پروژه نمک زدایی و انتقال آب از دریای خزر به فلات مرکزی ایران با حاشیه‌هایی همراه است و مرکز پژوهش‌های مجلس نیز در گزارش خود لزوم توجه به آثار زیست محیطی طرح در دراز مدت را مطرح کرده است.حال شرکت توسعه منابع آب و نیروی ایران برای جلوگیری از ورود پساب آب شیرین کن به دریا که ای سی آن دو برابر آب خزر است پژوهش در زمینه تبدیل پساب به رسوب خشک را آغاز کرده است.

مجری طرح مطالعاتی انتقال آب از دریای خزر به فلات مرکزی در این زمینه با تاکید بر این‌که این مساله در مرحله پژوهش و مطالعه است گفت: با همکاری دانشگاهیان و نخبه‌های کشور کار پژوهشی در حوزه پیش تصفیه را انجام می دهیم تا بتوانیم پساب ورودی به دریای خزر را حذف کنیم.

محمد رهبری در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با اشاره به این‌که تبدیل پساب به رسوب خشک از آثار زیست محیطی طرح جلوگیری می کند گفت: آب و نیرو بررسی تمام راهکارها برای کاهش اثرات زیست محیطی را در دستور کار قرار داده است.

وی در مورد استفاده رسوب خشک نیز گفت: در صورتی که این طرح به نتیجه برسد و عملیاتی شود رسوب خشک مورد استفاده صنایع رنگ سازی، فرآوری منیزیم و ... مورد استفاده قرار خواهد گرفت.

به گزارش ایسنا، مرکز پژوهش های مجلس با مسوولین طرح انتقال آب از دریای خزر به فلات مرکزی آخرین بار دو سال پیش جلسه داشت و براساس گزارش سنتز که مجموعه‌ای کلی گزارش های مختلف است در مورد این طرح نظر خود را اعلام کرده است با این وجود مجری طرح مطالعاتی انتقال آب از دریای خزر به فلات مرکزی اظهار می کند که مطالعات کامل تر در دست است و در صورتی که مرکز پژوهش های مجلس طلب می کرد در اختیار این مرکز قرار می گرفت.

طرح شیرین‌سازی و انتقال آب دریای خزر به فلات مرکزی

به گزارش ایسنا، مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، طرح شیرین‌سازی و انتقال آب دریای خزر به فلات مرکزی را مورد بررسی قرار داد.

مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی ، دفتر مطالعات زیربنایی این مرکز اعلام کرد: طرح انتقال آب دریای خزر به استان سمنان با هدف تامین نیاز شرب و بخشی از نیاز صنعت شهرستان های استان سمنان در افق سال 1425 شمسی مطرح است. بر اساس این طرح قرار است سالیانه به میزان 222 میلیون مترمکعب آب از دریای خزر شیرین سازی شده و با استفاده از پمپاژ به استان سمنان انتقال داده شود. طرح مذکور با انتخاب گزینه برتر از میان چند گزینه که همگی آنها به نحوی بر انتقال آب از دریای خزر استوارند، نهایی شده است. جدا از چالش های زیست محیطی طرح که در گزارش های مربوط به طرح به دقت مورد بررسی قرار نگرفته اند، مهمترین چالشی که در مورد این طرح، مطرح است، مقوله زیان ده بودن آن است. شاخص اقتصادی نسبت فایده به هزینه (B/C) برای این طرح برابر 0/53 و نشان دهنده آن است که تقریبا نصف سرمایه گذاری های انجام شده برای این طرح از طریق منافع آن بازیابی می شود و نصف دیگرش زیان های حاصل از عدم توجیه اقتصادی طرح است. این امر علاوه بر عدم ایجاد انگیزه برای ورود بخش خصوصی ، به نحوی دخالت دولت از طریق بودجه های عمومی را در آن اجتناب ناپذیر می سازد. نکته قابل توجه این است که شاید بتوان با بخشی از هزینه های سرمایه گذاری و بهره برداری طرح مذکور با افزایش بهره‌وری و مدیریت تقاضای مصرف آب در بخش های موجود به میزان لازم، کمبودها را جبران کرد. راهکار مذکور علاوه بر پایداری بیشتر و هزینه کمتر، چالش های زیست محیطی ناشی از شیرین سازی و انتقال آب را نیز به دنبال نخواهد داشت. از طرف دیگر وجود احتمالی صنایع آب بر قابل انتقال به خارج از استان می تواند در کاهش نیاز صنعت استان در افق طرح نقش به سزایی را ایفا کند. به عبارت دیگر وجود صنایع آب بر قابل انتقال به خارج از استان نباید در محاسبه نیاز آبی صنعت در شیرین سازی و انتقال آب از دریای خزر لحاظ شود. البته لازم به ذکر است که تایید یا رد موارد مذکور نیازمند بررسی های دقیق تر است و حداقل انتظار می رود که گزینه هایی مشابه این گزینه ها در انتخاب گزینه نهایی طرح، لحاظ شوند. در انتها قابل ذکر است که با توجه به کمبود آب در کشور، وقوع خشکسالی های اخیر و افزایش نیاز مصارف بخش های مختلف، در گزینه های گوناگون تامین آب مناطق مختلف کشور علاوه بر مدیریت عرضه ، به مدیریت تقاضا و افزایش بهره وری نیز باید توجه کافی مبذول داشت. بهره وری پایین مصرف آب در بسیاری از بخش های کشور، تغییر دیدگاه از مدیریت عرضه به مدیریت تقاضا را به عنوان گزینه های برتر تامین آب، مطرح ساخته است.

انتهای پیام