بیست‌ونهم فروردین‌ماه سال‌روز تولد 65سالگی سیروس شمیساست.
به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سیروس شمیسا 29 فروردین‌ماه سال 1327 در شهرستان رشت به دنیا آمد. او فارسی‌پژوه و استاد زبان و ادبیات فارسی، شاعر، نویسنده و مترجم است. ابتدا در رشته‌ی پزشکی وارد دانشگاه شد، اما به دلیل شدت علاقه‌اش به زبان و ادبیات فارسی از این رشته انصراف داد و در رشته‌ی ادبیات دانشگاه شیراز به تحصیل پرداخت. فوق لیسانس ادبیات فارسی و سپس مدرک دکترای زبان و ادبیات فارسی خود را از دانشگاه تهران دریافت کرد.
تدریس در دانشگاه‌ها به همراه پژوهش در حوزه‌ی زبان فارسی، تألیف بیش از 40 کتاب در زمینه‌ی زبان و ادبیات از جمله فرهنگ عروضی، سیر غزل، با یونگ و هسه (ترجمه)، سیر رباعی، وزن‌های پاییزی خواب، آشنایی با عروض و قافیه، سبک‌شناسی (4 جلد) ، سیروس در اعماق، نگاهی به فروغ، فرهنگ عروضی، آشنایی با عروض، داستان یک روح (تأویل داستان بوف کور از صادق هدایت)،نقد ادبی، نگاهی به سپهری، کلیات سبک‌شناسی، سبک‌شناسی نثر، سبک‌شناسی شعر، راهنمای ادبیات معاصر، طرح اصلی داستان رستم و اسفندیار، کتاب عشق جادویی (ترجمه)، مونسون (رمان)، ماه در پرونده، زندگانی قدیمی است، فرهنگ تلمیحات، فرهنگ اشارات و سیر غزل در شعر فارسی از جمله آثار تألیفی، پژوهشی و ترجمه‌یی اوست.
سیروس شمیسا در بیش‌تر پژوهش‌ها‌ی خود که در قالب کتاب آن‌ها را ثبت کرده است، به سیر تحول و تطور ساختی و مضمونی انواع شیوه‌ها و نگرش‌های ادبی پرداخته و از این نظر نقش زیادی در بازآفرینی و تئوریک ساختن مباحث مهم و مغفول‌مانده در ادبیات فارسی داشته است. چنان‌چه خودش نیز در این‌باره گفته است: کتاب‌هایی که تاکنون به چاپ رسانده‌ام، درسی، دانشگاهی و تحقیقی بوده‌اند.
شمیسا در کتاب «سیر رباعی» اولین غزل‌سرای فارسی را «شهید بلخی» می‌داند؛ این درحالی است که بسیاری از بزرگان و استادان ادب فارسی نخستین غزل‌سرای شعر فارسی را رودکی می‌دانند. او همچنین معتقد است، قرن هفتم به اعتبار آثاری که از آن دوران بر جای مانده، اوج غزل فارسی است و در این‌باره می‌گوید: غزل عارفانه با «سنایی» آغاز می‌شود و با «مولوی» و «عطار» به کمال می‌رسد و غزل عاشقانه با «سعدی». او علاوه بر تحقیق و نقد و بررسی تاریخ ادبیات کلاسیک ایران، شعر نو معاصر ایران را نیز مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است و درباره‌ی نوگرایی در شعر معاصر فارسی نیز می‌گوید: نوگرایی نه صرفاً در قالب نوین سرودن است و نه از موضوعات تازه سخن گفتن؛ بلکه مسأله‌ی سبک، مسأله‌ی نگاه‌های نوین است که اگر اصیل باشد، در جامه‌ی زبان نوینی متجلی می‌شود و از واژه و ترکیب و نحو گرفته تا تشبیه و وجه شبه و استعاره رنگ تازه می‌یابد و از این دیدگاه باید از این دیده‌ی انصاف «نیما یوشیج» را آغازگر سبک نوین دانست و «افسانه»ی او را که در سال 1301 شمسی (پس از چند تجربه‌ی دیگر) سروده شده است، بر همه‌ی کوشش‌های قبلی سر دانست. مهم‌ترین وجه تفارق شعر نیما با شعر سنتی به لحاظ شکل ظاهری کوتاه و بلندی مصراع است؛ اما اولین شعر را به این شیوه بانویی به نام « شمس کسمایی» قبل از نیما سروده بود.
انتهای پیام