ابوالحسن داوودی با اشاره به وجود تحریف واقعیت در فیلم «آرگو» گفت: در برابر اینکه یک کشور براساس سیاستهای خود چه می‌کند٬ داد و هوار چندان فایده‌ای ندارد باید ببینیم خودمان برای نشان دادن واقعیتهای کشورمان چه می‌توانیم بکنیم.

این کارگردان سینما در پی اهدای جایزه‌ی اسکار به «آرگو» و روند ساخت فیلم‌های سیاسی با بیان این مطلب به خبرنگار سینمایی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)،گفت: خیلی به تعریف مستقیمی که این روزها از فیلم سیاسی مطرح می‌شود اعتقادی ندارم چون در حکومتهایی که فضای بسته‌تری دارند٬ دولت تعریف خاص خود را از فیلم سیاسی دارد و واقعیتهای فیلم سیاسی به شدت با آنچه واقعا وجود دارد٬ متفاوت است.

او گفت: دولت و حکومتهای بسته٬ فیلم پروپاگاندا و تبلیغات را بیشتر به عنوان فیلم سیاسی محسوب می‌کنند به همین دلیل گروههای مستقل و مخالف٬ فیلمهایی که برخلاف حکومت هستند و آسیب‌های سیاسی یا اجتماعی را نشان می‌دهند به عنوان فیلم سیاسی می‌شناسند که به نوعی سینمای منتقد و معترض هم هست.

داودی اضافه کرد: با این حال درباره‌ی فیلم سیاسی در کشور ما تعریف مشخصی وجود ندارد. در سالهای گذشته فیلمهای خاصی اغلب با بودجه دولتی ساخته شده که عموما خط و ربط خاصی داشته‌اند و برای تبلیغ یک طرز تفکر ساخته شدند واگر هم از این تفکر تبلیغی تخطی کردند یا با ممیزی روبرو شدند و یا امکان نمایش نیافتند؛ بنابراین به آنها نمی‌توان فیلم سیاسی اطلاق کرد.

کارگردان فیلم « زادبوم » با بیان اینکه این نوع فیلمها غالبا تبلیغاتی هستند و هر دولتی به خودش حق می‌دهد برای ساخت آنها سرمایه‌گذاری کند٬ اظهار کرد: معمولا در سینمای سیاسی نزدیکی زیادی با سینمای اجتماعی وجود دارد ٬ مخصوصا در کشورهایی که از نهادهای دموکراتیک کمتر بهره‌مند هستند. براین اساس تعریف این دو نوع سینما خیلی‌ وقتها در هم آمیخته می‌شود و فیلمهایی که در حوزه‌ی اجتماعی رده‌بندی می‌شوند به شکلی، سیاسی هم محسوب می‌شوند.

او با اشاره به چند اثری که در مجموعه کارهایش وجود دارد و در آنها گرایشی از به تصویر کشیدن مباحث سیاسی دیده می‌شود گفت: فیلم‌هایم را بیشتر به سینمای اجتماعی نزدیک می‌بینم و خیلی به تعریف مشخصی از سینمای سیاسی اعتقادی ندارم.

داودی با اشاره به فیلم «ارگو» ابراز عقیده کرد: اصولا نباید رفتارهایی که در نهادی مانند آکادمی اسکار دیده می‌شود را یک برنامه‌ی از پیش تعیین شده به حساب آوریم چون معمولا چنین تصورات تندی جواب نداده و نخواهد داد. این خصلت جامعه سرمایه‌داری است ٬ سیاست هم به نوعی در خدمت سرمایه‌داری است. همان طور که سال گذشته فیلم اصغر فرهادی را داشتیم وخیلی‌ها آنرا با جشنواره هشتگرد مقایسه کردند و به شکل دیگری آنرا سیاسی دیدند و از آن برافروخته شدند٬ کمتر از یک سال بعد از آن استقبال کردند و یا مجبور شدند که از آن استقبال کنند و آنرا حاصل لابی‌گری خود دانستند.

این کارگردان با تاکید بر اینکه در کشورهای سرمایه‌داری همه کاری در راستای تبلیغات انجام می‌شود و این خیلی هم دور از ذهن نیست، در عین حال گفت: اما نمی‌توان به این نوع کارها تعریف سیاسی داد و یا آنها را به حساب دوستی و دشمنی گذاشت چون اگر این اتفاق بیفتد ناشی از بی‌تجربگی و نشناختن نهادی مانند آکادمی اسکار است.

او افزود: جایی مانند آکادمی اسکار را نمی‌توان به عنوان نهادی که فکر و برنامه‌ریزی مشخص و سیاسی آن را پیش می‌برد٬ تلقی کرد زیرا این آکادمی شش هزار نفر عضو دارد که نمی‌توان همه‌ی آنها را سیاسی دانست.

داوودی با بیان اینکه برای من هم فیلم «آرگو» فیلم پیش‌پا افتادهای بود و به نظرم یکی ازمعمولی‌ترین بازیگری و کارگردانی‌ها را داشت‌، ادامه داد: «بن افلک» در فیلم بازی بی‌روح و سردی دارد که حتی در احساسی‌ترین صحنه‌ها هم چیزی را برای ارائه ندارد.

او خاطرنشان کرد: این تصویری که نشان داده شده بخشی از تصویر ما ایرانیهاست که چه بخواهیم و چه نخواهیم درجامعه‌ی بین‌الملل وجود دارد. به همین دلیل اعضای اکادمی اسکار که شاید خیلی هم سیاسی نباشند تحت تاثیر چنین فضایی ممکن است رای را بدهند که برای خود من هم غیرمنتظره بود و شخصا فکر می‌کردم فیلم «لینکلن» به خاطر تمام ویژگی‌های وطن پرستانهاش انتخاب شود.

این کارگردان درباره اینکه ما در مقابل چنین فیلمهایی چه باید کنیم٬ پاسخ داد: متاسفانه جریانی که بر سینمای ما حاکم است در اکثر اوقات و در دوره مدیریت کنونی سینما به شکلی حادتر تفکری یکسوگرایانه دارد یعنی حتی اگر فیلمی را بخواهیم در مقابل «آرگو» بسازیم فیلمی در میآید که نمی‌توان خواسته‌های دولت حاضر را از آن جدا کرد.

کارگردان «نان، عشق و موتور 2000 » با بیان اینکه سینما با شعور سروکار دارد٬ افزود: به راحتی نمی‌توان تماشاگران جهانی سینما وآدم‌هایی را که سینما را نقد می‌کنند با تصویرهایی که غلوآمیز و غیرواقعی هستند ٬ گول زد بلکه باید چنان ترکیبی از واقعیت و درام را به وجود آوریم که تماشاچی بافرهنگ درایران و جهان نتواند ایرادی از فیلم بگیرد.

داودی اضافه کرد: در کشور ما میلیاردها تومان بودجه دولتی صرف می‌شود و فیلمی مانند« قلاده‌های طلا » یا «پایان نامه» ساخته می‌شود که هیچ کدام قدرت ارتباطی و تکنیک لازم راهم برای تاثیر بر جامعه جهانی و حتی اکثریت مردم خودمان را ندارند.

وی اذعان داشت: اگر قرار باشد در کشور ما هم فیلمی در مقابل« آرگو» ساخته شود٬ فقط چند نفر برای ساخت آن مجاز شمرده می‌شوند که حتی فکر نمی‌کنم تعداد آنها از تعداد انگشتان یک دست هم بیشتر شود و آنها هم به یک تفکر خاص نزدیک هستند که امکان دیدن تمام واقعیتها را ندارند.

این کارگردان با بیان اینکه قبول دارد در« آرگو » تحریف واقعیت صورت گرفته به ایسنا ادامه داد: ولی اگر ما بخواهیم، فیلمی بسازیم و واقعیتها را در مورد خودمان بگوییم ٬ باید خیلی شهامت داشته باشیم تا بسیاری از حرفهای نگفته را از زمان انقلاب تاکنون مطرح کنیم. در آن صورت است که جامعه‌ی جهانی ما را به عنوان یک جامعه‌ی عادل قبول می‌کند که هم یک اثر سینمایی درپاسخ به تحریف واقعیت ساخته و هم خود تحریفی در آن صورت نداده است.

داودی با اشاره به اینکه وقتی آمریکا بخواهد فیلمی با موضوع گروگانگیری بسازد، هر یک از سازمانهای سیاسی‌اش ممکن است بخواهند فیلم به شکل مطلوب آنها ساخته شود، گفت: اینکه یک کشور براساس سیاستهای خود چه می‌کند٬ داد وهوار چندان فایده‌ای ندارد. باید ببینیم خودمان برای نشان دادن واقعیتهای کشورمان چه می‌توانیم بکنیم. باید تصویری از واقعیت‌ها نشان دهیم که هم جامعه‌ی خودمان آن را بپپذیرد و هم جامعه‌ی جهانی آن را قبول کند آن زمان است که می‌توانیم ادعا کنیم که جواب هرگونه تحریفی را به شایستگی می‌توانیم بدهیم.

انتهای پیام