وقتی اقلام غذایی و غیرغذایی مختلف ، گران می‌شوند ، بسیاری از مردم ناچار آنها را از سبد غذایی‌شان حذف می‌کنند ولی آیا دارو ، که با جان انسان‌ها سر و کار دارد نیز قابل حذف است؟ آیا درک این موضوع برای دولتمردان و مشخصاً برای مسوولان وزارت بهداشت کار سختی است؟
به گزارش ایسنا، در بخش‌هایی دیگر از گزارش عصر ایران آمده است: هر روز خبر جدیدی درباره وضعیت نامناسب عرضه دارو به ویژه برای بیماران صعب‌العلاج منتشر می‌شود. براساس خبرهای منتشر شده، توزیع داروهای حیاتی با مشکلات و کمبودهای زیادی روبه‌رو است. این وضعیت باعث شده بخشی از بیماران به دلیل نبود داروها، فوت کنند بخشی دیگر به دلیل دیر رسیدن داروها یا مصرف داروهای جایگزین با مشکلات و حتی معلولیت‌هایی روبه‌رو بشوند.
در این باره بیان چند نکته لازم به نظر می‌رسد:
اول - در حال حاضر مشکل داروهای صعب العلاج در دو بخش قابل بررسی است. نخست: "هزینه بالا" و دوم: "کمیابی" که دومی نسبت به مشکل دوم، سخت تر و غیرقابل پذیرش است.
اگر دارو وجود داشته باشد احتمالاً می‌توان با هزار مشکل و بدبختی پولی برای تهیه، فراهم کرد اما اگر دارویی نباشد در این صورت بیمار و خانواده او حتی در صورت تمکن مالی ، چه می‌توانند بکنند؟
هیچ چیزی در کشور، مهم تر از جان و سلامت مردم نیست. دولت وظیفه دارد و وظیفه دارد و وظیفه دارد برای سلامتی و حفظ جان مردم بکوشد.
تهیه و توزیع دارو به ویژه داروهای حیاتی از جمله وظایف اصلی و مهم هر دولتی در هر نقطه از دنیاست.
وضعیت کنونی مانند آن است که هر روز شاهد موشک‌باران و بمباران نقطه‌ای از کشور به دست نیروهای دشمن و کشته و مجروح شدن روزانه تعدادی از مردم باشیم و دولت هم به جای دست زدن به کاری برای توقف این روند و کشتار هر روزه مردم، مشکلات مختلف را بهانه کند و درگیر حاشیه‌ها و برنامه‌های روزمره باشد. آیا چنین دولتی شایستگی ستایش را دارد؟
دوم - بخشی از مسؤولان سخن از تحریم می‌گویند و وجود تحریم‌های شدید و بسیار متنوع را دلیل این مشکلات می‌دانند. در این‌باره باید گفت اولا: مگر بروز این تحریم‌ها پیش‌بینی نمی‌شد؟ اگر پیش‌بینی نمی‌شد که این همه دیوان‌سالاری و ادارات و وزارتخانه‌ها و سازمان‌ها به چه کار می‌آیند؟
اگر پیش‌بینی می‌شد چرا تدابیر لازم اندیشیده نشد؟ چگونه برای وضعیت گندم و غله، پیش‌بینی لازم صورت گرفت و هر روز در حال واردات این کالاها هستیم اما در بخش دارو، ناکام هستیم؟
ثانیا: آیا تهیه داروهای حیاتی سخت‌تر از تهیه تجهیزات و قطعات مورد نیاز در برنامه هسته‌ای است که در اولی با مشکلات بسیار روبرو هستیم و در دومی حتی یک روز ، فعالیت‌های هسته‌ای ایران متوقف نشده است؟!
سوم - به جرائت می‌توان گفت آنچه بیماران صعب‌العلاج و خانواده‌های آنها از بابت کمبود داروهای حیاتی می‌کشند را هیچ‌کس به جز خود آنها نمی‌توانند کامل درک کنند.
بسیاری از مقامات با در دست داشتن وسایل و ابزارهای مختلف از دوستی که در فلان سفارتخانه ایران کار می‌کند تا فلان مقام دارای نفوذ، می‌توانند داروی مورد نیاز را تهیه کنند اما مردم عادی که دستشان به کانال‌های ویژه نمی‌رسد و زخم بزرگ هزینه‌های سرسام‌آور قیمت دارو را بر تن دارند چه باید بکنند؟
وقتی اقلام غذایی و غیر غذایی مختلف ، گران می‌شوند ، بسیاری از مردم ناچار آنها را از سبد غذایی‌شان حذف می‌کنند ولی آیا دارو که با جان انسان‌ها سر و کار دارد نیز قابل حذف است؟ آیا درک این موضوع برای دولتمردان و مشخصاً برای مسوولان وزارت بهداشت کار سختی است؟ تا کی باید خانواده‌های ایرانی ، داغدار عزیزانشان شوند آن هم فقط به خاطر کمبود دارو؟!
انتهای پیام