ابراهیم خدایار می‌گوید آموزش زبان‌های بومی باید در مراکز علمی بررسی شود و طرح این موضوع در رسانه‌ها مصرف تبلیغاتی دارد.
عضو هیأت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اظهار کرد: من فکر می‌کنم هیچ مسأله‌ای نباید آموزش زبان فارسی را که یک زبان ملی است تحت‌الشعاع قرار دهد، با هر هدف و نیتی که باشد. بنابراین قبل از این‌که این کارها شروع شود و جنبه‌های تبلیغاتی درنظر گرفته شود، باید این موضوع به شکل علمی و کارشناسی‌شده در مراکز علمی طرح شود. حتا طرح این موضوع در رسانه‌های عمومی قبل از مراکز علمی مصرف تبلیغاتی دارد؛ بنابراین این‌که این موضوع به شکل علمی محقق شود یا نه، بعد از برگزاری جلسات علمی مشخص می‌شود. این موضوع باید در فرهنگستان زبان و ادب فارسی، دانشگاه‌ها و سایر نیروهای فکری و متخصصان جامعه‌شناسی زبان مطرح شود.
او با بیان این‌که زبان‌های بومی یکی از مظاهر هویت ایرانی هستند و توجه به آن‌ها مهم است، عنوان کرد: شکل اجرای آموزش زبان‌های بومی باید به صورت دقیق مشخص شود. همچنین تأکید می‌کنم هیچ کاری نباید آموزش زبان فارسی را تحت‌الشعاع قرار دهد. بسیاری از زبان‌هایی که در ایران مورد استفاده قرار می‌گیرند از زیرشاخه‌ها یا لهجه‌های زبان فارسی هستند، اما برای آموزش این زبان‌ها هم نباید آموزش زبان فارسی را تحت‌الشعاع قرار داد. درباره موضوع آموزش این زبان‌ها نیز باید فکر کرد. باید مشخص کرد این کار می‌خواهد چگونه انجام شود؛ قرار است این زبان‌ها در یک دانشگاه مرکزی تدریس و ثبت شوند یا در دانشگاه‌های استانی به آن‌ها پرداخته می‌شود؟ برای کسانی که این زبان‌ها را آموخته‌اند مدرک‌های دانشگاهی صادر می‌شود، یا مدارکی از وزارت ارشاد؟
خدایار همچنین گفت: جوانب این امر مشخص نیست، اگر قرار است آموزش از طریق آموزش و پرورش باشد احتمالا برای هر استان یک زبان را آموزش می‌دهند، اما باید توجه شود که آموزش زبان‌های بومی در مدرسه خیلی زود است؛ چون دانش‌آموزان در آن مقاطع در حال یادگیری زبان ملی هستند. اگر این آموزش‌ها از دانشگاه شروع شود خیلی بهتر است. اگر هم قرار باشد آموزش در مدرسه‌ها شروع شود، باید متخصصانی برای آموزش این زبان‌ها در دانشگاه‌ها تربیت شوند. وقتی هنوز دانشگاه‌ها هم چنین رشته‌هایی ندارند چگونه متخصص تربیت کنند؟
او سپس اظهار کرد: ویل دورانت در کتاب «لذات فلسفه» می‌گوید اگر خدایی که ما می‌پرستیم نبود ما باید خدایی می‌ساختیم و می‌پرستیدیم. من هم بلاتشبیه می‌گویم اگر زبان فارسی برای پیوند دادن اقوام گوناگون در ایران نبود، ما باید زبانی می‌ساختیم که با یکدیگر پیوند برقرار کنیم. حالا که این زبان پیونددهنده هست، نباید آن را تحت‌الشعاع هیچ چیز قرار دهیم. زبان‌های بومی هم مظهر هویت ملی هستند. روزی که همه مردم به یک زبان حرف بزنند روز آخر دنیاست، اما در این زمینه سیاست‌گذاری‌ها مهم است. باید کاری کرد که هویت ملی و وحدت ملی آسیب نبیند.
انتهای پیام