«جامعه‌ی باستان‌شناسی ایران» در بیانیه‌ای با تأکید بر این‌که مسئولیت ناپایداری در پژوهش‌های باستانی برعهده‌ی مسئولان ارشد سازمان میراث فرهنگی است که پی‌درپی مدیران پژوهشکده‌ی باستان‌شناسی را تغییر می‌دهند، خواستار به‌وجود آمدن شرایط پایدار در این پژوهشکده شد.
به گزارش گروه دریافت خبر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، جامعه‌ی باستان‌شناسی ایران بیانیه‌ای را منتشر کرده و در آن نسبت به پیامدهای ناگوار تغییرات زودهنگام در مدیریت پژوهشکده‌ی باستان‌شناسی کشور هشدار داده است.
در این بیانیه آمده است: در چند سال گذشته، مدیریت پژوهش‌های باستان‌شناختی در کشور که از سوی پژوهشکده‌ی باستان‌شناسی صورت می‌گیرد، دچار تغییرات پی‌درپی شده است. در گذشته، دوره‌ی مدیریت در پژوهشکده حداکثر به دو سال و اخیرا به کوتاه‌ترین زمان، یعنی چهارماه رسیده است. تغییر مدیران در بخش‌ها و نهادهای سیاسی دولت، امری معمول و قابل توجیه است، اما تغییرات پی‌درپی مدیران نهادهای علمی همچون پژوهشکده‌ی باستان‌شناسی که ماهیت تخصصی دارند با چه توجیهی انجام می‌شود؟
جامعه‌ی باستان‌شناسی ایران در این بیانیه اظهار کرده است: در بسیاری از کشورهای جهان تغییر مدیریت در نهادهای علمی و تخصصی اغلب کندتر و دیرتر صورت می‌گیرد و اساسا تغییر در مدیریت چنین نهادهایی از درون و از طریق برگزاری انتخابات یا سازوکار درونی انجام می‌شود. در سازمان میراث فرهنگی اما چنین نیست و انتخاب یا تغییر مدیران نهادهای تخصصی این سازمان با تصمیم مسئولان ارشد صورت می‌پذیرد. در این میان، شگفت‌آور است که طی سال‌های اخیر تعویض مدیران این پژوهشکده روند بسیار شتابانی داشته است و مدیران این نهاد تخصصی، حتی فرصت زمینه‌سازی برای یک برنامه‌ریزی کوتاه را هم پیدا نمی‌کنند. این در حالی است که برای به ثمر رسیدن پژوهش‌های بنیادی همچون پژوهش‌های باستان‌شناختی، برنامه‌ریزی بلندمدت و شرایط پایدار مدیریتی از جمله ضروریات به‌شمار می‌رود. در چنین شرایطی، این پرسش مطرح می‌شود که اساسا علت تعویض مدیران پژوهشکده چیست و مسئولان ارشد سازمان از این تغییرات زودهنگام چه اهدافی و مقاصدی را دنبال می‌کنند؟
در ادامه‌ی این بیانه آمده است: پیامد مستقیم و زیان‌بار این تغییرات زودهنگام، وقفه در انجام فعالیت‌های پژوهشی و میدانی در سطح کشور بوده که به نوبه‌ی خود بر حفاظت از آثار فرهنگی - تاریخی تأثیر منفی گذارده است. سرمایه‌ها و دارایی‌های فرهنگی و معنوی یک کشور نه صرفا متعلق به یک نسل است و نه حتی تماما متعلق به ساکنان آن کشور، بلکه هم متعلق به نسل‌های آینده است و هم میراث مشترک بشری و جهانی محسوب می‌شود. ما در حفظ آن‌ها برای نسل‌های آینده‌ی این مملکت نیز مسئولیت خطیری به دوش می‌کشیم.
افزون بر این، به‌خاطر ارتباط و وابستگی برنامه‌ریزی‌های ملی و استانی، تغییر در مدیریت پژوهشکده موجب اختلال و وقفه در برنامه‌ریزی‌ها، هم در سطح ملی و هم استانی می‌شود. به‌راحتی می‌توان اذعان داشت که چنین شرایط ناپایداری در مدیریت یک نهاد تخصصی، نه فقط توان اجرایی را از مدیر و همکاران وی می‌ستاند، بلکه فرصت برنامه‌ریزی را نیز از ایشان می‌گیرد. از این رو، ضروری است که مسئولان ارشد سازمان میراث فرهنگی در تغییر مدیران دقت لازم و کافی داشته باشند و نیز به پیامدهای کوتاه‌مدت و بلندمدت تغییرات زودهنگام و شرایط ناپایدار در نهادهای زیر نظر خود بیاندیشند. خاطرنشان می‌سازد که فرصت و امکان کافی ندادن به برنامه‌ریزی‌ها و فعالیت مدیران نهادی چون پژوهشکده‌ی باستان‌شناسی و ناپایداری دائمی در مدیریت پژوهش‌های باستان‌شناختی، در نهایت مسئولیت ناکارآمدی، رکود، رخوت و عدم پیشرفت در برنامه‌های این نهادها را متوجه مدیران ارشد سازمان میراث فرهنگی می‌کند.
در پایان نیز اضافه شده است: «جامعه‌ی باستان‌شناسی ایران» بر این باور است که مسئولیت ناپایداری، رکود، رخوت و پیامدهای آن در پژوهش‌های باستان‌شناختی مسئولیت بسیار سنگینی است. بی‌آن‌که نقش مستقیم روسای پژوهشکده‌ی باستان‌شناسی نادیده گرفته شود، «جامعه‌ی باستان‌شناسی ایران» بر این باور است که مسئولان ارشد سازمان میراث فرهنگی با تغییرات پی‌درپی و زودهنگام در مدیریت پژوهشکده‌ی باستان‌شناسی این مسئولیت را خواه‌ناخواه به دوش می‌کشند یا در ایجاد چنین شرایطی نقش اساسی ایفا می‌کنند. از این رو، «جامعه‌ی باستان‌شناسی ایران» امیدوار است و از مسئولان ارشد سازمان میراث فرهنگی می‌خواهد که با اندیشیدن تمهیداتی، زمینه‌های لازم را برای به‌وجود آمدن شرایط پایدار در پژوهشکد‌ی باستان‌شناسی به‌وجود آورند.
انتهای پیام