یک استاد دانشگاه معتقد است، از جمله فاکتورهای اصلی برای حضور در دوسالانه ونیز، انتخاب هنرمندان پیش‌رو و هماهنگی آثار به‌نمایش درآمده با فضا و چیدمان غرفه است.
بهنام کامرانی در گفت‌وگو با خبرنگار بخش هنرهای تجسمی ایسنا، درباره‌ی اهمیت دوسالانه‌ی ونیز گفت: دوسالانه‌ی ونیز یک عرصه مهم برای مطرح شدن هنرهای ایران است و سابقه‌ی برگزاری آن به سال‌های طولانی برمی‌گردد. هنرمندان بزرگ و پیش‌روی دنیا در این رویداد هنری حضور پیدا می‌کنند و آثارشان را به‌نمایش می‌گذارند.
او ادامه داد: یکی از فاکتورهایی که باید برای حضور در این دوسالانه مورد توجه قرار گیرد، انتخاب هنرمندان پیش‌رو برای حضور در ونیز است؛ هنرمندانی که کارهای‌شان نوآورانه باشد و جنبه‌های هنر معاصر در آثار آن‌ها دیده شود. در یکی از دوره‌هایی که من جزو هیئت انتخاب دوسالانه ونیز بودم سعی داشتیم هنرمندان پیش‌رو را برای حضور در این رویداد انتخاب کنیم.
این هنرمند به لزوم هماهنگی آثار غرفه‌ی ایران در ونیز اشاره و اظهار کرد: اگر قرار باشد جایزه‌ای به یک کشور تعلق بگیرد، آن جایزه به مجموعه‌ی غرفه، فضا، چیدمان و ارتباطی که آثار هنرمندان یک کشور با هم برقرار می‌کنند، داده می‌شود، نه به یک یا دو هنرمند خاص. بنابراین بسیاری از کشورهای شرکت‌کننده در دوسالانه ونیز به این نکته توجه می‌کنند که کیوریتوری برای جمع‌آوری و مدیریت آثار در نظر گرفته شود که بتواند این ارتباط را بین آثار در نظر بگیرد و اعمال کند.
کامرانی همچنین یادآوری کرد: هر دوسالانه یک تم و موضوعی که دارد که هنرمندان باید آن را هم در نظر بگیرند. حتی می‌توان با یک برنامه‌ریزی بلندمدت هنرمندانی را انتخاب کرد که مشخصا برای دوسالانه ونیز و همسو با موضوع مطرح‌شده، آثاری را ارائه کنند.
این استاد دانشگاه درباره‌ی تعداد زیاد هنرمندان ایرانی و خارجی انتخاب‌شده برای حضور در دوسالانه‌ی ونیز 2015 نیز، گفت: بعید می‌دانم با این تعداد هنرمند و اثری که برای دوسالانه ونیز 2015 از طرف ایران به ایتالیا اعزام می‌شود، این هماهنگی و ارتباط به‌درستی شکل بگیرد. مگر این‌که حضور هنرمندانی از کشورهای دیگر به‌صورت بخش جنبی غرفه‌ی ایران باشد. ایران نمی‌تواند در بخش اصلی خود، نماینده‌ی تعدادی از کشورهای خاورمیانه باشد.
او ادامه داد: با توجه به این‌که امسال یک سرمایه‌گذار خصوصی برنامه‌های دوسالانه را همراهی و حمایت می‌کند، دیدگاه، تعریف و اهداف این اسپانسر در تصمیم‌گیری‌ها موثر است. شاید در اهداف تعریف‌شده‌ی آن‌ها حضور این تعداد هنرمند از ایران و کشورهای دیگر یک استدلال منطقی داشته باشد.
کامرانی در بخش دیگری از سخنانش درباره‌ی افزایش مساحت غرفه‌ی ایران در دوسالانه ونیز، گفت: شهر ونیز مکان‌های بسیار متنوع و مدرنی دارد که می‌توان از آن‌ها برای نمایش آثار هنری بهره برد. فکر نمی‌کنم در نظر گرفتن 2000 مترمربع برای برپایی غرفه‌ی ایران، مشکلی از نظر پر کردن آن به‌وجود بیاورد. به نظر من، ابعاد غرفه و اندازه‌ی آن موضوع مهمی نیست، آنچه مهم است داد و ستد آثار به‌نمایش گذاشته‌شده با یکدیگر و تعامل آن‌ها با مخاطب و محیط است.
این هنرمند به لزوم توجه به برنامه‌ریزی‌های بلندمدت برای حضور در دوسالانه ونیز اشاره و اظهار کرد: در کشورهای دیگر به دوسالانه ونیز به‌عنوان یک پروسه‌ی طولانی‌مدت توجه و نگاه می‌شود و پس پایان یک دوره، دو سال روی این‌که چه هنرمندان و آثاری به دوره‌ی بعد بروند، مطالعه و بررسی انجام می‌شود. به این دلیل که باید بدانند چه هنرمندانی چه آثاری را برای ونیز آماده کنند که تعاملی که از آن صحبت کردیم به‌وجود بیاید.
کامرانی اضافه کرد: برای حضور موفق‌تر در دوسالانه ونیز به یک دبیرخانه‌ی دائمی نیاز داریم. موزه هنرهای معاصر هم می‌تواند با آرشیوی که در اختیار دارد افرادی را برای رصد کارهای نمایشگاه در نظر بگیرد. انتخاب کیوریتورهای مناسب هم در این زمینه، اهمیت بالایی دارد.
دوسالانه یا بینال ونیز (Biennale di Venezia) نمایشگاهی شامل آثار هنری معاصر است که هر دو سال یک‌بار (در سال‌های فرد) در شهر ونیز ایتالیا برگزار می‌شود. نخستین دوره‌ی این دوسالانه در سال 1895 میلادی برگزار شد و امسال پنجاه‌وششمین دوره‌ی این دوسالانه از 15 اردیبهشت‌ماه در ایتالیا برپا می‌شود.
ایران فقط در شش دوره از این دوسالانه بوده است و امسال هفتمین حضور خود را با تغییراتی در فضای غرفه و تعداد هنرمندان و همچنین ملیت آن‌ها تجربه می‌کند. براساس اعلام قرار است 49 هنرمند از طرف ایران در این دوسالانه حضور یابند که در کنار 30 هنرمند ایرانی، 19 هنرمند از کشورهایی مانند جمهوری آذربایجان، افغانستان، عراق، پاکستان و هند خواهند بود.
انتهای پیام