عدم حمایت ارگان‌های مربوطه، برخورد نامناسب با کسانی که در این حوزه کار می‌کنند، اصطلاک‌پذیری بالای این کار، خطراتی که جان فعالان در این حوزه را تهدید می‌کند، عدم درک مسئولانی که در این حوزه گمارده شده‌اند، مشکلات مالی، توقع بالای فیلمسازان از مسئولان جلوه‌های ویژه؛ از جمله دغدغه‌های فعالان عرصه جلوه‌های ویژه سینمای ایران است.
به گزارش خبرنگار بخش سینمایی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بعد از حادثه‌ای که در پشت صحنه «معراجی‌ها» افتاد و منجر به درگذشت تعدادی از فعال پشت صحنه از جمله محمد شریفی‌راد مدیر با سابقه عرصه جلوه‌های ویژه شد، این حادثه که چند ماه قبل اتفاق افتاد بهانه‌ای شد تا داوود رسولیان و ایمان کرمیان از فعالان این عرصه در نشستی در ایسنا دغدغه‌هایشان را در این حوزه مطرح کنند و ایسنا هم محض تاکید دوباره این نشست را در ابتدای سال 93 منتشر می‌کند تا بر این موضوع تاکیدی دوباره شود، در روزهای که به نظر می‌رسد شاید این حادثه در حال فراموشی است.
نمی‌خواهیم با وارد کردن ابزار منفجره، آنها را روی طاقچه خانمان بگذاریم!
داوود رسولیان در ابتدای بحث درباره‌ی ضرورت وجود ابزارهای سینمایی و نه جنگی در پروژه‌های سینمایی ابراز عقیده کرد: برخی از مسوولان متوجه نمی‌شوند ما چه می‌گوییم! کمبودهای این رشته مربوط به ابزارهایی است که در عرصه‌ی فیلمسازی در کشور ما وجود دارد در حالی که در کشورهای دیگر این کمبود وجود ندارد البته نه به این مفهوم که دانش این کار را در کشورمان نداشته باشیم، ما می‌توانیم در یک دوره‌ی کوتاه مدت در ارتباط با این ابزارها، از آن بهره‌برداری کنیم. دغدغه‌های ما معطوف به ابزار و وسایل است.
مسئول جلوه‌های ویژه فیلم«پایان نامه» ادامه داد: باید زمینه‌ای در قسمت‌های فنی و اجرایی در سینما ایجاد شود و شرایطی به وجود بیاید که چند نفر از نیروهای فعال در این زمینه به نمایندگی از دیگران برای به روز شدن اطلاعات در این حوزه به کشورهای دیگر فرستاده شوند تا دانش و آگاهی خود را بالا ببرند و به فیلمسازی این مملکت سرویس بدهند و این آگاهی‌ها را به تیم خودشان نیز منتقل کنند.
او اظهار کرد: از طرفی درک شدن این کار از سوی مسئولان برایمان مهم است. برخی از مسئولان که در زمینه فرهنگی گمارده می‌شوند در این زمینه ذهنیت اجرایی ندارند و متوجه نمی‌شوند ما چه می‌گوییم و به چه چیزی نیاز داریم. اگر ما به ابزاری نیاز داریم برای ارتقاء کیفیت این مملکت است و نمی‌خواهیم با وارد کردن این ابزار آن را روی طاقچه خانمان بگذاریم! در واقع این ابزار بسیار هم گران هستند و موافقت امنیتی می‌طلبد و باید با انعطاف و مهربانی نسبت به ما و نیاز ما که نیاز عرصه فیلمسازی است توجه کنند.
ما به بیمه‌ی مسئولیت نیاز داریم
رسولیان با اشاره به حادثه پشت صحنه «معراجی‌ها» گفت: ما به بیمه‌ای مبنی بر مسئولیت نیاز داریم. اگر قرار است دراین حوزه دستگیری شود دوستان را تحت پوشش بیمه‌ای با نام مسئولیت قرار دهند که اگر خدای ناکرده اتفاقی هم‌چون پشت صحنه‌ی « معراجی‌ها» بوجود آمد بتوان برای بازمانده‌ها و کسانی که در این زمینه آسیب می‌بینند کاری انجام داد. قرار نیست کسی که جانش را در این زمینه گذاشته و تنها 30 درصد از بینایی‌اش باقی مانده است، زندگی‌اش را برای درمانش بفروشد!
برخوردها با این صنف بد است!
ایمان کرمیان هم معتقد است: برخوردها با کسانی که در این صنف فعالیت می‌کنند بد است. مگر در یک فیلم، چقدر به من پول می‌دهند! جلوه‌های ویژه واقعا قشر مظلومی است. نمی‌دانم چرا برخوردها با این صنف بد است! بچه‌هایی که در این زمینه کار می‌کنند با جانشان بازی می‌کنند و اولین اشتباهشان می‌تواند آخرین اشتباهشان باشد.
قیمت شما بالاست!
مسئول جلوه‌های ویژه فیلم «پا برهنه در بهشت» در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به وضعیت کاریشان در این صنف ادامه داد: زودتر از همه سرصحنه می‌رویم و دیرتر از همه صحنه را ترک می‌کنیم، بسیاری از مواقع به ما می‌گویند که برای شما سرویس نداریم و بسیاری از موارد دیگر که اصلا دیده نمی‌شود. هنگامی که برای یک کار دعوت می‌شوم و قیمت می‌دهم، اولین دیالوگی که با آن مواجه می‌شوم این است که قیمت شما بالاست! در حالی که من با جانم بازی می‌کنم و در واقع مسئولیت حفظ جان بقیه‌ی عوامل فیلم هم برعهده‌ی من است. تمام عوامل در یک فیلم، در یک مقطع زمانی ستاره هستند و بعد از آن تمام می‌شوند و نوبت به دیگران می‌رسد.
خانواده‌های این صنف همیشه در استرس زندگی می‌کنند
او ادامه داد: مسئولان جلوه‌های ویژه بیمه‌ی درست و حسابی ندارند. من از مسئولان می‌خواهم که سرو سامانی به وضعیت بیمه‌های این صنف بدهند. مگر من چند سال دیگر می‌توانم کار کنم؟ تمام همکاران من در سینما این مشکل را دارند.
کرمیان افزود: من دوستانی را می‌شناسم که امسال نتوانستند کار انجام دهند، خوب آنها هم بچه، اجاره خانه و... دارند. به خدا ما چیز زیادی نمی‌خواهیم. همه‌ی این‌ها را هم ندهند تنها یک بیمه‌ی درست و حسابی بدهند تا از ما پشتیبانی کند که اگر چند وقت دیگر از کار افتاده شدیم، بچه‌هایم و خودم دلمان به جایی خوش باشد.خانواده‌های این صنف همیشه در استرس زندگی می‌کنند،البته این استرس برای همه‌ی قشرها وجود دارد اما برای صنف ما دو چندان است.
پول ما را هیچ گاه به موقع نمی‌دهند
این مسئول جلوه‌های ویژه اضافه کرد: پول ما را هیچ گاه به موقع نمی‌دهند. اگر پولمان را به موقع بدهند می‌توان روی آن حساب باز کرد اما وقتی آنرا نمی‌دهند پیش پیش آن را می‌خوریم بنابراین همیشه بدهکار هستیم. من هنوز بابت فیلمی که سال گذشته انجام داده‌ام طلب دارم. در حوزه سینما هم محیط رفاقت و دوستی هست و نمی‌توان برای دریافت پولت دعوا کنی.
اگر 100 میلیون تومان هم دریافت کنید نمی‌ارزد
او بیان کرد: کار ما اصطلاک بسیار زیادی دارد. برای نمونه اگر بخواهیم در یک فیلم باران تولید کنیم حداقل به 10 توپ شلنگ نیاز داریم که اگر به آن سرما بخورد یا یک ماشین از رویش عبور کند، باید آن را دور انداخت. مگر در سال چند فیلم تولید می‌شود که در آن جلوه‌های ویژه داشته باشد؟ در برخی از موارد تهیه کننده پول ندارد که دستمزدمان را بدهد و ما مجبوریم هزینه‌های مربوط به دستیار و لوازم را خودمان پرداخت کنیم ومعلوم نیست که چه زمانی می‌توانیم پولمان را بگیریم، در چنین شرایطی شما اگر 100 میلیون تومان هم دریافت کنید نمی‌ارزد.
کرمیان همچنین مطرح کرد: لوازم مربوط به این کار به نگه‌داری در یک مکان مشخص نیاز دارد که آن هم هزینه‌ی دیگری را می‌طلبد. سال 92 بسیاری از دوستان و همکاران من که جزء افراد موفق در این رشته هستند 7 ماه در سال را بیکار بودند. سوال من این است که ما چه فرقی با بازیگر، فیلمبردار، صدابردار و دیگر عوامل یک فیلم داریم؟ اگر عوامل جلوی دوربین ستاره می‌شوند، عوامل پشت دوربین نقش بسزایی در آن دارند. اتفاقی که در ماه‌های اخیر رخ داد نشان داد ما با جانمان بازی می‌کنیم. جلوه‌های ویژه 137 مورد است که تنها یک مورد آن انفجار است و در تمام موارد آن خطر وجود دارد.
به خدا ما تخریب‌چی نیستیم
این مسئول جلوه‌های ویژه اظهار کرد: ما بر اساس دوربین،میزانسن و .... کار می‌کنیم. در برخی از موارد که در صحنه حاضر می‌شویم، می‌شنوم که می‌گویند تخریب‌چی‌ها آمدند! به خدا ما تخریب چی نیستیم. آنها شغلشان مقدس است و آدمهای بسیار محترمی هستند. آنها در نظام و جنگ کار کرده‌اند، تخریب‌چی کاری به جز سینماست چون فرم کار آنها با ما فرق دارد، ما واقعا نمایش می‌دهیم.
او گفت: مسئول جلوه‌های ویژه به جای چند نفر و با دست خالی فکر و کار می‌کنند در حالی که امکانات لازم را ندارد. دوستان ما در این حرفه توانایی‌های لازم را دارند و حتی در کشورهای حاشیه هم کار انجام می‌دهند.
هیچکس در سینما جای دیگری را تنگ نمی‌کند
رسولیان نیز در ادامه دغدغه‌های کاری این صنف بیان کرد: امروز بچه‌های امنیتی تاکید می‌کنند بدانید این دانش را به چه کسی می‌خواهید منتقل کنید که از طرفی هم درست می گویند، از طرفی هم سرانجام باید این دانش را به افراد دیگری انتقال دهیم یا نه؟ اساسا کسی که می‌خواهد در این حرفه فعالیت کند باید خاص،باهوش، ویژه و صبور باشد و کلیت کمپزیسون سینما را در نظر بگیرد، احساس مسئولیت کند و نسبت به جان افراد و مملکت متعهد باشد. ما از این دسته آدم‌ها حمایت می‌کنیم و معتقدیم، هیچکس در سینما جای دیگری را تنگ نمی‌کند.
او تصریح کرد: در ماه‌هایی که گذشت یکی از عزیزترین همکاران و چهار نفر از دوستانمان را از دست دادیم که با مظلومیت کامل شهید شدند. بعد از این فاجعه حرف و حدیث‌هایی هم از برخی مسئولان و دوستان شنیدیم. وعده‌هایی هم داده شد که ماحصل لحظه‌های التهابی بود که به وجود آمد و می‌خواستند از این موج سهمی داشته باشند و ابراز وجود کنند. بعد از این حادثه قرار شد حرکت‌هایی انجام شود که ما شاهد این چنین اتفاقات نباشیم و همواره یادمان باشد که بروز سانحه و خطر در دل این رشته است. در این کار جبران سهو و خطا امکان نیست. ما پیش‌بینی کرده بودیم که التهاب ناشی از این اتفاق موقتی است.
این مسئول جلوه‌های ویژه افزود: هیچکس به درستی نمی‌گوید بیاید یک بار برای همیشه به نقص‌ها و معایب این کار بپردازیم و آنقدر که می‌توانیم، آن را رفع کنیم. کسی در این زمینه به درستی قدم پیش نگذاشته است به جز تعداد کمی از دوستانی که دلسوز هستند. اگر این قدم‌های کوچک به ظهور برسد ما شاهد بازخوردهای مثبتی خواهیم بود. قرار است از طرف وزارت دفاع حرکت‌هایی در این زمینه صورت بگیرد و مقداری درباره‌ی دانش مواد شناسی و بروز کردن اطلاعات آن جلساتی در قالب کلاس گذاشته شود. امیدواریم به صورت واقعی نه شعاری کسانی که می‌توانند و مسئول هستند سهم خودشان را دراین زمینه و برطرف کردن مایحتاج و ارتقاء کیفی این کار ادا کنند.
اگر چیزی در سینما خلق نمی‌شود یعنی پولش نیست
رسولیان همچنین به ایسنا گفت: در برخی از موارد کارگردان از مسئول جلوه‌های ویژه، خلق صحنه‌هایی را می‌خواهد که پرداخت هزینه‌های آن برای تهیه‌کننده سنگین تمام می‌شود و راغب نیست که آن را بپذیرد و تاکید هم می کند اگر بلایی سر ماشین یا وسایل دیگر بیاید، خسارت آن را از دستمزد تو کم می‌کنم! در این صورت با دیدن فیلم زمینه‌ای در مخاطب ایجاد می‌شود که بعد از دیدن آن می‌گوید، ایرانی‌ها فیلم می‌سازند، «هشدار برای کبری 11» هم فیلم است؟! در اینجا این سوال بوجود می آید که آیا دانش فنی این کار در ایران وجود دارد یا نه؟ که باید جواب داد، انجام این کار از ما هم برمی‌آید اما آنها برای خلق چنین کارهایی هزینه می‌کنند که در ایران چنین هزینه‌هایی نمی‌شود.
او در عین حال گفت: کمبود سالن سینما و فروش حاصل از فیلم‌ها مشکل دیگری است که تهیه کننده‌ها را ترغیب به صرف هزینه در این زمینه نمی‌کند. یک سوم آمار فروش از فیلم به تهیه کننده برمی‌گردد و مابقی آن متعلق به آنها نیست. تصور کنید اگر یک فیلم بخواهد یک میلیون تومان هزینه کند حداقل باید سه میلیون تومان بفروشد. هرچیزی که در سینما خلق می‌شود به هزینه نیاز دارد و به طور طبیعی اگر خلق نمی‌شود یعنی پولش نیست.
باید یاد بگیریم با حداقل هزینه‌ها، حداکثر خلاقیت‌ها را داشته باشیم
رسولیان در پاسخ به این پرسش که فرض کنیم تعدادی از افراد هم برای بروز کردن اطلاعات‌شان به خارج از کشور فرستاده شدند؛ با توجه به صحبت‌های شما، هنگامی که تهیه کننده هزینه‌ای برای فیلم نمی‌کند، اطلاعات شما به چه کاری می‌آید؟ بیان کرد: بخشی از این دانش برای بروز شدن لازم است. ما باید یاد بگیریم با حداقل هزینه‌ها حداکثر خلاقیت‌ها را داشته باشیم. مورد دیگر آن که به موازات هم باید چند اتفاق به وجود بیاید. لازم است که ما در این مملکت حداقل 1500 سالن سینما داشته باشیم. زمانی با وجود 27 میلیون جمعیت در ایران 450 سالن سینما داشتیم. بعد از انقلاب به جای ساختن سالن سینما شروع به آتش زدن آنها کردیم یا به جایشان داروخانه و جاهای دیگر را ساختیم تا آنجا که به جای افزایش سالن‌ها، آنها را به 300 رسانیدم! این موضوع به اینکه چرخ تهیه کننده بگردد تا پول دهد برای اینکه جلوه‌های ویژه درست ایجاد شود، مربوط می‌شود.
فیلمسازان توقع دارند از طریق جلوه‌های ویژه تمام کاستی‌های فیلمشان را پوشش دهند
کرمیان نیز دراین باره گفت: اگر ما اطلاعاتمان را در این زمینه بروزرسانی کنیم؛ آنجایی که تهیه‌کننده می‌گوید با هزینه‌ی کمتری یک صحنه را برایم خلق کن، بتوانیم این کار را انجام دهیم. برای نمونه تهیه کننده فیلمی که اخیرا با او کار کردم به من گفت، سعی کن برای ماشینی که قرار است به روی آن کار کنی خسارت کمتر وارد شود یا خسارت نبیند چون ما آن را از مزایده آوردیم و باید دوباره برگردانیم! کیفیت جلوه‌های ویژه در کشور ما پایین نیست با این تفاوت که ما از جلوه‌های ویژه در سینمای ایران به عنوان کاه، کوه می‌سازیم اما در کشورهای دیگر این کوه را دارند. فیلمسازان در ایران می‌خواهند از طریق این کار تمام کاستی‌های را در فیلمشان پوشش بدهند!
این مسئول جلوه‌های ویژه به پرسشی مبنی بر اینکه بعد از حادثه‌ای که پشت صحنه فیلم «معراجی‌ها» افتاد بحث عدم استفاده از مواد منفجره نظامی مطرح شد، شما تا چه اندازه از این مواد منفجره در فیلم‌ها استفاده می کنید؟ پاسخ داد: رفتن به سمتی که از مواد محترقه استفاده نکنیم خوب است اما در عمل باید جاهایی باشد که از این موضوع حمایت کند. برای نمونه در یک فیلم که باید 100 انفجار خاکی و 50 فوگاز انجام بگیرد، بنا بر لنز دوربین وبا توجه به میزانسن در هر فیلم، این کار صورت می‌گیرد. برای نمونه اگر بخواهیم از روش باد برای انفجار خاکی استفاده کنیم خوب است اما باید دید من سرمایه‌ی تامین ابزار این کار را دارم؟ به فرض اینکه تامین سرمایه آن را هم داشته باشم اما این کار تا چه اندازه به درد من می‌خورد؟ در چند فیلم می‌توانم از آن استفاده کنم؟ تا چه اندازه می‌توانم هم مخارج زندگی و سرمایه‌ای که در این کار داشته‌ام را تامین کنم؟
رسولیان نیز در پاسخ به اینکه کسانی که در این حوزه فعالیت می کنند، افرادی هستند که درجنگ بودند و ازتجربیاتشان در این زمینه استفاده می‌کنند، آیا به عنوان تخصصی در این زمینه برای کسانی که جدید وارد این حرفه می شوند آموزشی داده می شود؟ گفت: شرایطی در سینمای ایران به وجود آمد که تعدادی از بچه‌های مملکت به تخصصی که در سینما وجود نداشت بپردازند. شرایط خاصی بعد از انقلاب بوجود آمد که بستری برای این بچه‌ها فراهم شد تا بدون داشتن استادی، یا ارائه منبعی از جایی در این زمینه فعالیت کنند. نمی‌خواهم شعار بدهم اما این بچه‌ها با یک تعهد انقلابی، دینی و ملی وارد این عرصه شدند.
او یادآور شد: مرحوم رسول ملاقلی پور از بچه محل‌های ما بود و زمانی که متوجه شده بود من دوره‌ی آموزش تخریب را می‌گذرانم به من پیشنهاد داد که درفیلمش چند انفجار تولید کنم. این ماجرای ورود ما به عرصه‌ی جلوه‌های ویژه بود. ما که زبان سینما را هم نمی‌دانستیم وارد این عرصه شدیم و در فیلم «سقای تشنه لب» برای اولین بار کار کردیم. زمانی که محصول کار ما به روی پرده نمایش داده شد دیدیم عجب کاری انجام داده‌ایم و باورمان نمی‌شد که این کار را ما ساخته‌ایم. از این فیلم به تعداد 1350 کپی و به نقاط مختلف ارسال شد تا نمایش داده شود.
این مسئول جلوه‌های ویژه افزود: در فیلم‌های بعدی، مجبور شدیم فکر کنیم؛ بنابراین صبح‌ها قبل از شروع فیلمبرداری وقت می‌گذاشتیم،چاشنی‌ها را ترکیب می‌کردیم تا ببینیم چطور می‌توانیم یک کار جدید را ایجاد کنیم و این به عنوان آموزش ما در این رشته شد. بعد از«نینوا»، در فیلم «بلمی به سوی ساحل» به غیر از تیتراژ اولیه مابقی صحنه‌هایی که در فیلم می‌بینید هیچکدام فوگاز نیست، چون در آن زمان من هنوز فوگاز بلد نبودم و وسط فیلم براثر یک اتفاق تصادفی آن را یاد گرفتم. شاید این مسائل در حال حاضر چیزی نیست اما در آن زمان کار دشواری بود و می‌ترسیدیم به مواد منفجره دست بزنیم.
رسولیان اضافه کرد: با انجام این کارها توقعی هم در دیگران بوجود آوردیم و هر جا که می‌رفتیم می‌گفتند متخصص‌اش آمد، به یکباره به خودمان نگاه کردیم دیدیم متخصص شده‌ایم. بعد از گذشت مدتی متوجه شدیم درسینمای خارج از کشور مبحثی به نام (special effects) وجود دارد، پیگیری کردیم ببینیم آنها چیکار می‌کنند، متوجه شدیم که آنها نیز همین کاری را انجام می‌دهند که ما انجام می‌دهیم و چیزی از آنها کم نداریم و تنها سابقه‌ی حضور جلوه‌های ویژه در سینمای آنها بیشتر از ماست.
او در پاسخ به اینکه پس آن موادی که می‌گفتند مرحوم شریفی راد تصمیم دارد جایگزین مواد منفجره نظامی کند چه بوده است؟ بیان کرد: ما سال‌ها پیش برای تولید انفجارهای بادی حدود 600 هزارتومان هزینه کردیم که این مبلغ در مقایسه با امسال عدد بسیار بالایی است و خدا وکیلی آن را از جیب خود می‌گذاشتیم و هیچ ارگانی نمی‌گفت که این مبلغ را بابت انجام این کار بگیرید.
وی تصریح کرد: در آن زمان این کار را به مرحله‌ای هم رساندیم و یک نمونه از آن را هم به نتیجه رساندیم که البته بیشتر از آن را هم می‌توانستیم به نتیجه برسانیم اما نیاز به حمایت و بودجه مالی یک نهاد و ارگان داشتیم و هنوز هم داریم تا انعکاس این کار تحقیقاتی به عرصه فیلمسازی برگردد. حالا مرد این کار کجاست؟ آن وقت آقایان به ما می‌گویند چرا از مواد منفجره‌ی نظامی استفاده می‌کنید؟! چه چیزی به ما داده‌اید که در حال حاضر نمی‌توانید بگیرید؟! ما بعد از انقلاب جلوه‌های ویژه را از هیچی به اینجا رسانده‌ایم. قبل از انقلاب مدرسه‌ی عالی سینما و تلویزیون وجود داشت و در دانشکده، سینما و تئاتر هم در مقطع فوق دیپلم به عنوان آکادمی که بچه‌ها در آن تحصیل کنند وجود داشت.
کلاس آموزشی در این زمینه نداشتیم
کرمیان نیز در این‌باره اظهار کرد: به دلیل اینکه چنین چیزی از روزهای قدیم در ایران رسم نبوده، کلاس آموزشی در این زمینه نداشتیم. در حال حاضر هم کلاس آموزشی که در این زمینه برگزار شود تا به کسانی که در آن شرکت کنند و مدرک آموزشی داده شود، وجود ندارد. برای نمونه آقای روزبهانی چهار دستیار تربیت کردند که شامل من، آقایان ترکمان،قرایی و سلیمانی است و در حال حاضر هم هرکدام مستقل کار می کنیم. تا آنجایی که آقای سلیمانی امسال هم در جشنواره فجر به خاطر فیلم «چ» سیمرغ دریافت کرد.
او افزود: اینکه کجا باید ما را حمایت کند مهم است. ما باید واقعا حمایت شویم و به جای اینکه فشار بیاورند و بگویند فلان ابزار را نمی‌دهیم، راهکارهای آن را پیدا کنند. دو سال پیش یک مجموعه‌ای از من خواست تا انفجار فوگاز با گاز را برایشان انجام بدهم که انجام این کار 150 میلیون تومان هزینه داشت و مبلغ بالایی بود، هنگامی که هزینه‌این کار را اعلام کردم، آنها سرمایه گذاری نکردند.
این مسئول جلوهای ویژه همچنین درباره‌ی صدور مجوز برای افرادی که در این زمینه فعالیت می‌کنند، گفت: صنف بر اساس صلاحدید و توانایی افرادی که در این حوزه فعالیت می‌کنند، عنوان مدیریتی می‌دهد که بتوانیم مستقل قرار داد ببندیم اما اینکه بتوانیم از جای به خصوصی مجوز دریافت کنیم، چنین جایی وجود ندارد. روال این طور است که انجمن دفاع مقدس این مجوزها را صادر می‌کند. فردی که در این زمینه فعالیت می‌کند و توانایی انجام این کار را دارد از طرف صنف تایید می‌شود که توانایی اینکه به عنوان مدیر در این زمینه فعالیت کند را دارد اما اگر ارگان یا نهاد خاصی مدنظر باشد، این طور نیست. قرار شده است از این به بعد با کمک آقای الیکایی(مسئول حراست سازمان) و آقای شرف‌الدین این اتفاق بیفتد.
کرمیان ادامه داد: فکر می‌کنم در زمینه جلوه‌های ویژه 25 مدیر داریم که هرکدام دو دستیار دارند که در برخی از موارد هم مجبور می‌شویم از افراد بیشتر از یک نفر در فیلم استفاده کنیم. فکر می‌کنم حدود 70 نفر صنف ما را تشکیل می‌دهد. در اجرای هر کاری شما نیاز به افرادی دارید که بتواند در این زمینه کمک کند و از هر کسی هم نمی‌توان استفاده کرد چون حتی سیم جمع کردن هم در این زمینه تخصص می‌خواهد و از فردی باید استفاده کرد که حداقل در دو فیلم کار کرده باشد.
رسولیان در انتهای این نشست با انتقاد از عوامل فیلم «معراجی‌ها» بیان کرد: هیچکدام از عوامل فیلم در مراسم چهلم این عزیزان که از سوی خانواده‌ی آنها در بهشت زهرا (س) برگزار شد، شرکت نکردند! من انتظار داشتم اولین کسی که در این مراسم حاضر می‌شود کارگردان فیلم باشد. به طور قطع آقای رضوی (تهیه‌کننده) فرد مثبتی است اما من از او گله دارم چون آدمهای بد جایی برای گله کردن نمی‌گذارند اما از آدمهای خوب انتظار دیگری می‌رود.
او ادامه داد: من از او به عنوان یک فرد خوب گله می‌کنم. من به این آدم خوب می‌گویم چرا در این زمینه مسئولیت خود را ادا نکردی و نیامدی. شریفی‌راد از منحصر به فردترین نیروهای این مملکت بود و در نیروی هوایی فعالیت می‌کرد و در خارج از ایران، دوره دیده بود. قرار بود مجموعه خاطرات او را ابراهیم حاتمی کیا در 13 قسمت و در قالب فیلم بسازد، چون او خاطرات خاصی از جبهه داشت.
رسولیان گفت: بعد از این فاجعه، برخی با نامردی مجموعه‌ی اتفاق افتاده را به سهو و خطای مرحوم شریفی راد معطوف می کردند. حتی در جلسه‌ای که بعد از این پیشامد در برنامه‌ای تلویزیونی برگزار شد یکی از همکاران قدیمی ما که لابد مطلع نبود مواد لازم را به شریفی‌راد داده‌اند، تصور می‌کرد که مرحوم شریفی راد خودش مواد را بر سر صحنه آورده است و چون مواد غیراستاندارد بوده منفجر شده است!
در این نشست از محسن روزبهانی و حسن راستگو دیگر فعالان عرصه جلوه‌های ویژه نیز دعوت شده بود که در دقایق آخر و به دلیل مشکلات کاری نتواستند حضور پیدا کنند.
گفت‌وگو از خبرنگار ایسنا کبریا حسین‌زاده
انتهای پیام