«دوازده سال پیش در روز تولدم در خانه هنرمندان بدون آنکه کسی چیزی بداند دو شب شعر و کنسرت گذاشتم، نه به خاطر اینکه نوازنده و شاعر بی‌نظیری هستم. فقط به خاطر آنکه به زندگی ام رنگ بدهم و نگذارم این زندگی و ایام بیهوده بگذرد.»

به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، خسرو سینایی که در اولین نمایش، جدیدترین ساخته‌ی مستندش «دستگاه» با بغض سخن می‌گفت، ادامه داد: از تمام کسانی که صادقانه و عاشقانه به من کمک کردند تا با دست‌های خالی در دو اتاق، این فیلم رابسازم، سپاسگزارم. ما به چیزهایی که نسبت به آنچه داریم و مربوط به تاریخ است بی‌اعتنا هستیم. نمی‌خواهم امشب را به درد و دل بگذرانم.

این کارگردان سینما ادامه داد: من هر جا که می‌روم می‌گویم همان‌جایی هستم. اما آن چیزی که یک انسان را می‌سازد، دوران شکل‌گیری‌اش است و دوران کودکی من در ساری شکل گرفت و آنجا شهر من است.

کارگردان «عروس آتش» ادامه داد: من معتقدم زندگی را باید ساخت. اگر آن را نسازید،خودش ساخته نمی‌شود. دوازده سال پیش در روز تولدم در خانه هنرمندان بدون آنکه کسی چیزی بداند دو شب شعر و کنسرت گذاشتم، نه به خاطر اینکه نوازنده و شاعر بی‌نظیری هستم. فقط به خاطر آنکه به زندگی‌ام رنگ بدهم و نگذارم این زندگی و ایام بیهوده بگذرد.

سینایی گفت: از کیوان کثیریان (مدیر سینما تک) خواهش کردم که 30 دی ماه را به نمایش فیلم «دستگاه» اختصاص دهد زیرا امشب بیش از هر چیز برای خود من خاطره خواهد بود.

به گزارش ایسنا، فیلم «دستگاه» درباره‌ی یک دستگاه پزشکی است که حدود 80 سال پیش نصیر سینایی پدر خسرو سینایی که طبیب بوده است آن را از فرانسه برای مداوای بیماران وارد ایران می‌کند و بعد از گذشت سالها، خسرو سینایی تصمیم می گیرد که آن را به موزه علوم پزشکی هدیه کند.

چرا بهترین فیلمسازان ما را باید اول دیگران کشف کنند؟

خسرو سینایی در پاسخ به سوال احمد طالبی‌نژاد (منتقد) مبنی بر اینکه آیا در نیمه‌ی دوم مستند «دستگاه» متوجه بوده است که به سمت میزانسن‌های می‌رود که طبیعی نیست؟ پاسخ داد: آنچه که در سکانسی از فیلم اتفاق می‌افتد آن است که چرا یاد نمی‌گیریم، آنچه را که در مملکت مان داریم، خودمان کشف کنیم؟ چرا بهترین فیلمسازان ما را باید اول دیگران کشف کنند؟ چرا ما جرات نداریم که بگوییم فلان فیلمساز خوب است و آن را به‌دنیا معرفی کنیم؟! منتظر می‌شویم فیلمساز با هزار مشکل، اثرش را به خارج برساند و اگر آنها گفتند فیلمساز خوبی است ما نیز می‌گوییم خوب است! و این درد بزرگ ما نه تنها در فیلمسازی بلکه درباره‌ی هر آنچه که داریم، است! این نگاه را باید کنار گذاشت.

این کارگردان اضافه کرد: باید این حس را بوجود بیاوریم که جوانان قدر آنچه را که دارند بدانند. هر جامعه‌ای مشکلات خاص خودش را دارد. این فیلم بهانه‌ای بود تا برخی از صحبت‌ها گفته شود.

با سینمای سه پولی این فیلم را ساختیم

خسرو سینایی با اشاره به اینکه،ما با سینمای سه پولی این فیلم را ساختیم، بیان کرد: سه اتاق و عده‌ی کمی داشتیم که هیچ‌کدام بازیگر نبودند پس میزانسن‌هایی که بتواند پیچیده باشد و حرکت در آن باشد، امکانش نبود. من تنها می‌خواستم برخی از صحبت‌ها روی یکسری از چهره‌ها گفته شود.

او با اشاره به فیلم «در کوچه های عشق» گفت: این فیلم بدون سناریو ساخته شده است. در این فیلم از قصد خواستم تکنیک دوربین –قلم را تجربه کنم بنابراین ما هیچ نوع حرکت دوربین را پیش بینی نکردیم. بعدها دیدم در مطبوعات نوشته شد، در این فیلم سینایی تمام حرکات دوربین دقیقا محاسبه شده است! کاری که به هیچ وجه انجام نداده بودیم. در این فیلم نیز موضوع را مطرح می‌کردم و به دوستان می‌گفتم هر طور که راحت هستید آن را بیان کنید.

46 سال است که سعی کردم حرفه ای نشوم

کارگردان «دستگاه» اظهار کرد: روزی یکی از مسئولان از من پرسید، سینایی سرانجام چه وقت می‌خواهی، حرفه‌ای شوی؟! گفتم، امیدوارم به آن مفهومی که مد نظر شماست، حرفه‌ای نشوم. 46 سال است که سعی کردم حرفه‌ای نشوم. قبل از هر چیزی عشق به خلق یک اثر، مهم است.

سینایی همچنین درباره‌ی عنوان مستند- تخیلی درتیتراژ این فیلم گفت: برخی اوقات یک فیلم مستند خالص دارید مانند«مرثیه گمشده» اما گاهی اوقات مستند داستانی دارید یعنی شما یک موضوع واقعی را به شکل داستان پرورش می‌دهید اما در محدوده‌ی موضوع واقعی می‌مانید و فیلم را می‌سازید. من فکر کردم شاید مامور موزه در دنیای واقعی چنین حرف‌هایی نزده بنابراین از لفظ مستند تخیلی استفاده کردیم.

او بیان کرد: آنچه که درباره‌ی پدرم در این فیلم می‌گویم را شما می‌توانید برداشت کنید اما آنچه که در کل فیلم است خصوصی نیست. اگر بخواهم تنها به خود پدر بپردازیم، آنوقت موضوع شخصی پیدا می‌کند.

برای من هیچگاه بودجه نبود

این کارگردان درباره پرسشی مبنی براینکه قرار بوده فیلمی درباره‌ی ساری بسازد، گفت: یک عمر است، عادت کردم برای ساخت چنین فیلم‌هایی و برای من هیچگاه بودجه نبوده است.

عشق من به فیلمسازی همچنان وجود دارد

خسرو سینایی گفت: «دادگاه تلویزیونی»، «سپید جامه»، «صورتگران عصر خون»، «دو روی سکه»، «قطار زمستانی» سالها پیش نوشته شده است، همه گفتند چه فیلمنامه خوبی اما متاسفانه این‌بار هم پول نیست، اینجاست که آدم فیلم‌های این چنین می‌سازد تا بگوید اگر پول ندارید، عشق من به فیلمسازی همچنان وجود دارد. من در دو اتاق هم فیلم می‌سازم.

او ادامه داد: تمام این فیلم‌ها ساخته نمی‌شود. شاید به نفع من است و من را به سمت ساخت چنین فیلم‌هایی هول می‌دهد. 46 سال به حرف این و آن گوش کردم اما از این به بعد آن کاری را که می‌خواهم، انجام می‌دهم. چه خوب، چه بد من امتحانم را پس داده‌ام. مهم این است که ما در این مملکت نیاز داریم تا به خاطر مسائل فرهنگی دور هم جمع شویم و با هم صحبت کنیم.

این کارگردان بیان کرد: آنهای که فیلمساز نیستید، فیلمسازی یک حرفه جادویی است .آدم دائما لعنتش می‌کند و دوباره به آن عشق می‌ورزد.

من هرگاه به ثروت‌های این مملکت فکر می‌کنم، اشک می‌ریزم

خسرو سینایی گفت: اشک من در این فیلم تنها به خاطر پدرم نبود، اشک من در این فیلم به خاطر همه چیزهایی است که در این مملکت داریم و در حال از بین رفتن است یا از دست رفته و در تاریخ نیست. من هرگاه به ثروت‌های این مملکت فکر می‌کنم اشک می‌ریزم، پدر من نماد چیزی است که در این مملکت نابود و فراموش می‌شود و ما قدر آن را نمی‌دانیم.

محمدرضا اصلانی، احمد طالبی‌نژاد، مینو فرشچی، نظام‌الدین کیایی و مرتضی رزاق‌کریمی از هنرمندان حاضر در این نشست بودند که سخنانی درباره‌ی خسرو سینایی مطرح کردند.

بعد از نمایش «دستگاه»، بازی برون (گوینده رادیوی ساری) در فضایی متفاوت و زیر نور چراغ مطالعه متنی را برای مرحوم نصیر سینایی (پدر سینایی) و مرتبط با فیلم«دستگاه» خواند.

خسرو سینایی در بخشی از این مراسم با بغض از دکتر فلاح نژاد یکی از دوستان پدرش خواست تا لحظاتی درباره‌ی او صحبت کند.

همچنین نریمان چایچی یکی از عوامل فیلم «دستگاه» از طرف همه‌ی عوامل، تولد خسرو سینایی را به او تبریک گفت.

انتهای پیام