یک وکیل دادگستری تاکید کرد که برای جلوگیری از وقوع جرم اسیدپاشی در جامعه باید کارهای فرهنگی و تبلیغی در جامعه و رسانه‌های جمعی انجام شود. او هم چنین معتقد است که جرم اسیدپاشی یک جرم کشنده است و باید مجازات قصاص را برای چنین جرمی در نظر گرفت.

محمد اصلانی در گفت‌وگو با خبرنگار حقوقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان اینکه یکی از اصلی‌ترین مولفه‌های جرم اسیدپاشی، عنصر سوء نیت است که باعث می‌شود این جرم از سایر جرایم متمایز شود، اظهارکرد: هیچ فرد مجرمی که این جرم را مرتکب می‌شود تحت هیچ عنوان نمی‌تواند خود را از تبعات و مجازات چنین اتهامی با این بهانه که علم و اطلاع از عمل ارتکابی خود یا مجازات آن ندارد، مبرا کند.

این حقوقدان تصریح کرد: با جستجو در قانون مجازات اسلامی ملاحظه می‌کنیم که جرمی به عنوان اسیدپاشی احصاء نشده و تنها قانون موجود در این رابطه لایحه قانونی معروف به پاشیدن اسید مصوب 16 اسفند 1337 است.

وی یادآور شد: در تعریف و تعیین مجازات اسیدپاشی در قانون خاص مصوب 1337 آمده است که هر کس عمدا با پاشیدن اسید یا هر نوع ترکیبات شیمیایی دیگر موجب قتل کسی شود به مجازات اعدام و اگر موجب مرض دایمی یا فقدان یکی از حواس مجنی‌علیه شود به حبس جنایی درجه یک (بالای 10 سال) و اگر موجب قطع یا نقصان یا از کارافتادگی عضوی از اعضا شود به حبس جنایی درجه دو از دو تا 10 سال و اگر موجب صدمات دیگری شود به حبس جنایی درجه دو از دو تا پنج سال محکوم خواهد شد.

اصلانی با بیان اینکه قانون مصوب 1337 در رابطه با جرایم اسیدپاشی یک قانون خاص بوده است، ادامه داد: بعد از انقلاب اسلامی با تصویب قانون مجازات اسلامی خصوصا بندهای الف، ب و ج ماده 206 این قانون، مقنن برای مجازات اعمال اشخاصی که به قصد قتل افراد مرتکب فعلی و یا عملی مرتکب می‌شوند که آن اعمال نوعا کشنده است، مجازات قصاص در نظر گرفته است.

این وکیل دادگستری تصریح کرد: با وجود ماده 206 قانون مجازات اسلامی، صدر لایحه قانونی مجازات اسیدپاشی نسخ ضمنی شده لکن می‌توان فردی را که با پرتاب اسید موجبات قتل کسی را فراهم نماید قصاص کرد.

این حقوقدان با بیان اینکه از حیث قانونی، نقصی مشاهده نمی‌شود و ما کمبود قانون در رابطه با جرم اسیدپاشی را نداریم، گفت: در مقام اجرای مجازات اسیدپاش‌هایی که مرتکب قتل نشده‌اند و صرفا موجب نقص عضو و ایجاد جراحت مجنی‌علیه می‌شوند، نقایصی دیده می‌شود زیرا از یک طرف در بسیاری از موارد امکان قصاص به لحاظ امکانات محدود پزشکی در اعمال مجازات به طور دقیق وجود ندارد و از طرف دیگر در بیشتر موارد متاسفانه جانی با پرداخت دیه از مجازات رهایی یافته و دنیایی از غم و غصه، جراحت‌های عمیق و دایمی در چهره و بدن مجنی‌علیه تا پایان عمر را برای فرد شاکی به ارمغان می‌گذارد و روان‌شناسان و جامعه‌شناسان تالمات و ناراحتی‌های ناشی از این جرم را بسیار زیاد دانسته‌اند.

وی درباره راهکار پیشنهادی در رابطه با جلوگیری از وقوع جرم اسیدپاشی در جامعه‌، اظهار کرد: انجام کار فرهنگی و تبلیغی در جامعه و رسانه، درخواست همکاری از تهیه‌کنندگان و کارگردانان سینمای کشور برای تهیه‌ی فیلم و سریال‌هایی در این زمینه و نشان دادن تبعات سنگین و حزن‌انگیز و غیرقابل تحمل و زجرآور دوران پس از آسیب رساندن به آن دسته از افرادی که مورد حمله اسیدپاش‌ها قرار می‌گیرند از جمله عواملی است که می‌تواند از وقوع چنین جرمی در جامعه جلوگیری کند.

اصلانی ادامه داد: به قربانیان این جرم نشان دهیم که ادامه زندگی با نابینایی از هر دو چشم بسیار سخت و تقریبا برای کسانی که ابتدا بینایی داشته و سپس با این جرم نابینا می‌شوند سخت و امکان‌پذیر نیست چرا که امکان ازدواج و کار آنان تقریبا محال شده و با افسردگی که پیدا می کنند، خدای ناکرده امکان خودکشی آنها فراهم می شود.

این وکیل دادگستری در پایان با بیان این که بهتر است برای جلوگیری از وقوع چنین جرایمی، مصاحبه هایی با مرتکبین جرم اسیدپاشی در رسانه ملی پخش شود، گفت: هم چنین اطلاع‌رسانی به موقع دستگاه قضایی از مجازات آن دسته از اشخاصی که مرتکب فعل اسیدپاشی می‌شوند می‌تواند در جلوگیری از وقوع این جرم در جامعه موثر باشد.

انتهای پیام