امیر نوری به‌ عنوان یکی از گویندگان پیشکسوت رادیو درخصوص عملکرد سید عزت‌الله ضرغامی طی 10 سال ریاست بر سازمان صداوسیما، این‌گونه گفت: هر کدام از آقایانی که به‌ عنوان مدیر در این سازمان کار می‌کنند، مسلماً کارهایی انجام داده‌اند، ولی در زمان حاضر و به این سرعت نمی‌شود عملکرد آدم‌ها را ارزیابی کرد.

او معتقد است:‌ مدیران بعدی در آینده نشان می‌دهند که مدیران قبلی چقدر کار کرده‌اند، چقدر زحمت کشیده‌اند و چقدر پیشرفت انجام شده است.

امیر نوری که از سال 1338 فعالیت در رادیو را آغاز کرده است و حکم اصلی خود را سال 1342 از رادیو گرفته، سابقه بیش از نیم قرن فعالیت در رادیو را داشته است.

این پیشکسوت رادیو در گفت‌و‌گو با خبرنگار سرویس تلویزیون و رادیو خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درخصوص اینکه چه پیشنهادی برای رییس آینده صدا و سیما دارد، گفت: ممکن است مدیر آینده درباره رادیو و تلویزیون اطلاعات و تبحر چندانی نداشته باشد اما باید مدیریت بداند و لازمه مدیریت با این شرایطی که وجود دارد، استفاده از مشاوران کارکشته، کاردان و متبحر است.

امیر نوری که سابقه بیش از نیم قرن فعالیت در رادیو را داشته، با اعتقاد به اینکه خانه اصلی و زندگی‌اش رادیو بوده است، اظهار کرد: خیلی با راه‌اندازی شبکه‌های رادیویی موافق نیستم به دلیل اینکه خیلی از شبکه‌هایی را که گوش می‌دهم برنامه‌های تکراری دارند. نمی‌دانم شاید هم مصلحت این بوده است، اما برخی از برنامه‌ها نکات آموزش‌دهنده و خوبی را برای شنونده عرضه می‌کنند.

او در پاسخ به اینکه آیا نقدی به عملکرد برنامه‌های رادیویی دارد؟ اظهار کرد: همه‌ برنامه‌های رادیویی خوب است، اما همیشه در کنار آموزش باید پرورش هم باشد. از طرفی نقد و بررسی برنامه‌ها هم مهم‌ترین عامل پیشرفت است.

این پیشکسوت رادیو با ابراز امیدواری نسبت به اینکه روز به روز بر ارزش رادیو و این رسانه افزوده می‌شود، گفت: آموزش و پرورش مهم‌ترین اصل در رادیو است.

امیر نوری در ادامه گفت: بعد از اینکه رادیو به‌ وجود آمد، به جهت اینکه یک رسانه شنیداری و گفتاری بود، لازمه کارش وجود یک بیان مشترک بود که از همان زبان نوشتاری مشترک، بیان را به‌ وجود آوردند و گفتند چون اولین رادیو در پایتخت شکل گرفته است لهجه پایتخت و بیان قشر تحصیل کرده در آن بنا باشد. آن موقع هم تحصلکرده‌ها لفظ قلم و کتابی حرف می‌زدند که همان لفظ قلم و کتابی حرف زدن هم لهجه‌ پایتخت شد و هم بیان معیار برای رادیو.

این بیان معیار از زمانی که رادیو به‌وجود آمد یواش یواش شناخته شد، ترویج شد و مردم کم‌کم یاد گرفتند. حتی خیلی از آدم‌ها سال‌ها طول کشید تا این بیان را شناختند، البته قشر باسواد زودتر یاد گرفتند و قدیمی‌ها هنوز با لهجه خودشان بیان را استفاده می‌کنند. اصل مسأله این است که زبان به وسیله گوینده آموزش داده شد؛ به عنوان مثال اگر در یک برنامه رادیویی از مبرزترین استادان دانشگاه دعوت شود گاه می‌بینید با لهجه مادری صحبت می‌کند و یا برخی واژه‌ها را به شکل اصلی تلفظ می‌کند، حتی ممکن است اشکال تلفظی هم داشته باشند اما هیچ شنونده‌ای ایراد نمی‌گیرد. شنونده دانش و اطلاعات درست را می‌خواهد، اما در همان برنامه اگر گوینده‌ای یک دهم آن لهجه را داشته باشد صدها نفر تلفن می‌کنند که چرا این گوینده لهجه دارد. پس انتظار این است که گوینده حافظ و نگهبان بیان معیار و آموزش‌دهنده آن باشد.

امیر نوری در پایان گفت‌وگو با ایسنا اظهار امیدواری کرد که رادیو همیشه جایگاه و شأن خود را حفظ کند.

انتهای پیام