دنباله‌داری به اندازه یک کوه کوچک قرار است امشب از کنار مریخ عبور کند و ناسا امیدوار است فضاپیماهایش بتوانند از این پدیده نادر تصویربرداری کنند. چنین پدیده‌ای هر یک میلیون سال رخ می‌دهد.
به گزارش سرویس علمی ایسنا، دنباله‌دار Siding Spring) C/2013 A1) ساعت 18:27 دقیقه امروز به وقت گرینویچ (21:57 دقیقه به وقت تهران) به نزدیک‌ترین فاصله خود از مریخ می‌رسد. منجمان انتظار ندارند این جرم کیهانی برخورد نزدیکی با سیاره سرخ داشته باشند اما امیدوارند به اندازه‌ای به آن نزدیک شود که سرنخ‌هایی درباره منشا منظومه شمسی ارائه دهد.
به گفته «دان براون»، کارشناس نجوم دانشگاه Nottingham Trent انگلستان، دنباله‌دارهایی از این دست اساسا توپ‌های یخی کثیف و دارای صخره و غباری هستند که در گازهای منجمد جاسازی شده‌اند.
این نخستین حرکت دنباله‌دار به سمت مرکز منظومه شمسی است و ماده آن توسط پرتوهای خورشید تغییر نکرده بنابراین دیدگاهی درباره ترکیب مواد منظومه شمسی در 4.6 میلیارد سال پیش ارائه می‌دهد.
دوربین‌های دو کاوشگر کنجکاوی و فرصت رو به آسمان تنظیم شده‌اند و تصاویری از گذر عبور دنباله‌دار را ارائه خواهند داد. کاوشگرهای ناسا ابر گازی و غبار احاطه‌کننده دنباله‌دار و همچنین دم طولانی آن را بررسی خواهند کرد و چگونگی تعامل گاز و غبار آن با جو مریخ را کنکاش می‌کنند.
این دنباله‌دار بیش از یک میلیون سال سفر کرده تا از کنار مریخ عبور کند و تا یک میلیون سال دیگر باز نخواهد گشت. جرم کیهانی مزبور یک میلیون سال دیگر مدارگردی طولانی و بعدی خود حول خورشید را تکمیل خواهد کرد.
رابرت مک‌ناوت، شکارچی سرشناس دنباله‌دارها در رصدخانه سایدینگ اسپرینگ استرالیا، ژانویه سال 2013 این دنباله‌دار را کشف کرد.
این توپ یخی پیش از شکل‌گیری زمین متولد شده و نخستین دنباله‌دار از ابر اورت به شمار می‌آید که توسط یک فضاپیما و از نزدیک مشاهده می‌شود. این ابر، مجموعه‌ای از اجرام یخی در لبه منظومه شمسی است.
«سایدینگ اسپرینگ» در چند میلیون سال آغازین منظومه شمسی و احتمالا در جایی بین مدارهای مشتری و نپتون شکل گرفته یعنی جایی که بسیاری از اجرام مشابه به سیاره‌های عظیم تبدیل شدند. با این حال، نوعی کشش گرانشی، دنباله‌دار را به ابر اورت پرتاب کرد؛ همچنین ضربه‌ای از ناحیه یک ستاره عبورکننده در یک میلیون سال گذشته موجب شد دنباله‌دار به سمت داخل منظومه شمسی حرکت کند.
سایدینگ اسپرینگ اخیرا از «خط آب-یخ» عبور کرد، یعنی نقطه‌ای که در آن آب می‌تواند در منظومه شمسی در شکل مایع وجود داشته باشد.
انتهای پیام