هوا طوفانی است. یک قایق کوچک چوبی در اقیانوسی خشمگین روی امواج پرتلاطم بالا و پایین می‌رود و هر لحظه با خطر غرق شدن مواجه است. این فضای تاریک، خوفناک و خاکستری در یک پوستر به تصویر کشیده شده است؛ پوستری که دولت استرالیا آن را منتشر کرده و در جمله‌ای هشداردهنده با لحن تهدیدآمیز با رنگ قرمز خطاب به پناهجویان نوشته است: «راهی وجود ندارد!»

اما این تنها جمله تهدیدآمیز دولت استرالیا نیست. در این پوستر تاکید شده است که «در استرالیا برای شما خانه‌ای نخواهد بود». دولت استرالیا این هشدار را به ۱۷ زبان از جمله فارسی، عربی، آلبانیایی، ویتنامی، سومالیایی، روهینگیایی و ... منتشر کرده است! در روزهای اخیر این اطلاعیه‌ در چند کشور انتشار یافته است.

علاوه بر این، فرمانده گارد ساحلی استرالیا نیز در یک پیام ویدئویی با لحنی مصمم و به‌شدت جدی نسبت به عواقب سفر پناهجویان غیرقانونی به کشورش هشدار داده است.

یکی از نکات تاسف‌بار این است که بخش قابل توجهی از پناهجویان غیرقانونی را ایرانیان تشکیل می‌دهند که حاضرند به هر قیمتی خود را به خاک استرالیا، مدینه فاضله خیالی خود برسانند.

این موضوع را سفیر استرالیا در تهران نیز تایید می‌کند. او مردادماه سال گذشته در گفت‌وگو با ایسنا اعلام کرد که «ایرانیان بیش از همه کشورها حتی افغان‌ها، عراقی‌ها و آلبانیایی‌ها مهاجرت غیرقانونی به استرالیا داشته‌اند.»

تاکنون دو جوان ایرانی در جزیره‌ای دورافتاده در سوگ نرسیدن به رویایی که کابوس خود و خانواده‌شان شد، به دور از عزیزان و کیلومترها دورتر از خانه پدری، جان خود را از دست داده‌اند؛ رضا براتی 23 ساله که در جزیره کریسمس بر اثر یک نزاع خونین به قتل رسید و حمید خزائی 24 ساله‌ که در پی عفونت خونی و مرگ مغزی جان خود را از دست داد.

اگر چه سفارت استرالیا در تهران به هنگام مرگ مغزی این جوان ایرانی برای توجیه افکار عمومی سریعا اعلام کرد که «این پناهجو در بیمارستانی در شهر بریزبن استرالیا بستری است و خانواده وی به صورت مرتب با مسئولان بیمارستان برای جویا شدن از حال بیمار در ارتباط هستند» اما برخی از شاهدان اعلام کردند که این جوان به دلیل کمبود تجهیزات پزشکی و تاخیر در درمان، جانش را از دست داد.

مدتی قبل، فرصتی دست داد تا با یکی از بستگان نزدیک دو خواهر ایرانی که به تازگی پا در راه سرنوشتی نامعلوم گذاشته و با لنجی کوچک به سمت استرالیا رهسپار شده‌اند، گفت‌وگو کنم. از او جویای حالشان شدم، گفت: چندان شرایط مناسبی ندارند و از لحاظ روحی مشکلاتی دارند. اولین سوالی که در پاسخ به ذهنم آمد این بود که «خب چرا به ایران برنمی‌گردند؟». در کمال تعجب جواب داد: «برای چه برگردند؟ بازگشت با چنین وضعیتی برایشان عار است!» کلی حرف و استدلال در ذهنم بود. دلم می‌خواست سرش فریاد بزنم «الان این وضعیتی که دارند عار نیست؟» اما سکوت کردم و تاسف خوردم.

شاید تصور کنید که استرالیا استثنائا رفتار نامناسب با مهاجران دارد اما کاملا اشتباه می‌کنید. دولت این کشور هیچ استثنایی قائل نشده و در همین پوسترها تاکید می‌کند:

* هر قایقی که در پی ورود غیرقانونی به استرالیا باشد، متوقف شده و به طور ایمن، از آب‌های استرالیا بیرون رانده خواهد شد

* این قانون در مورد همه اعمال خواهد شد: خانواده‌ها، کودکان، کودکان بدون همراه، افراد تحصیل‌کرده و متخصصین

صرف‌نظر از آنکه که هستند یا از کجا می‌آیند، آنها در استرالیا مستقر نخواهند شد.

در این پوستر هشدار داده شده است که «پیش از آنکه شما و خانواده‌تان پول خود را هدر دهید، دوباره فکر کنید. قاچاقچیان انسان دروغ می‌گویند.»

دولت استرالیا به تهدید اکتفا نکرده و برای محکم‌کاری، به تحقیر هم روی آورده است؛ چنانکه گاردین می‌نویسد «استرالیا با انتشار برخی کارتون‌ها، پناهجویان را هدف قرار داده است.»

استرالیا در سال‌های اخیر با اتخاذ عوامل بازدارنده در برابر ورود پناهجویان غیر قانونی به خود می‌بالد اما از طرف دیگر برای نشان دادن چهره‌ای خوب در برابر افکار عمومی با افتخار اعلام می‌کند کشوری است که با روی گشاده از مهاجران استقبال می‌کند.

حدود دو سال پیش، دولت استرالیا در اقدامی اعلام کرد که از این پس پناهجویان غیر قانونی که می‌خواهند وارد استرالیا شوند، به جزیره «پاپوآگینه نو» منتقل می‌شوند و تحت هیچ شرایطی امکان ورودشان به استرالیا وجود ندارد. با این تفاصیل، هنوز آمار مهاجران غیر قانونی به این کشور بالاست و بسیاری از قاچاق‌چیان انسان نیز با ترسیم یک زندگی کاملا رویایی، جوانان به خصوص کسانی که در کشورشان با مشقت زندگی می‌کنند را با گرفتن تنها سرمایه زندگی‌شان راهی سفری پرمخاطره می‌کنند.

اگر چه دولت استرالیا اعلام می‌کند که شرایط مناسبی را برای پناهجویان در کمپ‌ها و اردوگاه‌های پناهجویی در نظر گرفته است اما بسیاری از پناهجویان از شرایط بد این اردوگاه‌ها شکایت می‌کنند و حتی سازمان‌های بین‌المللی و فعالان حقوق بشر از این اقدام دولت استرالیا انتقاد کرده‌اند اما همه این اتفاقات نه‌تنها استرالیا را وادار به بازنگری در قوانین سرسختانه‌اش نکرده است بلکه ظاهرا آن را مصمم به سخت‌گیری بیشتر کرده است!

در مورد کسانی که از کشور ما بار چنین سفری را می‌بندند، معلوم نیست چه کسی تقصیر دارد. مسئولان در این‌باره کم‌کاری کرده‌اند یا سودجویی قاچاقچیان و رویاپردازی پناهجویان این وضعیت را به وجود آورده است یا شاید هم همه اینها، اصلا مهم نیست. به دولت استرالیا هم نمی‌توان چندان خرده گرفت. دوست ندارد کسی با این شکل به کشورش برود. به هر حال فقط این را می‌توان با قاطعیت گفت که ادامه این روند و اقدامات تحقیرآمیز کشورهایی که پناهجویان زیادی از ایران به آنها می‌روند، هویت و کرامت ایرانی را هدف گرفته است و بس.

حالا اگر تجربه‌ای در زمینه اقدام به مهاجرت دارید و از شکست‌ها و موفقیت‌های آن در مورد خود و یا نزدیکانتان دارید، بنویسید. به نظر شما علت این شکل از «مهاجرت» به خصوص در کشور ما چیست و شما چه شیوه‌ای از مهاجرت را منطقی و عاقلانه می‌دانید؟

ایسنا - ساناز عباسعلیزاده رضایی

انتهای پیام