نخستین سفیران فضای بین‌ستاره‌ای شاید هفت ذره به اندازه دو میکرون باشند که توسط کاوشگر بدون‌سرنشین «غبار ستاره‌ای» در سال 2006 به زمین آورده شدند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این غبارها می‌توانند دیدگاه‌های جدیدی درباره منشا و تکامل غبار بین‌ستاره‌ای ارائه دهند.
کاوشگر «غبار ستاره‌ای» (Stardust) در سال 1999 از ایستگاه کیپ کارناوال بر روی موشک Delta II به فضا پرتاب شد و ماموریت آن پرواز از کنار دنباله‌دار Wild 2 و جمع‌آوری نمونه‌هایی از دم آن با استفاده از پنل جمع‌آوری‌کننده ویژه‌اش بود. این پنل از آئروژل و فویل آلومینیومی ساخته شده بود.
زمانی که کاوشگر از کنار هدفش عبور کرد، قسمت جلویی جمع‌آوری‌کننده، نمونه‌هایی از ذرات منتشره توسط دم دنباله‌دار را جمع‌آوری کرد. «غبارستاره‌ای» در 15 ژانویه سال 2006 به زمین بازگشت.
سامانه «کانتینر بازگردادن نمونه‌موردی» کاوشگر سپس به مرکز فضایی جانسون واقع در تگزاس برای ذخیره و تحلیل فرستاده شد. پس از گرفتن یک میلیون اسکن در عمق‌های مختلف از سلول‌های جمع‌آوری‌کننده آئروژل با همکاری دانشگاه کالیفرنیا در برکلی، ناسا آن‌ها را به صورت آنلاین منتشر کرد و داوطلبانی ملقب به Dusters به دنبال علائمی از برخورد ذره بودند. چنین موضوعی منجر به کشف هفت ذره بین‌ستاره‌ای ممکن شد.
ناسا معتقد است این ذرات میلیون‌ها سال قبل در انفجارات ابرنواختری تشکیل شده‌اند و توسط سفر طولانی‌شان در فضا تغییر کرده‌اند. بنا بر اعلام این آژانس، ذرات مزبور دارای ترکیب شیمیایی بسیار متنوع‌تری از آنچه انتظار می‌رفت، هستند و ذرات بزرگ‌تر ساختاری شبیه دانه برف دارند.
یکی از این هفت ذره به اندازه‌ای نسبت به Stardust سریع حرکت می‌کرد که هنگام برخورد با جمع‌آوری‌کننده آن تبخیر شد. تعدادی از این ذرات حاوی گوگرد هستند، این در حالی است که برخی از دانشمندان معتقدند نباید گوگرد در چنین ذراتی وجود داشت. هم‌اکنون قرار است دو ذره به نام‌های «اوریون» و «هیلابروک» برای اندازه‌گیری ایزوتوپ‌های اکسیژن، تحت آزمایش‌های بیشتر قرار گیرند.
جزئیات این مطالعه در مجله Science منتشر شد.
انتهای پیام