محمدرضا تاجیک در گفت و گویی با روزنامه بهار به آینده اصلاح‌طلبان و نسبت آنها با دولت فعلی پرداخته است.
به گزارش ایسنا، بخش‌هایی از سخنان تاجیک به شرح زیر است:
- من دولت کنونی را یک قهرمان نمی‌بینم، بنابراین مطالبات سیاسی خود را در جعبه‌ای کوچک گذاشته و تقدیم می‌کنم. من بسیاری از پرهای پرواز امیدم را کنده‌ام، مبادا زیادی اوج بگیرد و ناامیدم کند. دوست ندارم امید به این زودی‌ها ترکم کند، بنابراین مطالباتم را حداقلی کرده‌ام و شکرانه نعمت روزنه‌ای گشوده و وزش نسیمی را هر روز به‌جای می‌آورم.
- وعده‌ها و شعارها تنها در صورتی که از جنس باور باشند به اراده آراسته می‌شوند و تمهید و تدبیری برای تحقق آنان به‌عمل می‌آید. امیدوارم وعده‌ها و شعارهای دولت تدبیر و امید از جنس باور باشد. البته، این تنها یک روی سکه است، روی دیگر آن در باور، اراده و تمهید و تدبیر مردم نهفته است. باور و اراده مردم هر چیز منجمد را ذوب و هر ناممکن را ممکن می‌کند.
- دولت اصلاحات دولتِ توسعه سیاسی و آزادی‌های مدنی بود، بنابراین از آن انتظار می‌رفت که با فراهم آوردن بسترهای حقوقی، سیاسی و ساختاری شرایط را تامین و تضمین آزادی‌های سیاسی را به‌گونه‌ای فراهم آورد که اولا، دولت بعدی به سهولت نتواند بساط آن را برچیند، ثانیا، بعضی به نام آزادی سیاسی بساط خود را فراسوی قانون پهن نکنند، ثالثا، با تدوین و تصویب قوانینی مترتب بر جرم سیاسی، فضای سیاسی را از گزند تحریف‌ها و تفسیرهای جناحی و شخصی مصون نگه دارند و رابعا، با ترویج فرهنگ سیاسی و عقلانیت سیاسی به بلوغ بازیگران جمعی جامعه یاری رسانند. البته، در تمامی این زمینه‌ها اقداماتی به عمل آمد، اما کافی و وافی نبود.
- متاسفانه در ایران، دولت‌های حداکثری همواره تمامی گستره جامعه را سرای خود کرده‌اند و فضایی بیرون از دامان فراخ خود باقی نگذاشته‌اند که در آن ساحتی به‌نام عرصه و حوزه عمومی و خصوصی شکل بگیرد. بدیهی است در نخستین گام، دولت باید کمی تا اندکی دامان خود را جمع کند تا منطقه‌الفراقی برای بازیگری سایر بازیگران فراهم آید. در دومین گام، باید از گذشته درس آموخت و در تمهید و تدبیر بسترهای حقوقی و قانونی رشد و بالندگی سازمان‌ها و نهادهای غیردولتی تلاش کرد، در سومین گام، باید شرایط روحی و روانی و فرهنگی شایسته و بایسته‌ای برای ایجاد انگیزه لازم برای نهادسازی (غیردولتی) و تشکل‌های حزبی در جامعه فراهم کرد و در چهارمین گام، باید دگربودگی و دگراندیشی در چارچوب قانون را به رسمیت شناخت، هزینه دگربودگی را تقلیل داد و بستری مهیا برای تولد تشکل‌ها و احزاب غیردولتی فراهم آورد.
- نگران رفتارهای تند نباشید. مطمئن باشید فضای سیاسی چنان و چندان گشوده نخواهد شد که مجالی برای حرکات ناموزون سیاسی فراهم آید. در ضمن جامعه سیاسی امروز ما به رشادت و بلوغی رسیده که در هر شرایطی رهرو راه اعتدال باشد.
- من این دولت را دولت گشودگی‌ها و گشایش‌های محدود و تعریف‌شده می‌دانم. در این دولت، نسبت به دولت گذشته، روزنه و دریچه‌ای و نه دری و دروازه‌ای روی جامعه مدنی گشوده خواهد شد. امیدوارم بازیگران جمعی غیردولتی ما بتوانند از این روزنه عبور کنند و در پسِ این روزنه عمارتی نو و مستحکم بنا نهند.
- نمی‌توانم آینده‌ای واحد و مشترک برای جریان‌های مختلف و گونه‌گون طیف گسترده اصلاح‌طلبی تصویر و ترسیم کنم. آنچه می‌توانم پیش‌بینی کنم این است که فاصله بعضی جریان‌های اصلاح‌طلبی (همان جریان‌هایی که قدرت حاکم کنونی از فردای پیروزی با آنان فاصله داشت) گسترده‌تر و عمیق‌تر خواهد شد و بعضی جریان‌های اصلاح‌طلبی دیگر نیز که اکنون دارای چسبندگی بیشتری با جریان در قدرت هستند، به مرور زاویه پیدا خواهند کرد، طیفی از اصلاح‌طلبان این گشودگی محدود را پاس خواهند داشت و تا زمانی که دولت تدبیر و امید، با تدبیر خود امیدها را زنده نگه می‌دارد از آن حمایت می‌کنند و بدان یاری می‌رسانند. البته در این میان عده‌ای از اصلاح‌طلبان هم جذب قدرت شده و می‌شوند و ترجیح می‌دهند با زبان و بیانی اعتدالی درباره اصلاحات سخن بگویند. اما تردیدی ندارم که جریان اصلی اصلاحات تلاش می‌کند در پرتو نگاهی نقادانه به گذشته خود و تمهید و تدبیر هوشیارانه و آگاهانه برای شرایط حال و آینده خود، راه را برای شکوفایی و بالندگی نظری و عملی خود در دوران جدید هموار کند.
- باید گذشته را چراغ راه آینده قرار داد و توامان به فرهنگ‌سازی و نهادسازی پرداخت تا فرهنگ مدنی در این جامعه نشت و رسوب نکند، نمی‌توان انتظار شکل‌گیری رفتار فردی و جمعی مدنی و به تبع، آن شکوفایی جامعه مدنی را داشت.
انتهای پیام