طرح «جامع جمعیت و تعالی خانواده» از جمله طرح‌هایی است که از سوی برخی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی مطرح شده و کلیات آن در مجلس تصویب شده و هدف اصلی آن رشد جمعیت و افزایش نرخ باروری است، همچنین در این طرح هر موضوعی از سن مطلوب ازدواج و فرزندآوری گرفته تا اشتغال و خوابگاه‌های دانشجویان متاهل سخن به میان آمده است و در حال حاضر در کارگروه ویژه‌ای در مجلس در حال بررسی است.
سرویس «زنان» خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، با توجه به اهمیت طرح جامع «جمعیت و تعالی خانواده» و تاثیر آن بر ابعاد مختلف زندگی زنان برای دومین بار در میزگردی با حضور دو تن از فعالین حوزه زنان (معصومه رضایی - دبیرکل جامعه اسلامی زنان و آذر منصوری- فعال حوزه زنان)به بررسی ابعاد مختلف این طرح و تاثیرات آن در زندگی زنان پرداخت.
معصومه رضایی دبیرکل جامعه اسلامی زنان و قائم مقام سیاسی جامعه زینب(س) پرسش‌های زیادی درباره طرح جامع جمعیت و تعالی خانواده مطرح می‌کند و معتقد است که دولت نباید در امور خصوصی مردم دخالت کند و اگر دولت بسترهای لازم را فراهم کند، مردم بلدند چگونه زندگی کنند.
ایسنا: دیدگاه شما درباره طرح جامع «جمعیت و تعالی خانواده» چیست؟
رضایی: طرح جامع جمعیت از چهار بعد سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی قابل بررسی است و باید دید که هدف از ارائه این طرح از بعد سیاسی چیست؟ از بعد اجتماعی این طرح چه هدفی را پیگیری می‌کند و قرار است با اجرای آن به چه موقعیتی دست یابیم و وضعیت اجتماعی جامعه ایران به چه رشدی برسد؟
آیا جمعیت زیاد می‌تواند فرهنگ جامعه را ارتقا دهد، ساختارهای فرهنگی را تغییر دهد و آینده روشنی را در زمینه فرهنگ ترسیم کند؟ اجرای طرح جامع جمعیت و تعالی خانواده کدامیک از مشکلات اقتصادی کشور را حل می‌کند؟ آیا در حال حاضر زیرساخت‌های تولید برای جمعیت مولد کشور موجود است؟
بهتر است به جای ازدیاد جمعیت، نگهداری جمعیت را مد نظر قرار دهیم. این در حالیست که به خاطر ضعف‌های موجود، اقشار مختلف جامعه اعم از تحصیلکرده، کم درآمد و کارگر و متوسط به کشورهای دیگر از جمله کشورهای همسایه مهاجرت می‌کنند. در این شرایط باید به این پرسش پاسخ داد که آیا برای جمعیت موجود امکانات لازم را فراهم کرده‌ایم؟
ایران، کشوری اسلامی است و در قوانین اسلامی توصیه می‌شود که افراد 20 سال قبل از تولد فرزندشان، او را تربیت کنند. این بدان معناست که انسان‌ها پیش از فرزنددار شدن باید خود را تربیت کنند. کسانی انقلاب اسلامی را به ثمر رسانده‌اند که 15 تا 20 سال داشتند. آنان در مقابل رژیم طاغوت ایستادند و حکومت را تغییر دادند و مدیریت کشور را در دست گرفتند. آیا نسل جوان امروز می‌تواند این کارها را انجام دهد و معاون وزیر و فرمانده لشگر شود؟ چرا فرزندان ما به این توانایی‌ها دست پیدا نکرده‌اند؟ چرا عملکرد خود را آسیب‌شناسی نمی‌کنیم؟ ما چه کرده‌ایم که امروز فرزندان ما مانند نیلوفر دور ما پیچیده‌اند و نیاموختند که روی پای خود بایستند؟
ایسنا: مشوق‌های طرح جامع «جمعیت و تعالی خانواده» در فرزندآوری زوجین تاثیرگذار است؟
رضایی: فرزندآوری، شخصی‌ترین مسئله زندگی یک زوج است. ما نباید مردم را به بچه‌دار شدن موظف کنیم؛ بلکه وظیفه داریم که خود را مکلف کنیم تا در چشم‌انداز خاصی شغل و امنیت اقتصادی، اجتماعی و ... را فراهم کنیم. اگر در هر کشوری زیرساخت‌های لازم فراهم شود، مردم خودشان به درستی زندگی می‌کنند. این مردم همان‌هایی هستند که جلوی حکومت طاغوت ایستادند.
به نقل از مرحومه بهروزی دبیرکل سابق جامعه زینب (س) که می‌گفت افزایش جمعیت اگر با امکانات تعلیم و تربیت و سایر شئونات انسانی هماهنگ نباشد، به فساد نسل‌ها منجر می‌شود، باید این مسئله را مد نظر قرار داد.
امکانات لازم برای رشد و نگهداری جمعیت کنونی کشور وجود ندارد
امکانات لازم برای رشد جمعیت و نگهداری جمعیت کنونی وجود ندارد و ما باید به تعالی انسانی و رشد فکری جامعه بیندیشیم. چرا که در دنیای حاضر کیفیت، حکومت می‌کند و نه کمیت. ما باید عاقلانه عمل کنیم و در حال حاضر با روی کار آمدن دولت اعتدال، قرار است تعقل‌گرایی حاکم شود و ما باید این رویکرد را در تمام امور کشور جاری کنیم.
لازم است برای جمعیت موجود کشور امکانات لازم و رفاه کافی فراهم شود. وقتی که یک ایرانی احساس عزت کند، خودش می‌تواند به درستی عمل کند. اگر منابع غنی و خدادادی کشور به درستی نظارت و مدیریت شوند و دست اختلاس‌گران قطع شود و این پول‌ها به جیب مردم برسد، آنان تمایل بیشتری به فرزندآوری پیدا می‌کنند.
ایسنا: آیا بخش خصوصی اولویت‌های استخدامی لحاظ شده در طرح جامع جمعیت را اجرایی خواهد کرد؟
رضایی: بخش خصوصی با توجه به اولویت‌های استخدام در نظر گرفته در ماده 9 این طرح، افراد را استخدام نخواهد کرد و این کارفرمایان ترجیح می‌دهند زنانی را استخدام کنند که حتما مجرد یا فاقد فرزند باشند.
در کشورهای پیشرفته مانند کانادا همه افراد بیمه هستند و پس از تولد هر فرزند، ماهانه 500 دلار به خانواده کمک مالی می‌شود. اما در ایران با یک سکه که به زوجین اهدا می‌شود قرار است تشویق کنند، همچنین در کانادا مهدکودک‌ها از طریق دولت اداره می‌شود، بنابراین سپردن کودک به مهد، بارمالی به خانواده تحمیل نمی‌کند.
اگر کشوری به جمعیت جوان نیاز دارد، باید بر مبنای نیاز خود سرمایه‌گذاری کند؛ نه اینکه توقع داشته باشیم که مردم با این مشوق‌های کوچک، بار زیادی را به خود تحمیل کنند. در جامعه ایران زنان خود سرپرست چون دخترانی که ازدواج نکرده‌اند، زنان مطلقه یا شوهر مرده نیز زندگی می‌کنند. بنابراین در کشور نباید فقط برای یک گروه خاص تصمیم بگیریم؛ بلکه باید قوانین به گونه‌ای تدوین شود که فقط یک قشر را دربر نگیرد.
یکی از مشکلات موجود در کشور که عوارضی را به دنبال دارد، نبود رفتار سیستماتیک در جامعه ماست. در ایران زمانی که فردی به ریاست جمهوری می‌رسد، با توجه به تفکر و سلایق خود، افرادی را به عنوان همکار به کار می‌گیرد و لوایحی را به مجلس می‌فرستد. از سوی دیگر در هر دوره‌ای مجلس نیز متمایل به دولت است و لوایح و قوانینی که دولت ارایه می دهد، مجلس با همان سلیقه به آن می‌پردازد.
انتزاعی بودن قوانین نیز یکی دیگر از مشکلات موجود است، چرا که کار کارشناسی کافی روی دسته‌ای از قوانین انجام نشده و جامعه هدف در نظر گرفته نشده است و طرح‌هایی که کارشناسی شده‌اند به علت روی کار آمدن دولت‌های بعدی، کنار گذاشته می‌شوند که این روند به علت نبود سیستم در کشور است.
در همه کشورها سیستم کمک می‌کند و اهداف اصلی دولت‌های قبل را با سلیقه و تفکر خود پیش می‌برند. این در حالیست که در کشور ما حتی با عقب‌گرد، توقف و یا تخریب مواجه هستیم.
انتهای پیام