بر اساس آزمایشات جدید محققان دانشگاه کالیفرنیا، نانوذرات متخلخل سیلیکا می‌توانند برای غلبه بر مقاومت دارویی در سلول‌های سرطانی مورد استفاده قرار گیرند.
به گزارش سرویس فناوری ایسنا، منافذ این نانوذرات می‌توانند برای جابه‌جایی داروی ضدسرطان دوکسوروبیسین و نوع خاصی از ریبونوکلئیک اسید (RNA) استفاده شود. در مرحله بعد این دو دارو به طور موثری در نواحی توموری، در موش‌هایی که سلول‌های سرطانی سینه مقاوم در برابر دارو به آنها پیوند زده شده است، آزاد شدند.
اکثر روش‌های شیمی‌درمانی شامل ترکیب چند داروی معالج برای جلوگیری از مقاومت دارویی در بیماران مبتلا به سرطان است. با این وجود، سلول‌های سرطانی می‌توانند خود را در مقابل بیشتر داروهای مورد استفاده سازگار و مقاوم کنند؛ مساله‌ای که در نهایت منجر به شکست طرح درمان می‌شود.
یک گروه تحقیقاتی به رهبری «آندره نل»، «جفری زینک» و «هوآنگ منگ» در دانشگاه کالیفرنیا نشان داده است نانوذرات متخلخل سیلیکا با حفرات مزو (MSNPs) می‌توانند بر مقاومت جذب داروی دوکسوروبیسین در تومور سرطانی پیوندی در سینه انسان غلبه کنند. این نانوحامل‌ها می‌توانند داروهای ضدسرطان و siRNA را که پروتیئن p-glycoprotein (ماده‌ای که موجب مقاومت دارویی در سلول‌های توموری می‌شود) را مورد هدف قرار داده، حمل کرده و به صورت موثری مانع از رشد تومور شوند.
ساختار این حامل نانوذره‌ای طوری طراحی شده است که پس از تزریق وریدی ناحیه تومور را هدف قرار می‌دهد. سطح این ذرات با استفاده از گروه عاملی فسفنات عاملدار می‌شود. گروه عاملی فسفنات به داروهای ضدسرطان اجازه می‌دهد که به صورت الکتروستاتیکی به سطح متخلخل داخلی نانوذرات چسبیده و بدین ترتیب داروها درون سلول‌های سرطانی آزاد شوند. همچنین گروه‌های عاملی فسفنات می‌توانند با کوپلیمر کاتیونی PEI-PEG پوشش داده شوند که این عمل به نانوذرات اجازه می‌دهد تا انواع متفاوتی از مولکول‌های siRNA که چندین مسیر دارویی را در سلول‌های سرطانی ایجاد می‌کنند، حمل و سپس آزاد کنند.
«منگ» اشاره کرد: این سیستم دارورسانی دوگانه در مقایسه با سیستم بدون دارو و یا حامل دارو یا حامل siRNA تنها، به صورت قوی‌تری مانع از رشد تومورها می شود.
او ادامه داد: آزمایشات انجام گرفته اثبات قاعده کلی فرضیه آزاد شدن داروهای دوگانه و siRNA در محیط آزمایشی درون بدن و ارتقای هرچه بیشتر این سیستم را میسر کرده است. بعنوان مثال، می‌توان نانوذراتی طراحی کرد که وارد رگ‌هایی که در آنها تومورها مانند سدی در مقابل ورود دارو قرار گرفته‌اند، شوند.
«نل» گفت: نتایج به دست آمده این امیدواری را می‌دهد که بتوان این حامل نانوذره‌ای را به منظور طراحی ترکیب‌های کارآمدتر و امن‌تر از دارورسانی و siRNA در نواحی توموری در آزمایش‌های بالینی بکار برد. این تکنیک همچنین این پتانسیل را داراست که با انتخاب ترکیب مشخص دارو/siRNA، راه درمان هر بیمار منحصر به فرد را ایجاد کند.
این دانشمندان، جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی ACS Nano منتشر کرده‌اند.
انتهای پیام