بسیاری بر این باورند که ماه باید به یک پارک بین‌المللی تبدیل شود.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، انسان‌ها تمایل دارند تمامی چیزهایی که حتی تاکنون برای آن‌ها ارزش خاصی تعیین نشده را تصاحب کنند.
این احساس در خصوص مکان‌های آپولو، منجر به ارائه لایحه‌ای برای حفاظت از آن‌ها شد. این لایحه که در تابستان به تصویب کنگره آمریکا رسید، خواهان آن بود که مکان‌هایی از ماه به عنوان میراث جهانی یونسکو نامگذاری شوند.
بر اساس «پیمان فضایی خارجی» سال 1967 که مورد پذیرش 101 کشور قرار گرفت، هیچ کشوری نمی‌تواند ادعای مالکیت برتر ماه را داشته باشد و این موضوع پیش‌شرط رسمی این نامگذاری است.
همچنین لایحه مطرح‌شده در کنگره مابقی ماه را پوشش نمی‌دهد و فقط مکان‌هایی را مطرح می‌کند که فضانوردان در آن فرود آمده‌اند و فعالیت داشته‌اند.
به جای تصویب لوایح صلح‌آمیز دیگر می‌توان این نکته را در نظر گرفت که بر اساس مدل‌های کنونی ماه حدود 4.5 میلیارد سال پیش بخشی از زمین بوده است.
این واقعیت می‌تواند به پرسش‌های کلیدی در خصوص تاریخ سیاره زمین و ماه پاسخ گوید. با توجه به مدل‌های ارائه‌شده تمامی ماه باید از حفاظت تاریخی و علمی بین‌المللی برخوردار شود و تمامی این قمر میراث جهانی به شمار بیاید.
این امر مستلزم امضای معاهده‌ای در میان کشورهای علاقه‌مند جهت مدیریت‌کردن ماه برای اهداف صلح‌آمیز و بررسی‌های علمی است.
چنین موضوعی یکی از اهداف «توافقنامه ماه سازمان ملل» در سال 1979 بود که قربانی دوران جنگ سرد شد و فقط 15 کشور با آن موافقت کردند که هیچ یک دارای توانایی‌های سفر به فضا نبودند.
در مورد قطب‌جنوب،جهان به توافقی برای حفاظت از آن شد و این قاره تحت «پیمان قطب‌جنوب» در سال 1959 توسط 50 کشور و با علائق علمی و پیشرفت تمامی بشریت مدیریت شده است.
این پیمان کوتاه و فقط درای 14 بند بود و مسئولیت‌های مدیریتی قیدشده در آن نیز سبک بودند. از این مسئولیت‌ها می‌توان به فرایندهای شرکت در جلسات و ماموریت‌های علمی اشاره کرد.
برای بیش از نیم‌قرن این توافقنامه امکان شکوفایی علم و توریسم را در ناحیه‌ای که به همه و هیچ کشوری تعلق ندارد، فراهم کرده است.
معاهده حفاظت از ماه به بندهای خاصی نیاز دارد؛ به طور مثال، نباید حفاری در ماه منع شود، زیرا این عمل یکی از انگیزه‌های انسان برای رسیدن به قمر زمین بوده است.
مواد نایابی ماننده هلیم-3 (سوخت محتمل برای نیروی هسته‌ای) انگیزه‌ای است که توسعه فضاپیمای خصوصی و سکونت در خارج از زمین را ترغیب می‌کند.
افزون بر این، در زمینه توریسم نیز نیازی به ایجاد ممانعت نیست، اما این موضوع باید از دهانه‌های برخورد مهم دور نگه داشته شود.
هر تصمیمی که در این زمینه اتخاذ شود، فقط بر ماه اثرگذار نخواهند بود و جهان‌های دیگری را نیز شامل خواهد شد، زیرا قمرها و سیاره‌های دیگری وجود دارد که تعدادی از آن‌ها بدون تردید برای معدن‌چی‌ها و توریست‌ها مهم هستند.
انتهای پیام