یک تورگردان معتقد است: یک شمشیر روی گردن گردشگری گذاشته شده و از یک طرف صراحتا اعلام می‌شود، اعتبارهای دولتی کم است و از طرف دیگر، مشکلات صنعت گردشگری را شنیده، ولی ظاهرا نمی‌توانند برای آن کاری کنند. به علاوه، فشار مالی زیادی روی بخش خصوصی است و عوارض مختلفی را باید پرداخت کنند.
حسین احمدی در گفت‌و‌گو با خبرنگار سرویس گردشگری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اظهار کرد: احساس می‌کنم سازمان میراث فرهنگی و گردشگری می‌خواهد کارهایی را انجام دهد؛ ولی وقتی صحبت‌ها و دیدگاه‌های رییس‌جمهور را با عملکردها بویژه در معاونت گردشگری انطباق می‌دهیم، متوجه می‌شویم متأسفانه هیچ اتفاقی در این حوزه رخ نداده است. البته صنعت گردشگری به‌گونه‌ای است که در این مدت کوتاه (100 روز) به نتیجه نمی‌رسد و اگر از حالا تلاش کنیم، دو - سه سال دیگر به آنچه می‌خواهیم می‌رسیم.
مدالیته‌ای برای گردشگری تعیین نشده است
او با بیان این‌که تا کنون کار خاصی در حوزه‌ی گردشگری مشخص نشده است، گفت: زمانی که یک گردشگر به کشور وارد می‌شود، دو گروه باید به او خدمات دهند، آژانس‌داران و هتل‌داران؛ بنابراین لازم است که سازمان میراث فرهنگی و گردشگری از طریق آژانس‌دارها و هتل‌دارها، مدالیته‌ای تعیین و کارها را مشخص کند.
این تورگردان با طرح این پرسش‌ها که مسوولان جدید سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در این مدت چه اقدام عملی و ملموسی را برای حوزه‌ی گردشگری انجام داده و چه پیشنهادهایی را مطرح کرده و نظر چه متخصصانی را گرفته‌اند؟ بیان کرد: متأسفانه در حوزه گردشگری هیچ تغییری را احساس نمی‌کنیم. البته تحولاتی در حوزه‌ی گردشگری بین‌الملل رخ داده و ترس خارجی‌ها نسبت به امنیت ایران ریخته و روزنامه‌های خارجی دیگر کمتر علیه ایران سیاه‌نمایی می‌کنند، ولی دقیقا نمی‌دانیم دولت می‌خواهد چه کاری انجام دهد و به صنعت گردشگری چه کمکی می‌تواند کند. به هر حال، هتل‌دار و آژانس‌دار باید بداند تکلیفش چیست و براساس چه اصول و برنامه‌ای باید کار کند.
احمدی ادامه داد: مقامات سازمان میراث فرهنگی و گردشگری صراحتا اعلام کرده‌اند، بودجه‌ای ندارند. این سازمان با چنین وضعی چه کاری می‌تواند انجام دهد؟ شفاهی و با حرف زدن که نمی‌توان برای گردشگری کار کرد. امروز باید برای گردشگری هزینه کرد تا بتوان نتیجه‌ی لازم را گرفت. این همه مدت، اتفاقی نیفتاده و از این به بعد هم مطمئن باشید اتفاقی نمی‌افتد. وقتی اعتبار و بودجه‌ای نیست، چطور می‌توان به نمایشگاه‌های گردشگری در دیگر کشورها رفت؟ چطور می‌توان توراپراتورها و خبرنگاران خارجی را دعوت کرد تا واقعیت‌های ایران را نشان دهند؟ چگونه می‌توان تبلیغ کرد؟ مگر این‌که آژانس‌دارها با همین بودجه‌های اندک خود و با هزینه‌های سرسام‌آور و سنگین، مانند گذشته کار کنند. با این شرایط، چگونه تغییر حاصل خواهد شد؟
چرا کانون جهانگردی و اتومبیلرانی مجری نمایشگاه‌های بین‌المللی است؟
او سپس با طرح این پرسش که چرا باید کانون جهانگردی و اتومبیلرانی مجری حضور ایران در نمایشگاه‌های بین‌المللی باشد و چرا راه گذشته همچنان ادامه دارد؟ گفت: در زمان ریاست اسفندیار رحیم‌مشایی در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، یک شرکت نمایشگاهی ایجاد شد که بودجه‌های کلانی هم گرفت؛ اما خروجی متناسب با آن بودجه‌ها را در نمایشگاه‌ها و تبلیغات گردشگری شاهد نبودیم. حالا سوال این است که چرا با مجری قرار دادن کانون جهانگردی و اتومبیلرانی دوباره راه گذشته را می‌رویم؟
احمدی اظهار کرد: ما در انتظار چند رویداد نمایشگاهی بزرگ هستیم که نزدیک‌ترین آن‌ها، نمایشگاه فیتور اسپانیا است. کانون جهانگردی و اتومبیلرانی برای دادن زمین به آژانس‌های شرکت‌کننده از هر متقاضی، 10میلیون تومان می‌گیرد که با هزینه‌ی بلیت و دیگر امور هر آژانس‌دار فقط برای شرکت در یک نمایشگاه خارجی باید حدود 20میلیون تومان هزینه کند. ما نمی‌گوییم دولت پول بدهد، بلکه دست کم از امکانات و توانایی‌های سفارتخانه‌های ایران استفاده کند تا بخشی از کارها از طریق آن‌ها پیگیری شود.
وی در ادامه به محدودیت‌هایی که از سوی نهادها و بخش‌های رسمی در گردشگری وجود دارد، اشاره و بیان کرد: حالا که شرایط ورود گردشگران خارجی به کشور خوب شده، پلیس راهنمایی و رانندگی اجازه نمی‌دهد اتوبوس‌های گردشگران به‌راحتی در شهرها تردد کنند. این در حالی است که در شهری مانند پاریس با آن همه گردشگر و خیابان‌های باریک و قدیمی، محلی برای ایستادن اتوبوس‌های گردشگران تعیین شده که هیچ مانع و محدودیتی را هم در شهر ایجاد نمی‌کند در عین حال، گردشگران به‌راحتی در شهر تردد می‌کنند.
ما پول نمی‌خواهیم، می‌خواهیم که مانع نباشند
این عضو جامعه‌ی تورگردانان ایران گفت: ما از مسوولان سازمان میراث فرهنگی و گردشگری انتظار داشتیم در این مدتی که آمده‌اند، حداقل 20 روز شنوای مشکلات فعالان این صنعت باشند. درست است که عده‌ای از فعالان، جلسه‌هایی را با آقای نجفی - رییس سازمان - داشتند، اما نتیجه‌ی شنیدن و طرح آن مشکلات چیست؟ چه پیشنهاداتی مطرح شده است؟ ما از دولت پول نمی‌خواهیم فقط می‌خواهیم مانع راه نشود. ما به‌عنوان آژانس‌دار به جای آن‌که برای بازاریابی وقت بگذاریم، مدام دنبال گرفتن مجوزهای مختلف برای تردد گردشگران در شهرها و تعویض پلاک ماشین گردشگران و از این دست کارها هستیم.
او همچنین با تأکید بر ضرورت کنترل و نظارت روی قیمت‌ها که یکی از اهرم‌های نگه‌دارنده‌ی ایران در بازار رقابتی و گردشگران است، اظهار کرد: چرا یک گردشگر خارجی برای دیدن مجموعه‌ی سعدآباد باید حدود 150هزار تومان هزینه کند؟! بارها درباره‌ی بازنگری در مبلغ ورودی موزه‌ها و سایت‌های تاریخی که یک‌باره 30 برابر شد، صحبت شده و حتی از طرف جامعه‌ی تورگردانان هم پیشنهاداتی مطرح شده، ولی هیچ اتفاقی نیفتاده است. ما واقعا نمی‌خواهیم دولت کمک مالی کند، می‌خواهیم چاره‌ای برای این مشکلات بیندیشد.
وی ادامه داد: نمی‌گوییم قیمت ورودی موزه‌ها و سایت‌های تاریخی مانند قبل، یعنی 500 تومان بماند، بلکه منظور ما افزایش معقول آن است نه این‌که یک‌شبه آن را 30 برابر کنند، آن هم در شرایطی که ما قبلا تورهای خود را به همان قیمت قبلی فروخته‌ایم و حالا نمی‌توانیم از گردشگر، این پول اضافه را بگیریم، چون باعث بی‌اعتمادی و از دست دادن گردشگر می‌شود، برای همین تمام فشار این جریان روی دوش آژانس‌داران قرار گرفته است.
احمدی گفت: این مشکلات در صنعت گردشگری وجود دارد و اگر در این راه تغییری ایجاد نشود، همچنان باقی خواهد ماند. من 21 سال است در حوزه‌ی گردشگری فعالیت می‌کنم و با توجه به آنچه در گذشته دیده‌ایم، اصلا خوش‌بین نیستم. در تمام این سال‌ها هر کسی آمده، شعاری داده، ولی متأسفانه «هیچ» شده است. حتی با وجود آن‌که این مسوولان کشورهای دیگر دیده‌اند، اما باز هم نتوانسته‌اند کاری انجام دهند.
«ظریف» هم نمی‌تواند برای میراث فرهنگی و گردشگری کاری کند
احمدی در پایان سخنانش اضافه کرد: در کشور ما افرادی مانند آقای ظریف - وزیر امور خارجه - زیاد هستند؛ ولی از آن‌ها استفاده نمی‌شود. دیدیم اگر همتی باشد، خیلی از مشکلات حل می‌شود؛ ولی معتقدم در حوزه‌ی میراث فرهنگی و گردشگری اگر ظریف هم به جای نجفی بود، اتفاقی نمی‌افتاد، چون این کار وقت، عزم جدی و اراده‌ی سران کشور را می‌خواهد، چون ساختار پایه‌ای سازمان از ابتدا درست نبوده است و اگر وضع همین باشد که هست، معجزه‌ای اتفاق نمی‌افتد.
انتهای پیام