"بیایید واقع‌گرا باشیم. گفتن این مساله که اشغال شبه جزیره کریمه توسط روسیه غیرقابل تحمل است، یک مساله است و اینکه نسبت به آن، چه واکنشی انجام دهیم، مساله‌ای دیگر."

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ایوگن رابینسون، در تحلیلی در روزنامه واشنگتن پست می‌نویسد:«آیا فقط برای من این طور است یا با توجه به لفاظی‌ها درباره بحران اوکراین به نظر می‌آید که تمامی واشنگتن دچار فراموشی شده‌اند؟ ما باید حیرت زده می‌شدیم. حیرت زده می‌شدیم از اینکه یک قدرت نظامی برتر بهانه تراشیده برای حمله به یک کشور کوچکتر و ضعیف‌تر! متاسفم، اما انگار همه رویدادهای ناخوشایند چند سال پیش در عراق را فراموش کرده‌اند!

کاملا مشخص است که من با دولت مشروع اوکراین موافقم نه با حکومت نئو امپریالیست در روسیه. اما صریحا باید گفت که آمریکا اعتبار را در مورد تاکید بر احترام قاطعانه نسبت به تمامیت ارضی کشورهای مستقل محدود کرده است.

پیش از عراق، جنگ افغانستان، خلیج فارس، پاناما و گرانادا وجود داشت و درست همان موقعی که ما مسکو را به دلیل تهاجم شرم آور و وحشتناکش محکوم می‌کنیم، حق پرتاب موشک‌های کشنده در پاکستان، یمن، سومالی و جاهای دیگر را که خودتان می‌دانید برای خودمان محفوظ نگه می‌داریم.

هیچ یک از این‌ها به ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه این حق را نمی‌دهد تا منطقه خود مختار کریمه را از بقیه اوکراین جدا کرده و در واقع این شبه جزیره تاریخی را به امپراطوری روسیه اضافه کند. حتی اگر کاشف به عمل آید که ادعای پوتین مبنی بر اینکه روس‌های منطقه کریمه تهدید شده و در خطر قرار گرفته‌اند به اندازه ادعای دولت جورج بوش، رئیس جمهوری پیشین آمریکا مبنی بر اینکه صدام تسلیحات کشتار جمعی داشته، توخالی باشد، باز هم سخت است که اعتراضات آمریکا را برای مبنای اصول و قوانین قرار دهیم.

دولت اوباما در محکوم کردن اقدامات پوتین صریح و صادق بوده است. منتقدانی که اقدامات روسیه را به دلیل سیاست خارجه "ضعیف" یا "بی‌نتیجه" آمریکا سرزنش می‌کنند یا بدبین هستند و یا نادان.

قدرت نمایی و تهدید توخالی بی‌معناست؛ اگر تمام جهان بدانند که شما قصدی برای انجام هیچ اقدامی ندارید. از سوی آمریکا هیچ تهدید نظامی معتبری وجود ندارد که احتمالا پوتین را مجبور سازد تا دست از منطقه کریمه بکشد. اگرچه روسیه دیگر به دوران شوروی تعلق ندارد اما همچنان یکی از ابرقدرت‌هایی است که زرادخانه تسلیحات اتمی‌اش تهدید وجودی را نسبت به تمامی دشمنان اعمال می‌کند.

اگر هدف اصلی متقاعد کردن روسیه برای دست کشیدن و بازگرداندن کنترل منطقه کریمه باشد نخستین اقدام لازم پی بردن به این مساله است که چرا پوتین در وهله اول این شبه جزیره را اشغال کرده است؟

هنگامی که اوکراین پس از فرو پاشی شوروی سابق به عنوان یک کشور مستقل شکل گرفت، موافقت شد که نیروی دریایی روسیه پایگاه‌های خود را در شبه جزیره کریمه حفظ کند. پس از آنکه ویکتور یانوکوویچ، رئیس جمهوری حامی روسیه اوکراین، ماه گذشته میلادی توسط انقلاب قدرتمند مردمی سرنگون شد، حتمی بود که پوتین گمان کند موقعیت این پایگاه‌ها اگر در خطر نباشد، زیر سوال رفته است.

دولت جدید کی‌یف احتمالا ضمانت‌های رسمی را درباره این پایگاه‌ نیروی دریایی در سواستوپل پیشنهاد می‌کند. با این حال به طور کلی شاید پوتین تصمیم گرفته باشد که به اوکراین اجازه دهد تا از حیطه کنترلش خارج شود که بسیار بعید به نظر می‌رسد.

اشغال کریمه چیزی بیشتر از یک بندر آب گرم برای کشتی‌های روسیه است. این مساله حاکی از تهدید حملات منطقه‌ای بیشتر است مگر آنکه دولت جدید کی‌یف برای همسایه پرقدرتش آماده به خدمت‌تر باشد.

این برای اوکراین منصفانه نیست. اما فکر نمی‌کنم این مساله به مردم اوکراین کمک کند که ادعا کنند راه دیگری نیز وجود دارد تا پوتین را وادار سازند که اگر همچنان قصد اشغال کریمه را دارد، دست از آن برداشته و کنترل آن را تحویل دهد.

سوال اینجاست که آیا راهی برای سنگین کردن کفه‌ ترازو به نفع تحلیل هزینه - منفعت پوتین وجود دارد یا خیر؟ پوتین هیچ ترسی از شورای امنیت سازمان ملل ندارد چرا که روسیه می‌تواند هر اقدام پیشنهادی را وتو کند. اخراج روسیه از "گروه 8" ضربه‌ای به پرستیژ مسکو محسوب می‌شود اما این مساله احتمالا باعث نمی‌شود تا خواب از چشمان پوتین گرفته شود.

تهدید تحریم‌های اقتصادی، بسیار آسان‌تر از اعمال آن‌هاست. اتحادیه اروپا به خاطر گاز طبیعی به شدت به روسیه وابسته است؛ حقیقتی که به پوتین قدرت چشمگیری می‌دهد. به طور کلی اروپا علاقه‌ای به تکرار جنگ سرد ندارد و پوتین از این مساله آگاه است.

اگر پوتین نخواهد واقعیت را پذیرد همان مساله‌ای که آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان در مکالمه تلفنی‌اش با باراک اوباما به آن اشاره کرد، آن وقت هیچ گزینه دیگری وجود نخواهد داشت. اما اگر پوتین با هوش باشد راه حلی را پیشنهاد می‌کند مبنی بر اینکه روسیه تنها مالک یا صاحب مشترک کریمه باشد. اوکراین و دیگر جمهوری‌های شوروی سابق به یاد می‌آورند که مسکو در حال تماشا است و همه ما سروسامان گرفتیم.

با کمال تاسف برای اوکراین، اما از لحاظ واقعی ممکن است توافقی وجود داشته باشد که جهان تصمیم به تصویب و پذیرش آن داشته باشد.»

انتهای پیام