قصه‌گوهای پرویی، ژاپنی، روسی و استرالیایی از قصه گفتند و تأکید کردند، قصه راهی برای نزدیکی ملت‌هاست، راهی برای پیدا کردن یکدیگر در جهان.
به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سزار وایکی، قصه‌گوی اهل کشور پرو، در حاشیه‌ی شانزدهمین جشنواره‌ی قصه‌گویی در تبریز گفت: راز خلاقیت هنر قصه‌گویی را باید در درون قلب‌هایی جست‌وجو کرد که با دقت و کنجکاوی به قصه شما گوش می‌سپارند و گاه متفاوت از آن‌چه قصه‌گو می‌بیند، با خیال خود داستان را تصویرسازی می‌کنند.
این محقق و پژوهشگر قصه‌ها و افسانه‌های پرو تصریح کرد: استفاده از آداب و رسوم و اتفاقات عادی مردمی که در کنار آنان زندگی می‌کنیم و تبدیل آن به قصه همچون سنگ‌های صاف و صیقلی کف رودخانه است که وقتی آن را در دست می‌گیرید، از شدت شفافیت بسیار درخشنده و براق هستند، زیرا چنین داستان‌هایی آن‌قدر زبان به زبان نقل شده و گوش به گوش شنیده شده که نقایص آن‌ها به تدریج و مرور زمان برطرف شده‌اند.
او متذکر شد: قصه‌گویی هنر قابل ستایشی است که ما به کمک آن می‌توانیم خودمان را به عنوان یک انسان پیدا کنیم. ما معتقدیم وقتی می‌توان به کمک قصه مشکل درون یک خانواده را برطرف کرد و به آن خانه آرامش بخشید، پس از این هنر هم می‌توان بهره گرفت و مشکلات یک جمعیت بزرگ‌تر به نام جامعه و اجتماع را مرتفع ساخت. بنابر این به کمک قصه می‌توانیم تجربه‌های خود را در اختیار دیگر ملل بگذاریم و مشکلات آنان را نیز حل کنیم.
این قصه‌گو درباره‌ی اهمیت قصه‌گویی و امتیاز‌های آن نسبت به چاپ قصه گفت: چاپ قصه در قالب کتاب یا نقل آن به صورت قصه‌گویی دو هنر متفاوت است. در نقل قصه به شکل شفاهی، فضایی خاص بین قصه‌گو، شنونده و خود قصه وجود دارد، حال آن‌که این فضا در هنگام مطالعه کتاب تنها بین کلمات و خواننده آن ایجاد می‌شود و لذا نمی‌توان گفت که کدام‌یک بر دیگری برتری دارد. برخی اوقات انسان دوست دارد در لابه‌لای کلمات غرق شود و از بوی ورق کتاب لذت برده و قصه را دنبال کند و گاه این لذت را از راه شنیدن و گوش سپردن به کلام قصه‌گو جست‌وجو می‌کند.
الکساندر کایماناکف، قصه‌گوی روسی، نیز معتقد است: قصه‌های مشترک نشان از ملتی یکپارچه دارند که زمانی در کنار هم می‌زیسته‌اند و به مرور زمان از هم فاصله گرفته‌اند. وجود علایق مشترک نزد ملت‌ها به خاطر برخورداری از ارزش‌های یکسان در گذشته است. مثلا در کشور من بازی‌هایی وجود دارد که بعد از تحقیق و مطالعه فهمیدم سرخ‌پوستان آمریکا نیز همین بازی‌ها را انجام می‌دهند. همین نشان می‌دهد که مردم جهان دارای اشتراک‌های بسیاری در فرهنگ، آداب و رسوم، علایق و قصه‌ها هستند، لذا وقتی قصه‌هایی می‌شنویم که دارای ریشه‌های مشترک هستند، نباید تعجب کنیم، چرا که به واقع حکایت از یک ملت واحد در گذشته دارند.
او تصریح کرد: من شیفته صلح و دوستی بین ملت‌ها هستم و معتقدم جهان به خاطر فرهنگ به وجود آمده است. قصه‌گویی هنری غنی است که ارتباط بین ملت‌ها را بیش‌تر می‌کند. در عصر تکنولوژی نیاز به چنین ارتباطی بیش از پیش ضروری به نظر می‌رسد.
کایماناکف درباره تفاوت قصه‌گویان ایرانی با سایر قصه‌گویان جهان بویژه قصه‌گویان غرب، روی شتاب و حوصله انگشت گذاشت و گفت: مردم در غرب حوصله شنیدن ندارند. شتاب در زندگی آن‌ها حرف اول را می‌زند، بنابراین دوست دارند در کم‌ترین کلمات فقط یک مفهوم را از زبان قصه‌گو بشنوند. قصه‌گویان غرب هم این موضوع را درک کرده‌اند، اما مردم در شرق دوست دارند قصه‌های طولانی بشنوند. قصه‌گویان چینی و ژاپنی متخصص قصه‌های طولانی هستند. وقتی قصه روی سن اجرا می‌شود، بی‌اختیار برخی از قوانین سن - که حرکت است - به قصه راه می‌یابد، وگرنه قصه نیازمند سکون است که باید جایی نشست و آن را نقل کرد.
آنه استوارت، قصه‌گوی استرالیایی، هم با تأکید بر اهمیت قصه‌گویی برای بچه‌ها تصریح کرد: احترام گذاشتن به فعالیتی که برای کودکان و نوجوانان انجام می‌شود، یکی از ارزشمند‌ترین ویژگی‌های جشنواره‌ی بین‌المللی قصه‌گویی ایران است و این نشان می‌دهد که بچه‌ها در ایران از ارزش بالایی برخوردارند.
این قصه‌گو گفت: از قصه می‌توان به عنوان ابزار قدرتمندی برای انتقال فرهنگ استفاده کرد و گوش دادن به قصه‌های موجود در ملت‌های مختلف فرهنگ تعامل بین ملت‌ها را گسترش می‌دهد. توجه به قصه را در فرهنگ‌ها مختلف می‌بینیم. می‌دانم در فرهنگ ایران قصه‌های کهن بسیاری وجود دارد، همچنین در فرهنگ کشور ما نیز داستان‌ها و افسانه‌های قدیمی وجود دارد که در قصه‌گویی مورد استفاده قرار می‌گیرد. مثلا در استرالیا جنگل‌های فراوانی وجود دارد و مادرها برای جلوگیری از ورود بچه‌ها به جنگل هابی‌ها - موجودات ترسناکی که در میان درختان پنهان می‌شوند - برای بچه‌ها قصه تعریف می‌کردند. همان‌گونه که در ایران قصه‌هایی در مورد شهدا و قهرمانان ملی وجود دارد، در استرالیا نیز قصه‌های زیادی در مورد سربازانی وجود دارد که در مقابل دشمن ایستادند تا ما بتوانیم یک ملت مستقل باشیم.
همچنین ساچیو آزوما، قصه‌گوی افسانه‌های ژاپنی، گفت: قصه‌های خوب تا همیشه بر ذهن بچه‌ها می‌مانند و در بزرگسالی هم آن‌ها را از یاد نمی‌برند.
او در توضیحی درباره‌ی قصه‌گویی در ژاپن گفت: قصه‌گویی با تئاتر کاغذی یکی از شیوه‌های موفق قصه‌گویی در کشور ژاپن است که مربیان و قصه‌گویان برای ترویج هنر قصه‌گویی از آن بهره می‌برند. وقتی شخصیت‌های یک قصه به صورت کاغذی ساخته می‌شوند و قصه در قالب نمایش روایت می‌شود، برای همیشه در ذهن کودک و نوجوان ماندگار می‌شود.
انتهای پیام