یک هنرمند مجسمه‌ساز می‌گوید مهم‌ترین دلیل آسیب رساندن عده‌ای از مردم به مجسمه‌های شهری نبودن فرهنگ استفاده از مجسه است و به وندالیسم ربطی ندارد.

علی داوری در گفت‌وگو با خبرنگار هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره‌ی علل آسیب رساندن مردم به مجسمه‌های شهری اظهار کرد:‌ به نظر من مهم‌ترین عاملی که باعث می‌شود مردم به مجسمه‌های شهری آسیب بزنند بحث فرهنگ و فرهنگ‌سازی است.

او افزود:‌ فرهنگ‌سازی باید در شاخه‌های مختلفی صورت بگیرد. باید فرهنگ استفاده، حفظ و حتی بازیافت محصولات مصرفی مردم به آن‌ها آموزش داده شود. به این منظور من به همراه عده‌ای از مجسمه‌سازان، در شهرستان‌ها جشنوار‌ه‌های بازیافت پلاستیک و آهن راه انداختیم تا به این طریق، بازیافت مواد قابل بازیافت را فرهنگ‌سازی کنیم.

تعدد چنین فعالیت‌های فرهنگی باعث می‌شود که والدین به فرزندانشان یاد دهند که وقتی وسایل و موادی که آن‌ها را استفاده می‌کنند در راستای تولید مواد دیگر هم از آن‌ها بهره ببرند. چنین فعالیت‌هایی باعث می‌شود که همزمان فرهنگ استفاده از بسیاری از اموال شهری هم ایجاد شود.

این هنرمند مجسمه‌ساز در بخشی از سخنانش با بیان اینکه یکی از مجسمه های شهری خود او هم دچار آسیب شده است گفت: چندی پیش به سفارش سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران مجسمه‌ای ساختم که در مقابل تالار ایران‌شهر خانه‌ی هنرمندان ایران نصب شد. ولی عمر آن کوتاه بود چون بعد از مدتی تکه پاره شد. این مجسمه، یک سیمرغ بود ولی اکنون تبدیل به یک هیولا شده است!

داوری درباره‌ی مجسمه‌اش داد: ادامه داد:‌ و بال و پری از مفتول فلزی بود. به این صورت که مفتول‌های فلزی دایره شکل را از وسط دو نیم کرده بودم و برایم باعث تعجب است که چگونه یک مفتول فلزی که دمی ضخیم دارد ممکن است به این حالت در بیاید. اکنون این مفتول‌های نیم دایره به مربع، مثلث و... تبدیل شده‌اند.

وی در پاسخ به این سوال که‌ آیا برای تعمیر مجسمه اقدام نکرده است، گفت:‌ چنین پیشنهادی به من نشده‌ است البته باید در نظر گرفت که من بعید می‌دانم آن مجسمه به حالت اولیه‌اش برگردد.

این هنرمند با نامناسب دانستن متریال به کار رفته در ساختن برخی دیگر از مجسمه‌های شهری که دچار آسیب می‌شوند، بیان کرد:‌ من فکر می‌کنم باید متریال به کار رفته در مجسمه‌های شهری بهبود یابد. اگر متریال به کار رفته در یک مجسمه آهن باشد بیش از صد سال عمر می‌کند ولی متاسفانه اکنون برای ساختن بسیاری از مجسمه‌ها، از فایبرگلاس و یا بتن‌گلاسه استفاده می‌کنند که مقاومت چندانی ندارند.

داوری با بیان این‌که معتقد است اتفاقاتی که برای مجسمه‌های شهری می‌افتد به وندالیسم ربطی ندارد گفت:‌ اکنون در خانه‌ی هنرمندان ایران چند مجسمه‌ی فیگوراتیو قرار دارد که مردم روی آن‌ها نقاشی می‌کنند. مثلا برای آن‌ها چشم و ابرو می‌کشند. این موضوع به وندالیسم ربطی ندارد. این قضیه از یک مشکل فرهنگی ریشه می‌گیرد و برای حل آن نیاز به فرهنگ‌سازی است.

انتهای پیام