یکی از مردان پیشکسوت حوزه‌ی باستان‌شناسی یا به تعبیر برخی دوستانش، «زوربای باستان‌شناسی ایران» با حضور تعدادی از باستان‌شناسان پیشکسوت و دانشجویانش، در دانشگاه تربیت مدرس تجلیل شد.

به گزارش خبرنگار سرویس میراث فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در مراسم بزرگداشت «حسن رضوانی»، رییس هیأت مدیره‌ی انجمن علمی باستان‌شناسی ایران با اشاره به تواضع، فروتنی و تهذیب نفس «رضوانی»، از تجربه‌ی طولانی او در حوزه‌ی باستان‌شناسی سخن گفت و اظهار کرد: کارهای علمی این باستان‌شناس پیشکسوت و طبع شعری و نگاه شاعرانه‌اش به زندگی، او را تا کنون سر پا نگه داشته است.

مهدی موسوی کوهپر هدف از برگزاری این مراسم بزرگداشت را انجام یکی از مهم‌ترین رسالت‌های انجمن علمی باستان‌شناسی ایران دانست و اظهار کرد: براساس دستور‌العمل این انجمن، هر سال از تعدادی از باستان‌شناسان پیشکسوت تجلیل می‌کنیم.

در ادامه‌ی این مراسم، ناصر نوروززاده چگینی نیز در سخنانی با بیان این‌که دکتر حسن رضوانی درون خود را صیقل می‌دهد و در حوزه‌ی کاری‌اش، عشق لایزالی به سرزمین،‌ طبیعت و انسان‌ها دارد،‌ ادامه داد: انسان برای این‌که با حقیقت انس بگیرد، باید با طبیعت و افراد دیگر انس بگیرد. دکتر رضوانی به‌خوبی این کار را یاد گرفت و سرلوحه‌ی رفتارش قرار داد. دانایی دکتر رضوانی باعث شد، رفقایش او را دوست بدارند و این، بزرگ‌ترین سرمایه برای یک انسان است.

این باستان‌شناس پیشکسوت افزود: حسن رضوانی توانایی‌های بسیار زیادی دارد و طبیعت ایران و این سرزمین را به‌خوبی می‌شناسد. نزدیکی من با حسن رضوانی بهترین هدیه‌ای بوده است که در سال‌های گذشته به‌دست آورده‌ام.

در ادامه‌ی این مراسم، جعفر مهرکیان در سخنانی به برخی خاطراتی که با حسن رضوانی از زمان جنگ تا کنون داشته است، اشاره و اظهار کرد: «حسن» من را به یاد اتاق 116 می‌اندازد که 16 نفر از پیشکسوتان مانند مرحوم شیرازی‌، خلیلیان‌، احمد امیری‌، یزدان کوشان‌فر‌ و لباف خانیکی‌ در آن زندگی می‌کردیم.

مدیر پایگاه میراث فرهنگی ایذه در ادامه‌ی سخنانش با بیان این‌که حسن رضوانی بدون همراهی و پشتوانه‌ی همسرش نمی‌توانست به چنین جایگاهی برسد، به شوخی گفت: او یک فرد باهوش و بااستعداد است که هم صدای خوبی دارد و هم اگر همسری مانند «شهرزاد خلیلی» نداشت، با کمک من می‌توانست یک دزد خیلی خوب باشد. یک روز به شوخی به همسرش گفتم، اگر تو نبودی، هر دو ما اکنون می‌توانستیم در زندان باشیم.

او افزود: حسن رضوانی نشان داد که می‌تواند بسیار دانا باشد. در زمان جنگ تحمیلی وقتی همه داشتند از خوزستان فرار می‌کردند، من و «حسن» به این شهر رفتیم و یک راه برای حفاظت از آثار تاریخی و باارزش این شهر باز کردیم. ما آنجا برخی موزه‌های خوزستان را تخلیه کردیم تا آثار آسیب نبینند. او کسی نیست که فقط برای شناسایی یک منطقه‌ی تاریخی، به محوطه‌ای باستانی برود. او کسی است که بسیاری از بچه‌های گذشته و افراد مسن امروز را به‌نوعی با میراث فرهنگی آشنا کرده است.

در ادامه‌ی این مراسم، کوروش روستایی از ویژگی‌های خاص این باستان‌شناس پیشکسوت سخن گفت و بیان کرد: حالت خاص و استثنایی «حسن» یعنی خاکی و بی‌آلایش بودنش، او را از دیگران جدا می‌کند. «حسن» در زندگی حرفه‌یی من نقش زیادی داشت. 13 سال پیش در قبرستان «لما» با او آشنا شدم. او یک روح سرکش و شاعر دارد، به همین دلیل، با دیگر هم‌سن و سال‌هایش متفاوت است.

این باستان‌شناس با اشاره به این‌که حسن رضوانی اکنون 64 سال سن دارد، گفت: به او نمی‌خورد که این سن را داشته باشد. او در همه‌ی پروژه‌ها، دانشجویان و همکارانش را آزاد می‌گذاشت و به آن‌ها با این کار اعتماد به نفس و آرامش می‌داد. او بسیار سخاوتمند است و در دادن اطلاعات علمی به افراد، کوتاهی نمی‌کند. معقتدم او به من بیشتر از همه لطف داشت. امیدوارم ادامه‌دهنده‌ی شایسته‌ای برای «حسن» در استان سمنان باشم.

او افزود: حسن رضوانی برای خیلی‌ها «عمو حسن» است؛ اما من معتقدم او «زوربای باستان‌شناسی ایران» است. «حسن» از سقف بیزار است و هرگاه مجالی پیدا کند از خانه بیرون می‌زند. او همیشه پرتوان و پر از جنبش و جوش است. امیدوارم هیچ‌گاه زمان حریفش نشود.

در ادامه‌، عباس مقدم نیز در سخنانی گفت: «عمو حسن» برای من یک دوست همیشگی است. از همه‌ی کسانی که امروز از مردی که هیچ‌گاه زیر سقف نمی‌ماند، حمایت کردند، تشکر می‌کنم.

رییس پیشین پژوهشکده‌ی باستان‌شناسی پژوهشگاه سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری با اشاره به این‌که 17 سال پیش با حسن رضوانی آشنا شده است، اظهار کرد: معتقدم عمل او همراه با جعفر مهرکیان در زمان جنگ برای تخلیه‌ی موزه‌های خوزستان و بسیاری از باستان‌شناسان دیگر که هم در جنگ بودند و هم از آثار تاریخی حفاظت کردند، باید به فیلم تبدیل شود تا برای همیشه جاودانه بماند.

حامد وحدتی‌نسب - استادیار دانشگاه تربیت مدرس - نیز در این مراسم، با اشاره به این‌که سال 1378 با حسن رضوانی آشنا شده است، بیان کرد: در آن زمان، در ساختمانی که امروز «ارگ آزادی» نامیده می‌شود، گروهی را با عنوان «دیرین‌شناسی و دیرین انسان‌شناسی» تشکیل دادیم. در آن زمان، چون سن من کمتر از دیگران بود، جو برای من بسیار سنگینی بود؛ ولی رفتار «عمو حسن» همیشه باعث می‌شد که من این جو را در اطراف خود نبینم.

این باستان‌شناس با بیان این‌که سال 1379 با حسن رضوانی در محوطه‌ی تاریخی «کرفتو» کاوش کرده است، افزود: سال 1384 «عمو حسن» از من خواست که در محوطه‌ی باستانی «میرک» در سمنان کاوش کنم. سال 1388 با صدور مجوز، این کار را انجام دادم؛ ولی یک کار اشتباهی که انجام دادم، این بود که در گزارش «میرک»، از جزیی‌ترین کارگران آن پروژه تشکر کردم، ولی متأسفانه فراموش کردم از «عمو حسن» یاد کنم.

محمد قمری فتیده سخنران بعدی بود که درباره‌ی «حسن رضوانی» گفت. این دانشجوی مقطع دکتری باستان‌شناسی در دانشگاه تربیت مدرس اظهار کرد: «حسن رضوانی» کسی است که راحت نمی‌توان درباره‌اش صحبت کرد. او در زندگی خصوصی بسیاری از ما نقش داشته است. او صرفا به دانشجویانش درس باستان‌شناسی نمی‌داد، درس زندگی و ارتباط با مردم را می‌داد. شاید ما آخرین حلقه‌هایی باشیم که با او کار کردیم.

او ادامه داد: وقتی حکم بازنشستگی او را دادند، همراهش بودیم. همیشه افرادی را می‌دیدم که پس از گرفتن این حکم جشن می‌گرفتند، ولی او بسیار غمگین و ناراحت شد. آموخته‌هایم از «عمو حسن» آن‌قدر زیاد است که در صفحات کاغذ نمی‌گنجد. یکی از جملات به‌یادماندنی‌اش این است که «هیچ‌وقت فراموش نکنید که چه‌چیز را کجا و از چه کسی یاد گرفتید».

این باستان‌شناس اضافه کرد: حسن رضوانی جرأت کاوش کردن را به بسیاری از دانشجویانش داد. او جرأت کلنگ به‌دست گرفتن را به ما داد. او به همه‌ی ما اجازه‌ی کاوش و نوشتن داد. او مانند برخی سرپرست‌های کاوش نیست که بخواهد همه‌چیز را مدام چک کند و نگذارد کسی کارش را به‌خوبی انجام دهد.

به گزارش ایسنا، در ادامه‌ی این مراسم بزرگداشت «شهرزاد خلیلی» همسر حسن رضوانی، دست‌نوشته‌ای را از پسرش «تایماز رضوانی» خواند.

سپس حسن رضوانی ابتدا این شعر را خواند: «زیر این گنبد فلفل نمکی/چه کنم گر نخندم الکی».

او در ادامه اظهار کرد: افق در انتظار ماست. من از شکستگی و پیری فرار می‌کنم، تنها راز سرزنده ماندنم، تحرک زیاد است. من زیاد حرکت می‌کنم و عاشق ورزش کردن و دوچرخه‌سواری‌ام.

این باستان‌شناس پیشکسوت با تشکر از همه‌ی دوستانش برای برگزاری این مراسم، گفت: از همه ممنونم که بخش‌های ناشناخته‌ای از من را به من شناساندند. من به انسان‌ها عشق می‌ورزم و محور نگاهم برای همه‌ی کسانی که در کنارم بوده‌اند، حرکت بوده است.

به گزارش ایسنا، در ادامه‌ی این مراسم، پس از اهدای لوح و مولاژ یک ریتون با حضور ناصر نوروززاده چگینی، ابراهیم حیدری، مهدی موسوی کوهپر‌ و مهدی رهبر به حسن رضوانی، از ویژه‌نامه‌ی «مارلیک» که در این شماره‌اش به حسن رضوانی پرداخته است، رونمایی شد.

در زمان اهدای ریتون به دکتر رضوانی، او به شوخی پرسید که این ریتون اصل است؟

در این مراسم، بیشتر باستان‌شناسان در پایان سخنان خود با جمله‌هایی مانند «عمو حسن ممنون» یا «عمو حسن دوستت دارم» علاقه‌ی خود را به حسن رضوانی ابراز کردند.

انتهای پیام