دانیل داوری می‌گوید مشکلی برای همراهی ایران در جام ملت‌های آسیا ندارد. او همچنین با بیان اینکه رابطه‌ای کاملاً دوستانه و حرفه‌ای با بقیه دروازه‌بان‌ها دارد احتمال پیوستن به تیمی ایرانی را در دوران فعالیت خود رد نکرد.

به گزارش ایسنا، دانیل داوری دروازه‌بان تیم ملی ایران فصل گذشته در تیم اینتراخت براونشوایگ آلمان بازی کرد ولی سقوط این تیم به دسته پایین‌تر باعث شد تا داوری به تیم زوریخ سوئیس بپیوندد. این دروازه‌بان ایرانی در جام‌جهانی برزیل نیز در بین بازیکنان دعوت شده بود ولی در هر سه دیدار ایران روی نیمکت ذخیره‌ها نشست.

دانیل داوری در گفت‌و‌گو با یک سایت انگلیسی‌زبان مربوط به فوتبال ایران درباره مسائل مختلفی به صحبت پرداخت.

* اول از همه تبریک می‌گویم که دوران مصدومیتان را پشت سر گذاشته‌اید. شرایطتتان چگونه است؟

در حال حاضر شرایط خوبی دارم. دیگر دردی احساس نمی‌کنم. مصدومیت من خیلی خطرناک بود. دقیقاً استخوان زیر چشم من ترک برداشت ولی خوشبختانه این مصدومیت را خیلی خوب پشت سر گذاشتم. در حال حاضر مشکل خاصی ندارم و می‌توانم همراه تیمم به میدان بروم.

* نظرتان درباره زندگی در زوریخ چیست؟ آیا به این شهر عادت کرده‌اید؟

زوریخ شهر خوبی است. مردم مهمان‌نوازی دارد و علاوه بر آن جاذبه‌های طبیعی خیلی خوبی دارد. همه چیز خوب است و احساس راحتی می‌کنم.

* مشکلی با زبان این کشور ندارید؟

هنوز یک ذره مشکل دارم، خصوصاً وقتی هم‌تیمی‌هایم با لهجه غلیظ سوئیسی – آلمانی با هم صحبت می‌کنند ولی سعی می‌کنم بتوانم بفهمم که آن‌ها چه می‌گویند.

* شرایطتتان در تیم جدیدتان چگونه است؟

خوشبختانه شرایط خوبی در زوریخ دارم. به اینجا آمده‌ام که پیشرفت کنم و بهتر شوم. تمرینات خیلی خوبی در تیم زوریخ پشت سر می‌گذارم و تلاش می‌کنم که بتوانم شرایط خوبی در تیم جدیدم پیدا کنم.

* شما همیشه با دیگر دروازه‌بان‌های تیم چه در زمانی که در اینتراخت براونشوایگ بودید و چه زمانی که در تیم ملی بودید رابطه‌ای حرفه‌ای داشتید. اکنون شرایط چگونه است؟

بله، قطعاً همین‌طور است. طبیعی است که بین دروازه‌بان‌ها رقابت باشد. بستگی به خودتان دارد که چطور بتوانید کار کنید تا بتوانید به ترکیب ثابت تیمتان برسید. من انسان آرام و اجتماعی‌ای هستم و هیچ مشکلی با رقابت کردن ندارم. اینجا در زوریخ رابطه خیلی خوبی بین دروازه‌بان‌ها و مربی دروازه‌بانهاست. رابطه ما کاملاً حرفه‌ای و در عین حال دوستانه است.

* شما در سال‌های گذشته بازی‌های زیادی در اینتراخت براونشوایگ انجام دادید، سپس به تیم ملی ایران دعوت شدید و اکنون در تیم زوریخ بازی می‌کنید. این تجارب را چطور ارزیابی می‌کنید؟

من 5 سال برای اینتراخت براونشوایگ بازی کردم. البته می‌خواستم که دو سال دیگر در این تیم بمانم. در بوندسلیگا نیز 30 بار برای تیمم به میدان رفتم و کاملاً ثبات داشتم ولی حفظ این ثبات در تیم ملی ایران کار سختی است چرا که بازی‌های خیلی کمی در تیم ملی داریم. من در جام‌جهانی بازی نکردم. به زوریخ آمدم که بتوانم شرایطم را بهتر کنم و بازی‌های بیشتری برای تیم ملی ایران انجام دهم. اهداف زیادی در زوریخ دارم. من آدمی نیستم که شب بخوابم و صبح بیدار شوم و بگویم باید در فینال لیگ قهرمانان بازی کنم. هدفم این است که روند پیشرفت خودم را ادامه دهم. باید در تمرینات بهترین باشم. قطعاً هدفم بازی در یک لیگ تراز اول است. از همین الان نمی‌خواهم به جام‌جهانی آینده و لیگ قهرمانان اروپا فکر کنم چرا که فاصله زیادی تا آنجا دارم. من آدم رویاپردازی نیستم بلکه واقع‌بین هستم و می‌خواهم پیشرفت کنم و به این جایگاه برسم.

* جام ملت‌های آسیا ژانویه 2015 آغاز می‌شود. اگر سرمربی شما را دعوت کند به تیم ملی می‌آیید؟

اگر بتوانم شرایط خوب خودم را حفظ کنم و مشکلی نداشته باشم حتماً قبول می‌کنم ولی هنوز زمان زیادی تا جام ملت‌ها باقی مانده. باید اینقدر خوب باشم که سرمربی به من اعتماد کند و مرا دعوت کند. در حال حاضر اصلاً به جام ملت‌ها فکر نمی‌کنم و تمرکزم روی شرایط خودم است. البته قطعاً از دست دادن تمرینات تیم در ژانویه ممکن است به ضرر من تمام شود هرچند ما در آن زمان بازی نداریم و لیگ سوئیس تعطیل است.

* پس از جام جهانی خیلی از هواداران فوتبال در ایران ناامید شدند که چرا بازیکنان ما به تیم‌های بزرگ اروپایی نرفتند. دژاگه و قوچان‌نژاد به خاورمیانه رفتند. آیا این تأثیر بدی برای تیم ملی دارد؟

من نمی‌توانم چیزی در این‌باره بگویم. خیلی‌ها دوست دارند که بازیکنان ایرانی را در تیم‌های بزرگ اروپایی ببینند ولی ما نباید این موضوع را بزرگ‌نمایی کنیم. قطعاً تیم‌های خاورمیانه با تیم‌های اروپایی قابل مقایسه نیستند. ما باید بازیکنان را درک کنیم و به تصمیم آن‌ها احترام بگذاریم. فکر می‌کنم اگر بازیکنی به تیم اروپایی برود و دائم روی نیمکت ذخیره‌ها بنشیند به سود تیم ملی نخواهد بود. مهم‌ترین موضوع این است که بازیکنان ما بتوانند در تیم‌هایشان بازی کنند. اشکان و رضا جام‌جهانی خوبی را پشت سر گذاشتند. جام‌جهانی نشان داد که ایران تیم خوب و متحدی است که می‌تواند تاکتیک خوب مربی‌مان را به خوبی در زمین پیاده کند.

* به نظر می‌رسد رابطه خوبی با بقیه بازیکنان تیم ملی دارید. پس از بازی با آرژانتین به علیرضا حقیقی دلداری دادید و او را به رختکن بردید. رابطه شما چقدر با بقیه دروازه‌بان‌های تیم ملی دوستانه است؟

من در تیم ملی دوستان خیلی خوبی پیدا کردم. البته ما رقابت خیلی سختی با هم داشتیم ولی در پایان هر تمرین و هر مسابقه دوستی‌مان ادامه پیدا می‌کرد. ما کاملاً به نظر سرمربی احترام می‌گذاشتیم. مربی تصمیم می‌گرفت چه دروازه‌بانی بازی کند. فکر می‌کنم علیرضا حقیقی بازی‌های خیلی خوبی در جام جهانی به نمایش گذاشت. هیچ‌کس نمی‌تواند این موضوع را کتمان کند. ما باید در تیم ملی یک فهم متقابل از هم داشته باشیم. من پس از بازی با آرژانتین به سمت او رفتم و به علی تبریک گفتم و به او گفتم که باید به خودش افتخار کند. من هم به او افتخار می‌کنم. حقیقی قبل از جام جهانی بازی‌های خیلی زیادی انجام نداد ولی توانست در جام جهانی بدرخشد. پس از اینجور بازی‌ها ذهنتان از کار می‌افتد و احساس سراپای وجودتان را در بر می‌گیرد. من از نمایش علیرضا برابر آرژانتین‌ هیجان‌زده شدم و به همین خاطر وارد زمین شدم و با او به رختکن آمدم.

* خیلی‌ها مساله ارتباط کلامی شما و مدافعان تیم ملی را عاملی برای بازی نکردن شما در جام‌جهانی می‌دانند. نظر خودتان چیست؟

خیلی‌ها این سؤال را از من کرده‌اند و به نظرم جوابش آسان است. بازیکنان قرار نیست در زمین برای هم قصه بگویند که زبان مهم باشد. دروازه‌بان فقط یک سری جملات دستوری می‌دهد که کاملاً قابل فهم است. علاوه بر آن بازیکنان ما این‌طور نیستند که هیچی زبان نفهمند. چه فارسی، چه انگلیسی گفتن کلماتی مثل چپ، راست، جلو و عقب کار سختی نیست و به هیچ‌وجه مشکلی نیست و همه هم در تیم ملی انگلیسی می‌فهمند. البته اعتراف می‌کنم که نمی‌توانم به فارسی قصه بگویم و این چیزی است که باید رویم کار کنند ولی به هیچ‌وجه در زمین مسابقه مشکلی اینچنینی ندارم!

* هنوز هم کلاس‌های یادگیری زبان فارسی را دنبال می‌کنید؟

در روزهای اخیر خیلی این کلاس‌ها را کم کرده‌ام چرا که سرگرم کارهای انتقالم به زوریخ بوده‌ام ولی قطعاً یادگیری زبان فارسی را ادامه خواهم داد و روزی قطعاً فارسی صحبت خواهم کرد.

* یک سؤال شخصی، پس از پایان دوران فوتبالتان می‌خواهید چکار کنید؟

اینقدر پیر شده‌ام که چنین سؤالاتی از من می‌کنید (با خنده). هنوز نمی‌دانم پس از پایان فوتبالم می‌خواهم چکار کنم ولی دوست دارم که در فوتبال بمانم حالا یا به عنوان مربی، مربی دروازه‌بان‌ها، سرمربی و یا هر چیز دیگر. من الان 26 سال سن دارم و می‌توانم 10 سال دروازه‌بانی کنم. هنوز فکر زیادی درباره اینکه بعد از فوتبال چکار کنم را در سر ندارم.

* آیا تصور می‌کنید که روزی در تیمی ایرانی فوتبال بازی کنید؟

شعار من همیشه این است که هیچ‌وقت "هرگز" نگویید. هیچ چیز را نمی‌توان از قبل کاملاً حذف کرد. ممکن است روزی چنین اتفاقی بیفتد و من به تیمی ایرانی بپیوندم. خانواده‌ام در ایران هستند و چیزی بعیدی نیست که روزی من در ایران بازی کنم.

انتهای پیام