سرانجام پیکر «ریچارد فرای» - ایران‌شناس آمریکایی - سوزانده شد تا گمان‌ها برای عملی شدن یا نشدن وصیتش مبنی بر دفنش در کنار پیکر بی‌جان زاینده‌رود پایان یابد.
پس از 73 روز انتظار در سردخانه‌ی بوستون و جنجال‌هایی که بر سر دفن او در اصفهان برپا شد، این آتش بود که بلاتکلیفی وضعیت ریچارد فرای را خاتمه بخشید.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه‌ی اصفهان، صدای اهالی فرهنگ به جایی نرسید و دولت ترجیح داد در این زمینه سکوت کند تا فرای نه سهمی در کنار زاینده‌رود داشته باشد و نه در قبرستان ارامنه، نه بیابان آران و نه نارنجستان قوام شیراز. تنها چیزی که باقی ماند، چهره‌ای از اصفهان و وعده‌های دولت‌مردان ایران در جامعه‌ی جهانی است که در یک دولت، وعده‌ای می‌دهند و خوانی هفت‌رنگ می‌گسترانند و در دولتی دیگر، همان وعده‌ها پتکی سیاسی می‌شود که وعده‌دهندگان بر سر خود می‌کوبند و آنچه باقی می‌ماند، قضاوت نسبت به چهره‌ی اصفهان فرهنگی است.
دفن فرای یک امتیاز مثبت بود
سیروس شفقی - اصفهان‌شناس - با بیان این‌که وصیت یک ایران‌شناس معتبر برای دفن شدن در ایران و در کنار زاینده‌رود، افتخار بزرگی برای ایران و اصفهان بود، گفت: اصفهانی‌ها این شانس را از دست دادند که در یک مقبره‌ی کوچک، ریچارد فرای را در اصفهان داشته باشند.
او در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا اظهار کرد: با توجه به این‌که ایران به‌دنبال جذب گردشگر است و اصفهان از نظر گردشگری در قلب ایران قرار دارد، با دفن فرای می‌توانستیم یک امتیاز مثبت در گردشگری کسب کنیم.
این اصفهان‌شناس ادامه داد: وقتی یک گردشگر با مقبره‌ای از یک آمریکایی در ایران مواجه می‌شود، تلاش‌هایی که برای بد نشان دادن چهره‌ی ایران در جهان انجام می‌شود، کم‌رنگ می‌شود، زیرا رسانه‌های عمومی خارجی بسیار در کمین ایران هستند و از ایران چهره‌ای منفی نشان می‌دهند.
وی با اشاره سوزانده شدن پیکر ریچارد فرای، افزود: می‌توان خاکستر فرای را به اصفهان آورد و به‌صورت سمبلیک، آن را در جایی قرار داد. کم پیدا می‌شود یک آمریکایی آن‌قدر یک کشور را دوست بدارد که آن را وطن خودش بداند. همین خاکستر هم می‌تواند به‌طور سمبلیک در نگاه دیگران به ایران تأثیر بگذارد.
دولت جدیت نداشت
محمدعلی بصیری - استاد رشته‌ی روابط بین‌الملل دانشگاه اصفهان - با بیان این‌که دفن ریچارد فرای تحت‌الشعاع تنش و اختلاف سیاسی 35 ساله میان ایران و آمریکا بود، گفت: ریچارد فرای آمریکایی بود و این بدبینی نسبت به او وجود داشت و اگر به کشورهایی مانند آلمان و اتریش تعلق داشت، شاید این اتفاق‌ها نمی‌افتاد، زیرا با توجه به تحریم‌های غیرعادلانه، تسخیر لانه‌ی جاسوسی و جنگ، یک بدبینی بین ایران و آمریکا ایجاد و سبب شد، برخی گروه‌ها روی دفن یک آمریکایی این‌گونه حساسیت نشان دهند.
وی با بیان این‌که قضاوت کاملا منفی یا مثبتی نمی‌توان از اتفاق‌هایی که در دوماه گذشته رخ داده است، انجام داد، اظهار کرد: با توجه به این‌که ایران به سمت تنش‌زدایی در روابط خود با آمریکا، بویژه در پرونده‌ی انرژی هسته‌یی و بحران عراق پیش می‌رود، با این عمل می‌شد، یک گام مثبت در این راستا برداشت؛ ولی با مخالفت‌های بسیار و جدیت نشان ندادن دولت برای دفن فرای در اصفهان، این گام برداشته نشد.
او افزود: اگر این پرونده با حساسیت کمتر و در جایی دیگر مانند گورستان ارامنه یا شیراز دفن می‌شد، شاید یک حرکت اعتمادساز و اقدامی فرهنگی تلقی می‌شد، ولی ظاهرا در این رابطه، وزن مخالفان بر موافقان غلبه کرد.
بهتر که سوزانده شد
احمد سالک - نماینده‌ی مردم اصفهان - که از مخالفان دفن ریچارد فرای در اصفهان بود، با شنیدن خبر سوزاندن پیکر ریچارد فرای به خبرنگار ایسنا گفت: بهتر که سوزانده شد، حالا دیگر نمی‌خواهد به آن بپردازید و آن را بزرگ کنید.
او درباره‌ی احتمال آوردن خاکستر ریچارد فرای به اصفهان، اظهار کرد: چه کسی حال دارد یک مشت خاکستر را به اصفهان بیاورد. مگر مردم می‌گذارند خاکستر او در اصفهان دفن شود.
انتهای پیام