ایران، یکی از غنی‌ترین و متنوع‌ترین سرزمین‌ها از نظر فرهنگ، آداب و آیین‌های مختلف است و نوروز یکی از مهم‌ترین آیین‌ها و اعیاد ایرانیان از باستان تا به امروز بوده است.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه سمنان، در روزهای پایانی سال کهنه پیام آوران بهار در خیابان‌ها،کوچه و گذر محله‌های شهر و روستا دیده می‌شوند. این افراد با ترانه‌خوانی، دست افشانی، بازی و حرکات شادی آفرین رفتن زمستان و فرا رسیدن بهار را به مردم نوید می‌دهند.

مراسم شالی نو، مالی نو

در گذشته بیست روز مانده به نوروز چند پسر جوان در شهرهای شاهرود و بسطام با گذر در محله‌های مختلف اشعاری را در وصف بهار و سال نو می‌خواندند. این افراد هدایایی را از صاحب هر خانه دریافت می‌کردند. و این شعرها را می‌خوانند: صد سلام و سی علیک/ صاحبخانه سلام علیک/ سلام من بگیر علیک/ از جانب ملا بیگ/نوروز نوسار آمده/گل در گلستان آمده/مژده دهید به دوستان/نوروز نو سار آمده.

هم‌چنین در منطقه کالپوش این مراسم تحت عنوان "خاله خلته" انجام می‌شود. هر یک از نوجوانان به هنگام شب کیسه‌ای به دست گرفته و در روستا به راه می‌افتند. آنها کیسه خود را از طریق دودکش خانه با طناب به داخل اتاق می‌فرستند و با خواندن اشعاری از صاحبخانه تقاضای هدیه می کنند و صاحبخانه درون کیسه پول، کشمش، نخود، جوراب و غیره می‌ریزد؛ و اما اشعاری که در این آیین زمزمه می‌شود عبارت است از:

سلام و صد سلام/ صاحب خانه سلام علیک/اول به نام خدا را کریم مدعا را/همه سال و همه ماه و همه روز/مبارک باشد شما را عید نوروز /حضرت نوح در کشتی نشست/این دعا را خواند و از طوفان گذشت...

جشن سده (صد به غله)

ساکنین برخی شهرها و روستاهای شهرستان شاهرود با گذشت ایام سخت زمستان در دهمین روز بهمن که تنها پنجاه روز به نوروز مانده جشنی تحت عنوان سده سوزان بر پا می‌کنند. آنان با فراهم آوردن برخی بوته‌های بیابان که آتش خوبی داشته باشد به هنگام غروب از روی آن پریده و این شعر را می‌خوانند:

سده سده ما/پنجاه به نوروز/صد بز به گله ما سده ما عمل داره/سده سده صد به غله/میش و بزامون جمل(دو قلو) داره

هم‌چنین اهالی بر این باورند که جشن سده مصادف با جفت‌گیری گرگ‌هاست. بنابراین با اجرای این مراسم گرگ‌ها سدگی شده و منطقه را ترک می‌کنند. جشن سده در حقیقت پایان سرمای سخت چله‌های زمستان و فرارسیدن بهار را نوید می‌دهد.

مراسم آتش سرا

در بیارجمند و فرومد، پنجاه روز مانده به عید پسر بچه‌ها به دشت و صحرا رفته و پس از جمع‌آوری بوته‌های گون و گز، تلی از آن‌را بر بام خانه آتش می‌زنند، آن‌گاه همگی با شادی و شعف همراه با خواندن اشعاری با این مضامین از روی آتش می‌پرند.

سراسری

گندم دبی ری مو

زردی ما از تو سرخی تو از ما

هم‌چنین مرسوم است که: زنان مقدار اندکی از خاکستر این آتش را گرفته و بر روی پلوی آن شب می‌ریزند.

انتهای پیام