در سالهای اخیر تلاشهای بسیاری برای پیوند رحم در میان زنانی که بطور مادرزاد از این عضو محروم بوده یا در اثر بیماری مجبور به حذف آن شده‌اند، انجام شده است؛ گزارش حاضر هر آنچه را درباره پیوند رحم باید در نظر گرفته شود، کنکاش می‌کند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، اکثر زنان احتمالا درد رحم را حداقل یک بار در تاریخچه عادات ماهانه‌شان نفرین کرده‌اند اما تعداد زن‌هایی هم که فاقد رحم هستند و باید رحم‌های جدیدی دریافت کنند، رو به رشد است. این افراد یا از بدو تولد رحم نداشته‌اند یا آن را از بدنشان برداشته‌اند.
در اواسط ماه ژانویه، آسوشیتد پرس گزارش کرد که 9 زن سوئدی رحم‌های پیوندی را توسط تیمی از دانشگاه گوتنبرگ در مجموعه‌ای از فرآیندها دریافت کردند. این تیم سومین گروه محققانی بودند که در تلاش برای انجام پیوند رحم با نتیجه بارداری موفقیت‌آمیز و طولانی‌مدت بودند. بسیاری از تیم‌های سراسر جهان در رقابت‌اند تا علی‌رغم شکاکیت و دغدغه‌های اخلاقی نخستین گروهی باشند که در این زمینه موفق هستند.
برای کاندید شدن در فرآیند پیوند رحم، زنان باید در سن تولد فرزند (در دهه 30 سالگی‌شان) بوده و دارای رحم نباشند. این پیوند طوری طراحی شده که موقت باشد و ایده مطرح این است که زنان باردار خواهند شد، یک یا دو فرزند خواهند داشت و سپس رحم از بدن آن‌ها برداشته می‌شود.
به گفته متس براتسترون، رهبر تیم سوئدی، دلیل این موضوع آن است که پس از جراحی، زنان مجبورند داروهای عدم پس‌زنی مصرف کنند که سیستم ایمنی را سرکوب کرده و آن‌ها را در مقابل بیماری‌ها و عفونت‌ها آسیب‌پذیرتر می‌کند.
آزمایشات روی حیوانات نشان داده که یکی از معمول‌ترین داروهای سرکوب‌کننده ایمنی دارای اثرات منفی بر جنین است اما مطالعات کنترل‌نشده‌ای برای مشاهده کارکرد آن در انسان‌ها انجام شد.
در پیوندهای اخیر در سوئد، رحم‌ها از اهداکنندگان زنده و اغلب از مادر یا خویشاوندان نزدیک برای کاهش خطر که سیستم ایمنی زن به آن حمله می‌کند و آن را پس می‌زند. هیچ محدودیت سنی برای اهداکنندگان وجود ندارد و آن‌ها باید فقط دارای رحم سالمی باشند. جراحان رحم را بر می‌دارند، لوله‌های را بر می‌دارند و شریان‌های خونی را به جا می‌گذارند و بدن شخص را بخیه می‌زنند.
این جراحی رحم است که بخش دشوار قضیه بوده و به طور ویژه‌ای پیچیده است. برانستروم معتقد است نه تنها این ارگان باید کار کند و زنده بماند، بلکه باید در طول بارداری بسط یابد. رحم دارای شریان‌های خونی کوچک است و باید در بخش بسیار دشواری از بدن قرار داده شود.
همچنین، زنانی که این رحم را از بدو تولد نداشتند، اولین عادت ماهانه را تجربه می‌کنند. افزون بر این، تمامی زنان نوسانات هورمونی را تجربه می‌کنند که زمان چرخه‌های عادت ماهیانه را تنظیم می‌کند.
پزشکان بر این باورند، بسیاری از پیوندهای اعضای بدن، در صورتی که ارگان در بدن میزبان کارآمد باشد، موفق خواهد بود اما در پیوند رحم، موفقیت پیچیده‌تر است و نه تنها رحم باید در بدن میزبان کار کند، بلکه زن باید توسط آن کودک سالمی را نیز به دنیا بیاورد.
این بدین معناست که تیم سوئدی قادر نخواهد بود میزان موفقیت را برای دو یا سه سال تعیین کند و به دلیل این دریچه باریک موفقیت است که تمامی تلاشهای پیشین در پیوند رحم ناکام مانده‌اند.
اما تعدادی از کارشناسان درباره مسائل اخلاقی دغدغه دارند که در پس پیوندهای رحم وجود دارد و برای تعدادی نیز، آزمایش‌های حیوانی کافی نوزدان جوانی تولید نکرده تا مشخص شود این عمل باید در انسان‌ها نیز عملی شود یا خیر.
رامیرز نستی، دمتخصص زنان مرکز پزشکی AllCare فلوریدا، پیوندهای مشابهی را روی گوسفندها انجام داده، گرچه خطوط استانداردی برای میزان پیوندهای حیوانی و انتقال آن به انسان وجود ندارد. نستی بر این باور است برانسترم و تیم وی با آزمایش این فرآیند روی انسان‌ها گوی سبقت را ربوده‌اند.
پس از چندین آزمایش در باره گوسفندان، وی و همکارانش در نظر دارند پیش از انجام چنین فرآیندی روی انسان‌ها، این طرح را روی میمون‌ها انجام دهند که دارای شباهت‌های زیستی بیشتری با انسان هستند.
این در حالی است که آرتور کپلان، استاد اخلاق زیستی در دانشگاه نیویورک، موافق انجام مطالعات حیوانی بیشتر در امریکا پیش از انجام این جراحی در حوزه انسانی است؛ وی دغدغه این موضوع را دارد که رقابت تیم‌های تحقیقاتی برای به دنیاآوردن نخستین نوزاد تاثیر منفی وی علم موجود در پس آن داشته باشد.
کپلان بر این باور است ایمنی باید دغدغه اصلی در این زمینه باشد. افزون بر این، تلاش‌ها و نتایج پیوندهای رحم به صورت بین‌المللی به خوبی رهگیری نشده یا به صورت منظم منتشر نشده است و این موضوع استفاده محققان از دستاوردهای یکدیگر را دشوار می‌سازد.
برانستروم و تیمش هنوز مقاله‌ای را در این زمینه منتشر نکرده‌اند و برنامه‌ای برای عملی‌کردن این موضوع در آینده دارند.
به این دلیل که هنوز مطالعات کافی صورت نگرفته، متخصصان زنان نمی‌دانند چگونه با حجم بزرگی از موضوعاتی برخورد کنند که در بارداری‌های تحت شرایط نرمال‌تر رخ می‌دهند.
هزینه نیز یکی دیگر از مشکلات موجود است، زیرا پیوندهای رحم هنوز عمومیت نیافته و هنوز راهی برای آگاهی از این نکته وجود ندارد که ایا بیمه این فرآیند را پوشش می‌دهد یا خیر. با این حال، چون این عمل داوطلبانه است و چون بیمه هنوز استفاده از دیگر درمان‌های باروری شامل IVF را پوشش نمی‌دهد، سازمان‌های بیمه تمایلی برای پرداخت پیوندهای رحم ندارند.
انتهای پیام