار گیرند. آنها معتقدند اداره این دو باشگاه صرفا در توان دولت است و نباید آنها را به بخش خصوصی داد .
شماری از مخالفان خصوی‌سازی هم نسبت به آینده این دو باشگاه پس از واگذاری سوالاتی را مطرح می‌کنند و معتقدند ممکن است افراد و یا شرکت‌هایی که سرخابی‌ها را خریداری می‌کنند در ادامه نسبت به تیم‌داری چندان تمایلی نداشته باشد و این امر می‌تواند ظرف چند سال لطمه‌ای جدی به استقلال و پرسپولیس بزند و حتی سبب کنار رفتن و یا انحلال تیم‌های فوتبال این دو باشگاه شود.
برخی از مخالفان هم از ابتدا بدون داشتن دلیل خاصی و صرفا بر اساس موضع‌گیری سیاسی مخالف واگذاری این دو باشگاه بودند.
شماری از مخالفان نیز معتقدند بر اساس قانون شرکت‌هایی که دو برابر دارایی خود بدهی دارند باید منحل شوند و چون سرخابی‌ها واجد چنین شرایطی هستند واگذاری این دو باشگاه باید متوقف شود.
موافقان چه می‌گویند؟
همین که پس از سالها بالاخره خصوصی‌سازی سرخابی‌ها به صورت عملی کلید خورده مهم‌ترین مطلبی است که از سوی موافقان مطرح می‌شود.
شماری زیادی از موافقان واگذاری سرخابی‌ها معتقدند مزایده این دو باشگاه و واگذاری آنها به بخش خصوصی می‌تواند سبب شود بخش زیادی از هزینه‌هایی که از سوی وزارت ورزش و جوانان به آنها داده می‌شود در دیگر بخش‌های هزینه شود.
عده‌ای دیگر از موافقان واگذاری این دو باشگاه را سبب رشد و شکوفایی بیشتر سرخابی‌ها می‌دانند. آنها معتقدند خصوصی‌سازی باعث می‌شود تا مالکان پرسپولیس و استقلال هزینه‌های خوبی را برای پیشرفت آنها صرف کنند.
بخش دیگری از موافقان خصوصی‌سازی طیفی تشکیل می‌دهند که همواره از دادن هزینه‌های بی‌ضابطه به این دو باشگاه گله‌مند بودند. آنها که از هزینه‌های میلیاردی از سوی دولت برای سرخابی‌ها به تنگ آمده بودند، معتقدند اداره این دو باشگاه توسط بخش خصوصی سبب می‌شود تا پولی که پیش از این توسط دولت به آنها پرداخت می‌شده در دیگر بخش‌های ورزش هزینه شود.
شماری دیگری از موافقان اعتقاد دارند خصوصی‌سازی سرخابی‌ها سبب می‌شود بخش زیادی از حاشیه‌ها و البته مسائل پیرامون دو باشگاه پرسپولیس و استقلال از روی دوش وزارت ورزش و جوانان برداشته شود و متولی ورزش کشور فرصت بیشتری را برای پرداختن به موضوعات دیگر داشته باشد.
بخش دیگری از موافقان خصوصی‌سازی دو باشگاه را طیفی تشکیل می‌دهند که معتقدند واگذاری سرخابی‌ها دریچه‌ای به سوی خصوصی‌سازی در دیگر باشگاه‌ها ایران و حتی ورزش ایران است.
در نهایت آنکه نتیجه خصوصی‌سازی دو باشگاه پر طرفدار ایران هرچه باشد، باید نظرات مخالف و موافق را در نظر گرفت و دغدغه‌های هواداران و پیشکسوتان و اهالی ورزش در واگذاری سرخابی‌ها مرتفع شود.
انتهای پیام