دبیر بیستمین جشنواره‌ی مطبوعات، خبرگزاری‌ها و پایگاه‌های اطلاع‌رسانی خطاب به رییس‌جمهور گفت: حضور رسانه‌نگاران ایرانی در این دوره از جشنواره نشانگر امیدشان به اعتدال و نیازمند پاسخی شایسته است.
به گزارش خبرنگار رسانه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سیدفرید قاسمی - تاریخ‌نگار مطبوعات و روزنامه‌نگار پیشکسوت - امروز (شنبه، 17 اسفندماه) در اختتامیه‌ی بیستمین جشنواره‌ی مطبوعات، خبرگزاری‌ها و پایگاه‌های اطلاع‌رسانی که در تالار وحدت برگزار شد، با بیان این‌که در این دوره، میزان مشارکت در جشنواره نسبت به دوره‌ی پیش دو برابر شده است، اظهار کرد: امید ما این است که این مشارکت، فعالانه ارج نهاده شود و نسبت به رفع مشکلات جامعه‌ی مطبوعاتی با انگشت تدبیر اقدام شود.
او با اشاره به این‌که مشارکت همه‌ی مراکز آموزشی و دانشگا‌ه‌ها را در حوزه‌ی رسانه با همه‌ی گرایش‌های فکری شاهد بودیم، تصریح کرد: حضور داوران با گرایش‌های فکری متفاوت، چه در دوره‌ی مقدماتی و چه در دوره‌ی نهایی، دلیل توفیق این جشنواره بود و نهایتا داوران 35 نفر را شایسته‌ی تجلیل دانستند.
قاسمی جشنواره‌ی بیستم را شامل نوآوری‌های تازه دانست و توضیح داد: اثرفرستی و داوری الکترونیک، نگارش و اجرای آیین‌نامه برای سلیقه‌زدایی و ایجاد گروه‌هایی برای گونه‌هایی از آثار مطبوعاتی که پیش‌تر نادیده گرفته شده بود، نتیجه‌ی کار جشنواره‌ی بیستم مطبوعات است.
در ادامه‌ی این نشست، مهدی محسنیان‌راد - استاد رشته‌ی ارتباطات - نیز با بیان این‌که من هم تماسی شبیه آقای دعایی - مدیرمسوول روزنامه‌ی اطلاعات - داشتم و در آن، از من خواسته شد تا به جای آقای انتظامی - معاون مطبوعاتی - سخنرانی کنم، گفت: 177 سال پیش، اولین روزنامه به نام «کاغذ اخبار» در ایران منتشر شد. در این 177 سال، پیامدها و خصلت‌هایی شکل گرفته است. روزنامه 240 سال بعد از غربی‌ها به ایران وارد شد، در حالی که غربی‌ها در طول این 240 سال به‌وسیله روزنامه، دیده‌بانی می‌کردند. هدف از انتشار «کاغذ اخبار» به‌صراحت در اسناد تاریخی آمده است؛ محمدشاه هدف از انتشار این روزنامه را تربیت مردم عنوان کرد، در حالی که از دو قرن پیش، غربی‌ها می‌دانستند که کار روزنامه، تربیت مردم نیست.
این استاد رشته‌ی ارتباطات با اشاره به این‌که گروهی 25 سال فعالیت مطبوعاتی را از صبح 23 بهمن 1357 رصد کرده‌اند، توضیح داد: همه‌ی صحبت‌های مسوولان بالارتبه درباره‌ی مطبوعات و رسانه‌ها و بایدها و نبایدهایی که برای رسانه‌ها مطرح شده، بیرون کشیده شده تا متوجه شویم این صحبت‌ها در قالب کدام تئوری ارائه شده است. متأسفانه نتیجه‌ای که به‌دست آمد، ملقمه‌ای از شش تئوری هنجاری بود که مسوولیت اجتماعی، آزادی و مسلکی جزو آن‌ها بودند که با هم جدل داشتند.
محسنیان‌راد تأکید کرد: مجموعه‌ی چنین شرایطی موجب می‌شود که روزنامه‌نگاران به سوی خودسانسوری و احساس عدم امنیت شغلی بروند و در حقیقت، چنین شرایطی مخل انجام وظیفه‌ی روزنامه‌نگاری است.
او با اشاره به این‌که تیراژ اولین روزنامه در ایران یک‌هزار نسخه بود، اما در همان تاریخ، در فرانسه یک روزنامه 70هزار نسخه تیراژ داشت، ادامه داد: در حال حاضر نیز این عقب‌ماندگی طولانی جبران نشده و همچنان پابرجاست. تیراژ روزنامه‌های ما نسبت به ژاپن 800 درصد کمتر است. از سوی دیگر، فاصله‌ای در این زمینه بین شهرستان‌ها با مراکز استان‌ها وجود دارد. 90 درصد روزنامه‌های ایران در تهران تولید می‌شوند.
محسنیان‌راد گفت: نزدیک به 100 سال پس از ورود روزنامه، رادیو نیز به ایران وارد شد؛ اما به‌دلیل این‌که پول نفت صرف توسعه‌ی رادیو و تلویزیون شد، در حال حاضر فاصله‌ی ما با ژاپن از نظر داشتن تلویزیون، بسیار اندک است.
این استاد رشته‌ی ارتباطات با اشاره به تصویب اولین قانون مطبوعات در ایران، اظهار کرد: اولین قانون مطبوعات ما، 70 سال بعد از انتشار روزنامه تصویب شد، یعنی در طول این 70 سال، روزنامه‌های ما مانند رادیو و تلویزیون صرفا در انحصار دولت و حاکمیت بودند. با نگاهی جامعه‌شناختی به این قوانین، به نکات جالبی برمی‌خوریم، مثلا در ماده‌ی 10 یکی از قوانین، کل مردم ایران به دو دسته‌ی کارکنان دولت و مردم عادی تقسیم شده‌اند و در آنجا آورده شده، اگر دسته‌ی دوم چیزی بنویسند که به دسته‌ی نخست بربخورد، باید مجازات شوند.
او ادامه داد: در این سال‌ها، ما دوره‌ی تکثر رسانه را کم داشته‌ایم؛ اما زمانی هم که این تکثر به‌وجود آمد از آنجا که روزنامه‌نگاران ما یاد نگرفته‌اند در شرایط آزاد باید چه کاری انجام دهند، این شرایط مخرب شده است.
محسنیان‌راد همچنین با اشاره به پدیده‌ی مرگ زودرس مطبوعات، تأکید کرد: ما در ایران، پدیده‌ی مرگ زودرس مطبوعات را داریم که در بسیاری از موارد به‌دلیل این‌که آگهی‌دهندگان و خوانندگان، پشت مطبوعات را خالی کرده‌اند، چنین اتفاقی رخ داده است. اگر به این موضوع رسیدگی نشود، فروش ستون‌های خبری رایج خواهد شد که به از بین رفتن عزت روزنامه‌نگاری منجر می‌شود. من نسبت به این موضوع هشدار می‌دهم.
انتهای پیام