مدیرکل پیشین دفتر حفظ و احیای بناها و محوطه‌های تاریخی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری گفت: میراث فرهنگی در رسانه‌ها، حتی در صفحات حوادث و اقتصاد جایگاه خاص خود را دارد.
به گزارش خبرنگار سرویس میراث فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سیاوش صابری امروز (یکم مردادماه) در دومین نشست «بررسی گذشته و آینده میراث فرهنگی و باستان‌شناسی» در باشگاه دانشجویان دانشگاه تهران سخن می‌گفت، درباره‌ی رابطه‌ی رسانه با میراث فرهنگی، اظهار کرد: تصور این بود که رسانه می‌تواند نقش‌های مختلفی را مانند ارتقای سطح آگاهی‌های عمومی در حوزه‌ی فرهنگی ایفا کند. بنابراین رسانه این توفیق را داشت تا سطوح مختلف ذهن مخاطبان را تجهیز و سوالاتی را برای آن‌ها ایجاد کند تا توجه مخاطبان بیشتر به این حوزه جلب شود.
او فرآیند ثبت شدن یک اثر در فهرست آثار ملی یا اتفاق‌های مربوط به سد سیوند را از جمله‌ی این نمونه‌ها دانست و ادامه داد: رسانه در تعمیق ذهن مخاطب برای باز شدن بستری گسترده‌تر در حوزه‌ی میراث فرهنگی، نقش بسزایی دارد، چون می‌تواند به مردم نشان دهد نسبت به عملکرد مسوولان اجرایی باید چگونه بیندیشند.
وی اظهار کرد: حدود هشت سال پیش، در سازمان میراث فرهنگی، خبرهای منتشرشده‌ی مربوط به این حوزه به بخش‌های مختلف سازمانی فرستاده می‌شد و از مدیران خواسته می‌شد درباره‌ی کارکرد خود جواب دهند. اگر یک مدیر جریان‌های خبری را دنبال می‌کرد، توانایی مدیریت ذهن مردم را نیز داشت.
صابری با تأکید بر این‌که رسانه‌ها در حوزه‌ی میراث فرهنگی به‌عنوان یکی از حامیان این حوزه معرفی می‌شوند، افزود: در توس ما با کمک رسانه‌ها توانستیم جلوی برخی اقدامات را بگیریم. متأسفانه در چند سال گذشته، رسانه‌ها نتوانستند حق مطلب را درباره‌ی میراث فرهنگی ادا کنند و خبرهایی را که کیفیت چندان مناسبی نداشتند، منتشر می‌کردند.
به گزارش ایسنا، جلیل گلشن - باستان‌شناس - نیز درباره‌ی نقش رسانه در حوزه‌ی میراث فرهنگی با اشاره به تفاوت توجه به نقش رسانه در هشت سال گذشته و قبل از آن، گفت: رسانه‌ها مدتی چشم و گوش سازمان میراث فرهنگی بودند تا این‌که از طرف این سازمان به همه‌ی اداره‌های استانی و حتی مدیران اعلام شد که کسی حق مصاحبه ندارد. این موارد نشان می‌دهد که طبیعتا اشکالی در یک دستگاه فرهنگی وجود دارد که نمی‌خواهد همه‌ی اتفاق‌های آن دستگاه به گوش مردم برسد.
معاون پیشین پژوهشی سازمان میراث فرهنگی رسانه‌ها را بازویی قوی میان مردم و دستگاه‌های اجرایی دانست و اظهار کرد: زمانی می‌توانیم مشارکت مردم را در زمینه‌های فرهنگی داشته باشیم که ارتباط میان رسانه و مردم تقویت شود. مردم در همه‌ی عرصه‌های فرهنگی، سیاسی و مذهبی بهترین انتقال‌دهنده‌ی فرهنگ هستند. بنابراین نیاز است که رسانه‌ها ارتباطی قوی با مردم و مسوولان داشته باشند تا بستر بیشتر چالش‌های فرهنگی را بتوانیم برطرف کنیم. اکنون این نیاز احساس می‌شود که به‌صورت مستمر ارتباط بین رسانه و مردم برقرار شود تا شاهد شکوفایی بیشتر در کشور باشیم.
ناصر نوروززاده چگینی - باستان‌شناس - نیز در این زمینه بیان کرد: میراث فرهنگی فقط شامل آثار تاریخی جلوی چشم نیست که اگر تخریب شود، بگوییم یک اثر از میان رفت، بلکه طیف وسیعی از آثار مادی و معنوی را شامل می‌شود که رفتارها، کنش‌ها و حیثیت فرهنگی را دربر می‌گیرد. بنابراین اگر خبرنگاری به طیف میراث فرهنگی وارد شود، شاید ارزیابی وضعیت میراث فرهنگی بهتر انجام شود.
وی انتقال کارمندان و اسناد معاونت میراث فرهنگی به شیراز در سال‌های گذشته را از جمله مواردی دانست که حضور رسانه‌ها در ارزیابی خوب یا بد بودن این اقدام می‌تواند نقش موثری داشته باشد و گفت: حتی در حوزه‌ی شهرستان‌ها، بسیاری از مواقع اتفاق‌های عجیبی رخ می‌دهد؛ ولی هیچ خبری از آن رخدادها به‌جز در رسانه‌های استانی منتشر نمی‌شود. در واقع، این‌گونه اتفاقات باید به جریانی بزرگ‌تر با مبادی ارتباطی وسیع‌تری تبدیل شوند که متأسفانه این کار انجام نمی‌شود.
این باستان‌شناس با اعتقاد به این‌که تا کنون بزرگان کشور در حوزه‌ی میراث فرهنگی را در مواجهه با این حوزه قرار نداده‌ایم، ادامه داد: باید ببینیم افراد تأثیرگذار در حوزه‌ی اندیشه و فرهنگ چقدر از وضعیت میراث فرهنگی اطلاع دارند. رسانه می‌تواند در این شرایط که دست کارشناسان کوتاه است، به عرصه‌ی دیدگاه اندیشمندان فرهنگی وارد شود و ببیند میراث فرهنگی از نظر آن‌ها چیست و اگر تخریب شد، چه اتفاقی بر سر کشور می‌آید.
وی تأکید کرد: رسانه و کارشناسان میراث فرهنگی درباره‌ی تخریب آثار و بناهای این حوزه نباید صرفا به‌صورت منفعل برخورد کنند. اگر این کار انجام شود انتقال چنین خبرهایی به مردم محدود می‌شود.
او اضافه کرد: اگر از مردم بپرسیم که نظرشان درباره‌ی میراث فرهنگی و آثار تاریخی چیست، قطعا برخی از آن‌ها می‌گویند این حوزه مانع پیشرفت است. این طرز فکر در صورتی از بین می‌رود که رسانه‌ها نسبت به فهم واقعی میراث فرهنگی، خود را مجهز کنند و کارشناسان کمک کنند که مسیر دریافت خبر به سمت درستی برود.
انتهای پیام