"15 مارس سال 2011 میلادی معترضان در شهر جنوبی درعا علیه دولت سوریه به پا خاستند. قیام اولیه صلح آمیز بود اما پس از مدتی این اعتراض‌ها به خشونت کشیده شد و در ژوئیه همان سال این قیام به یک شورش مسلحانه و نهایتا به یک جنگ داخلی توام با اختلافات فرقه‌ای تبدیل شد."

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، هفته‌ نامه تایم در گزارشی می‌نویسد: «در این سه سال، کشورهای همسایه سوریه به اعزام مبارزان کمکی، تسلیحات، کمک‌های مالی و فنی برای طرفین درگیر مبادرت ورزیدند. روسیه، ایران و حزب‌الله لبنان از دولت اسد حمایت می‌کنند، در حالی که قدرت‌های غربی به همراه کشورهای حوزه خلیج فارس و ترکیه‌ حامی گروه‌های مخالفان هستند.

تمامی جنگ‌ها مخرب هستند و جنگ داخلی سوریه نیز تلفات جانی هولناکی به بار آورده است. با اشاره به 5 / 2 میلیون آواره سوری که هم اکنون در اردن، لبنان، عراق و ترکیه پراکنده هستند، تعداد آن‌ها با آوارگان افغان در پی جنگ‌های دهه‌های 80، 90 و2000 میلادی افغانستان برابر است. این یک معیار جدی و یادآوری قانع کننده است مبنی بر اینکه ده‌ها سال طول می‌کشد تا جراحت‌های جنگی التیام پیدا کنند.

نسل سوخته سوریه

به گزارش دیده بان حقوق بشر سوریه، از زمان آغاز جنگ داخلی سوریه 146 هزار سوری کشته شده‌اند. در گزارش جدید صندوق‌ بین‌المللی حمایت از کودکان (یونیسف) آمده است، از این تعداد دست کم 10 هزار تن کودک بودند که بالاترین تعداد کشته شدگان کودک در درگیری‌های اخیر این منطقه محسوب می‌شود.

براساس گزارش یونیسف 9 میلیون سوری از خانه‌های خود آواره شده که سه میلیون تن از آن‌ها کودک و دو میلیون تن از آن‌ها کودکانی هستند که نیازمند حمایت‌های روحی و روانیند. از هر پنج مدرسه یکی تخریب شده، آسیب دیده، به پناهگاه تبدیل شده و یا توسط نیروهای مسلح تصرف شده است و نیمی از جمعیت کودکان مدرسه‌ای، تحصیل را رها کرده‌اند.

خدمات درمانی در خطر

سوریه زمانی نسبت به این که یکی از بهترین سیستم‌های خدمات درمانی دولتی در خاورمیانه را داشت، به خود می‌بالید. اما براساس گزارش جدید بنیاد خیریه "نجات کودکان" حدود 60 درصد از بیمارستان‌های این کشور تخریب شده و یا دچار آسیب شده‌اند و نیمی از پزشکان سوریه نیز این کشور را ترک کرده‌اند. داروهای حیاتی بسیار کمیاب هستند و در برخی موارد بیماران خواسته‌اند تا به جای آنکه بدون بیهوشی جراحی شوند، با ضربه یک میله فلزی بیهوش شده و سپس جراحی شوند. بیماری‌هایی همچون سرطان و دیابت که زمانی قابل کنترل بودند در حال حاضر در سوریه به مرگ منجر می‌شوند. در این گزارش آمده است، از زمان آغاز جنگ داخلی سوریه، 200 هزار سوری از بیماری های مزمن و به دلیل نبود دارو جان باخته‌اند.

در سوریه فلج اطفال که از سال 1999 میلادی ریشه کن شده بود، دوباره پدیدار شده و دست کم 17 کودک را فلج کرده است. یک مورد مشکوک در میان آوارگان سوری مستقر در لبنان باعث افزایش نگرانی‌ها نسبت به گسترش بیشتر این بیماری شده است.

یک اقتصاد ویران شده

سوریه تا پیش از آغاز جنگ داخلی‌اش یکی از پایین‌ترین نرخ‌های بیکاری یعنی نرخی کمتر از 10 درصد را در منطقه داشت. براساس ارزیابی خبرگزاری دویچه وله آلمان، در حال حاضر کمتر از نیمی از سوری‌ها شاغل هستند. تحریم‌های بین‌المللی، صادرات به ویژه در بخش نفت را کاهش داده است. سوریه تا پیش از آغاز جنگ داخلی اش روزانه 400 هزار بشکه نفت تولید می‌کرد که در حال حاضر این تعداد به نصف کاهش یافته است. 60 درصد از سوری‌ها زیر خط فقر زندگی می‌کنند که نسبت به جنگ پیشین دو برابر شده است.

براساس برآوردهای بانک جهانی، میزان تویلد ناخالص داخلی سوریه که در ژانویه سال 2011 میلادی 24 / 3 درصد رشد داشت، سال گذشته میلادی منفی 3 / 2 درصد محاسبه شده است. صنعت توریسم که زمانی 12 درصد میزان تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌داد، در حال حاضر صفر است.

آثار باستانی از دست رفته

این جنگ صدمات مخربی به آثار باستانی سوریه وارد کرده است. به گزارش صندوق میراث جهانی که تخریب آثار باستانی سوریه را به تفصیل شرح می‌دهد، شش اثر باستانی جهانی سوریه که در نهاد علمی، فرهنگی و هنری سازمان ملل (یونسکو) ثبت شده در پی حملات موشکی، یا شلیک گلوله از سوی تانک و دیگر سلاح‌ها تخریب شده‌اند. موزه‌های منطقه‌ای غارت و هزاران آثار باستانی نیز تقریبا تخلیه شده‌اند.

حلب، یکی از قدیمی‌ترین شهرهای مسکونی جهان، اکنون تنها بناهای سوخته را در خود دارد. دروازه‌های چوبی قلعه قرون وسطاییش تخریب شده و آتش درگیری‌ها حدود 500 باب مغازه باستانی را نیز از بین برده است. کاشی‌های معرق بیزانسی به طور کلی از خرابه‌های "پالمیرا" رم و یونان برداشته شده‌اند و سربازان و مخالفان نیز در حال حاضر چندین بنای باستانی مهم دیگر را اشغال کرده‌اند.

همه این مسائل و مشکلات دست در دست هم داده تا از سوریه کشوری رو به ویرانی بسازد که بازسازی آن بسیار سخت و یا غیر ممکن باشد. گرچه تخریب آثار باستانی و آلام ناشی از هزاران قربانی این جنگ خانمان سوز به هیچ وجه قابل جبران نیست.»

انتهای پیام