19 دیماه یادآور فتح میمک در عملیات ضربت ذوالفقار است،عملیاتی که ضربه‌ای کاری بر دشمن متجاوز وارد کرد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)،منطقه ایلام، «محمد صحرایی» عملیات ضربت ذوالفقار را در کتاب «تاریخ دفاع مقدس در استان ایلام » چنین توصیف کرده است:ارتقاعات مهم و استراتژیک میمک که دشمن چند روز پیش از هجوم سراسری آن را به اشغال خود درآورده بود، به چند دلیل دارای اهمیت است:
1. اگر چه از نظر وسعت محدود است، ولی به لحاظ استراتژیک بسیار مهم است.
2. با استقرار گرفتن بر روی آن نیاز کمتری به نیروی نظامی جهت مراقبت دارد.
3. این ارتفاعات مشرف بر دو سوی است که از یک طرف دشتی است که تا بغداد ادامه دارد و جاده‌ی مواصلاتی بغداد را در تیررس خود دارد و از طرف دیگر جاده‌ی مواصلاتی ایلام – مهران و شهر ایلام را ید و تیررس خود دارد. با اشرافی که عراق به واسطه‌ی اشغال میمک به دست آورده بود، عملاً شهرهای ایلام و صالح آباد و نیز جاده‌ی مواصلاتی ایلام – مهران در تهدید مستقیم دشمن قرار گرفته بود.
با پس گیری‌میمک، اولین عملیات مهم و نسبتاً گسترده‌ی نیروهای مسلح ایران در مقابل عراق بود، که با تلاش نیروهای پیاده‌ی سپاه، بسیج عشایر و پشتیبانی هوانیروز و یگان ارتش به اجرا درآمد.
این عملیات به فرماندهی ارتش و با شرکت تیپ 1 لشکر 81 زرهی کرمانشاه و هوانیروز ارتش، سپاه ایلام و بسیج عشایری، در تاریخ 1359/10/19 و با استعداد کلی هشت گردان – متشکل از چهر گردان ارتش و چهار گردان از سپاه- طراحی شد که با رمز «یا الله» از دو محور عملیات خود را آغاز کردند. در محور شمالی از تنگه‌ی بینا و در محور جنوبی از سَرنی به منظور آزادسازی ارتفاعات میمک وارد عمل شدند و پس از چند روز نبرد توانستند قله‌های اصلی آن را آزاد سازند.
عراق که چند روز پیش از شروع رسمی جنگ این منطقه را تصرف کرده بود و براساس تفکر پان عربیسم نام «سیف سعد» یعنی شمشیر سعد و شمشیر پیروزی را بر این منطقه نهاده و آن را بخشی لاینفک از کشور عراق قلمداد می‌نمود. طبیعی بود که به راحتی نپذیرد این منطقه‌ی مهم را از دست بدهد، بنابراین برای جبران موقعیت از دست رفته و با واکنش بسیار شدید و سنگین، حجم عظیمی از آتش را بر روی نیروهای خودی گشود شاید بتواند میمک را باز پس گیرد، ولی ایستادگی رزمندگان و مخصوصاً حماسه آفرینی هوا نیروز و خلبانانی چون شهید علی‌اکبر شیرودی و شهید احمد کشوری که با هدف قرار دادن تانک‌ها و مواضع دشمن، آنان را به عقب‌نشینی وا داشتند، باعث شد تلاش دشمن با شکست مواجه شود. عملیات ضربت ذوالفقار در میمک آن چنان ضربه‌ای بر عراق وارد نمود و نقاط و ارتفاعاتی که ایران باز پس گرفت، دارای چنان اهمیت استراتژیکی بود که در پی آن، عراق بسیاری از فرماندهان و افسران نظامی خود را اعدام نمود.
وفیق السامرایی از افراد نزدیک به صدام در جنگ تحمیلی و مدیر بخش استخبارات ارتش عراق، شرح حمله‌ای ایران را چنین آورده است: «روز 198/11/4 19 دیماه 1359 نیروهای ایرانی حمله به منطقه‌ی میانی را در دو محور آغاز کردند. در محور اول به طرف تپه‌ی مهم و استراتژیک «سیف سعد» واقع در جنوب «مندلی» حرکت کردند و موفق شدند قله‌های این ارتفاعات را در جبهه‌ای به طول دوازده کیلومتر به تصرف خود درآوردند و نیروهای ما عراق را به طرف دامنه‌های ارتفاعات عقب برانند. این مساله سبب شد تا نیروهای ما تحت فشار مستمر قرار گیرند، و فرماندهی تیپ دوم پیاده که مامور دفاع از این قله‌ها بود، یعنی سرهنگ ستاد «محمدجواد الخفاجی» اعدام گردد. نیروهای ایرانی موفق شدند نیروهای ما را از محور گیلان غرب به عقب برانند ولی موفقیت‌هایی که در این جبهه حاصل شد، به اندازه موفقیت‌های نیروهای ایرانی در منطقه‌ی سیف سعد نبود».
در نهایت آتش دشمن به علت ناتوانی در باز پس گیری ارتفاعات فروکش کرد و ارتفاعات مهم کله قندی و قله‌های 620، 525 و 540 میمک تثبیت شد، و این چنین با پایمردی و شجاعت نیروهای شرکت کننده در این عملیات پرچم ایران بر فراز میمک به اهتزاز درآمد و در مجموع حدود 200 کیلومتر مربع از سرزمین‌های اشغالی آزاد شد.
این عملیات از طرف نیروهای سپاه پاسداران و عشایر مردمی با عنوان «ضربت ذوالفقار» و از طرف ارتش به نام «خوارزم» شاید به این علت که فرماندهی نیروهای ارتشی شرکت کننده در عملیات سرگرد خوارزمی بود نام گذاری شده است.
تلفات دشمن:
کشته و زخمی: 2000 نفر
اسیر: 164 نفر
تجهیزات منهدم شده‌ی دشمن:
دو فروند هواپیمای جنگی،سه فروند بالگرد، 46 دستگاه تانک و نفربر و 50 دستگاه خودرو
غنایم:
10 قبضه ادوات، پنج دستگاه ماشین مهندسی، پنج قبضه توپ، 21 دستگاه تانک و نفربر و دو دستگاه خودرو
چند روز پس از انجام موفقیت‌آمیز این عملیات بود، که رژیم بعث چون تحمل شکست و از دست دادن ارتفاعات مهم این منطقه را نداشت، برای جبران حقارت ناشی از این شکست در 23 دیماه این منطقه را بمباران شیمیایی کرد.
انتهای پیام