امروزه پهپادها بطور فزآینده‌ای متنوع شده‌اند؛ از هواپیماهای بزرگ بدون سرنشین ارتش گرفته تا کوادکوپترها؛ اکنون یک ربات به اندازه مگس قرار است عنوان کوچک‌ترین پهپاد جهان را به خود اختصاص دهد.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این حشره رباتیک که توسط دانشمندان دانشگاه هاروارد طراحی شده، از یک بدنه فیبر کربی با وزن 106 میلی‌گرم و یک جفت بال متحرک برخوردار است که نیروی خود را از عضلات الکترونیکی بدست می‌آورد.

اگرچه ممکن است این پهپاد کوچک بنظر برسد اما به دلیل طراحی آن برای عملیاتهای تحقیقاتی و نجات که باعث شده بتواند از فضاهای کوچک در میان ساختمانهای خراب حرکت کند، می‌تواند مفید باشد.

این خودروی بدون سرنشین کوچک همچنین می‌تواند در آینده برای بررسی شرایط محیطی و حتی گرده افشانی محصولات کشاورزی مورد استفاده قرار بگیرد.

حشره رباتیک با استفاده از یک سیم سبک، نیرودهی و کنترل می‌شود و همچنین می‌تواند مانورهای سریع را مانند حشرات اجرا کند.

تعادل این پهپاد در هوا از طریق یک حسگر سبک هرمی شکل در بالای سر آن تامین می‌شود. این اولین بار است که این نوع فناوری در دستگاهی به این کوچکی استفاده شده است.

مدلهای قبلی به دوربینهای خارجی برای اجرای مانورهای درست نیاز داشتند.

محققان هاروراد این پهپاد را با الهام از حشرات ساخته‌اند که تعادل خود را تنها با تکیه بر حسهای آنبردشان حفظ می‌کنند.

آنها پهپاد خود را بر اساس چشمهای ساده حساس به نور موجود در زنبورها و حشرات دیگری که از یک عدسی مانند انسان برخوردارند، طراحی کرده‌اند.

سه چشم ساده در بالای سر قرار داشته که از چشمهای مرکب حشرات در اطراف جدا هستند.

این چشمها می‌توانند رنگها را ببینند و برای ناوبری و حفظ ثبات در پرواز استفاده می‌شوند.

در پهپاد جدید، طراحی چشم ساده شامل چهار ترانزیستور نوری متصل به یک صفحه مدار سفارشی است که به شکل یک هرم تا شده است.

دانشمندان چشم ساده مکانیکی خود را برای تعادل به پهپاد متصل کردند که در یک پرواز آزمایشی توانست برای 0.3 ثانیه در مرحله بالا رفتن باقی بماند که برابر با 40 بار بال زدن است.

آنها امیدوارند در چند سال آینده این حشره رباتیک کاملا بی‌سیم شود و بتوان از آن برای گرده‌افشانی مزارع بهره برد. در حال حاضر محققان امیدوارند بتوانند از اختراع خود برای یادگیری بیشتر در مورد چگونگی پرواز حشرات استفاده کنند.

نتایج این پژوهش در مجله Royal Society Interface منتشر شده است.

انتهای پیام