سعید رجبی آقای گل جام جهانی فوتسال 1992 از سال های آغازین ورود فوتسال به ایران می گوید. دلایل نماندنش در فوتسال و قصه محو شدنش جالب است. رجبی حتی با وجود دلخوری اش باز هم اتفاقات روز این رشته را دنبال می کند و از بی رحمی به ستاره هایی مثل شمسایی هم گله مند است.

به گزارش ایسنا، فوتسال ایران آبان ماه باید در میدان مهمی به نام جام جهانی حاضر شود که با توجه به درخشش دوره قبل، امید های زیادی برای صعود به جمع چهار تیم جهان وجود دارد. اما جالب است بدانید که اولین تیم ملی فوتسال که در جام جهانی 1992 هنک کنگ حاضر شده بود افتخاراتی کسب کرد که امروز، کسب این عناوین برایمان تبدیل به رویا و آرزو شده است. تیمی که محمد مایلی کهن هدایتش را بر عهده داشت 20 سال قبل به مقام چهارمی جام جهانی دست یافت و در این میان رسیدن کفش طلای بازی ها به یک بازیکن ایرانی، افتخاری فراموش نشدنی را برایمان رقم زد. سعید رجبی شیرزی که به همراه فوتبالی های بسیاری مثل مهدی ابطحی، اصغر مدیر روستا و مجید صالح برای اولین بار در تورنمنت رسمی فوتسال حضور پیدا می کرد، خودش را به عنوان آقای گل جام جهانی معرفی کرد.

به هر حال زمان زیادی از به وجود آمدن رشته ای به نام فوتسال در جهان نمی گذرد و طبق اطلاعات موجود در سایت های فوتسال پلنت و فیفا، فوتسال از سال 1989 به طور رسمی شکل گرفته و اولین دوره جام جهانی هم برای اولین بار با حمایت فیفا در همین سال و در هلند برگزار شده است. با این وجود ایران را هم می توان از پیشگام های این رشته در جهان دانست. با این حال سعید رجبی به دلیل حضورش در اولین تیم ملی فوتسال ایران، می تواند منبع خوبی برای پی بردن به اصل تاریخچه و چگونگی شکل گیری فوتسال در ایران باشد. او کفش طلای جام جهانی را کسب کرده اما امروز دیگر در این رشته نیست و این اتفاق سوال های زیادی را به وجود می آورد تا دلایل آن را جویا شویم.

شما در اولین تیم ملی فوتسال ایران حضور داشتید؛ این تیم به چه شکل و توسط چه کسی تشکیل شد ؟

- در اردوی تیم ملی فوتبال بزرگسالان بودیم که نامه ای از سوی فیفا به فدراسیون فوتبال ارسال شده بود و در آن می خواستند تا ایران در جام جهانی92 19 تیم داشته باشد. آن زمان علی پروین سرمربی تیم ملی فوتبال بود و از طرف فدراسیون به او ابلاغ شد تا تیم ملی فوتسال را تشکیل دهد. از آن به بعد او به همراه چند بازیکن در سالن شهید کشوری تیم را تمرین می داد و همان جا بود که 12 نفر اصلی را به اتفاق آقای مایلی کهن و ناصر ابراهیمی معرفی کرد تا برای مسابقات مقدماتی جهام جهانی هنگ کنگ آماده شویم. این 12 نفر که اولین تیم ملی فوتسال را تشکیل می دادند شامل محمد مایلی کهن، سرمربی، مجید جهان پور مربی و محمد حبیبی، وحید قلیچ، محمدحسن انصاری فرد، سیدمهدی ابطحی، حمید استیلی، محمد خاکبور، حسن شیرمحمدی، آرش نوآموز، اصغر اکبری و خود بنده نیز بازیکنان این تیم بودیم. ما با همین نفرات در مسابقات مقدماتی که در عمان برگزار شد به همراه تیم‌های کویت و عمان حضور داشتیم و پس از اینکه کویت را 18تایی کردیم و عمان را با نتیجه 6 بر 2 بردیم، به عنوان اولین نماینده آسیا به جام جهانی صعود کردیم. آن زمان فوتسال در فدراسیون فوتبال مسوول مستقیمی نداشت اما حاج مهدی اربابی زحمات زیادی برای آن کشید. تا چند سال بعد هم فوتسال هیچ مسوولی نداشت و بعدها رییس کمیته به فدراسیون اضافه شد.

با توجه به صحبت های شما می توان علی پروین را به نوعی پدر فوتسال ایران دانست. درست است؟

-علی پروین اولین تیم ملی فوتسال را تشکیل داد اما تمام زحماتش روی محمد مایلی‌کهن بود و من می‌توانم او را پدر فوتسال ایران بنامم. واقعیت فوتسال نیز همان موقع شکل گرفت. چون نتایجی که به دست آمد باعث شد نگرش دیگری به این رشته به وجود آید اما متاسفانه با وجود این‌که افراد زیادی در سال‌های 92 تا 96 برای آن زحمت کشیده‌اند برخی می‌خواهند این رشته را به نام خودشان بزنند. چند وقت قبل هم همایش تجلیل از فوتسالی‌ها برگزار شد که اگر می‌دانستم به آن شکل است اصلا نمی‌رفتم. ما در جام جهانی 92 یک گروه و یک تیم بودیم و همه‌ی دست‌اندرکاران آن تیم باید به همایش دعوت می‌شدند درحالی که آنجا همایش فقط من و مایلی‌کهن حضور داشتیم. اگر از گذشته بگویم متوجه می شوید که چه سختی هایی را تحمل کردیم تا آن نتیجه حاصل شد. ما بدون هیچ امکاناتی به جام جهانی هنگ‌کنگ رفتیم و تدارکات، زیر صفر بود. حتی کفش‌های ورزشی‌مان که پاره می شد برای همدیگر را می‌پوشیدیم تا از بازی عقب نمانیم. در همایش اخیر حتی یک عکس هم از جام‌جهانی 92 نشان ندادند و فقط می‌خواهند خودشان را مطرح کنند. اگر آن موفقیت در جام جهانی 92 نمی‌افتاد فوتسال امروز اینجا نبود.

از جام جهانی می گفتید. همان تیمی که در مقدماتی تشکیل شده بود به جام جهانی هنگ کنگ رفت؟

-خیر. تعدادی از بازیکنان که در مقدماتی حضور داشتند به جام جهانی نرفتند. به هر حال آقای مایلی‌کهن دیگر به تیم مسلط شده بود وهمه کارها را خودش انجام می‌داد. در این بازی‌ها بهزاد غلامپور و حمید بابازاده به عنوان دروازه‌بان حضور داشتند البته محمود خوراکچی هم به عنوان دروازه بان به هنگ کنگ آمد اما به دلیل شکستگی از ناحیه دست بازی نکرد. بازیکنان هم شامل مهدی ابطحی، محمود سجادی، صادق ورمرزیار، اکبر یوسفی، محسن گروسی، اصغر اکبری، آرش نوآموز، مجید صالح و اصغر مدیرروستا بودند که به اتفاق بنده درخشش خیره‌کننده‌ای در این بازی‌ها داشتیم. از بین این نفرات تنها محمود خوراکچی و مهدی ابطحی در فوتسال مانده‌اند و در زمینه مربی گری فعالیت می کنند.

شما کفش طلای این بازی ها را گرفتید و ایران هم به مقام چهارمی رسید. فکر می‌کردید که این افتخارات را کسب کنید؟

-ما پیش از اعزام به هنگ کنگ واقعا ناامید بودیم چون بدون بازی‌های تدارکاتی به آنجا می‌رفتیم. زمانی که به فرودگاه هنگ کنگ رسیدیم، شش ساعت ما را نگه داشتند واجازه ورود ندادند. چون جو سیاسی آن موقع علیه ایران بود واز طرفی هم هنگ کنگ مستعمره انگلیس بود و ما را اذیت می کردند. با این حال تمام بازیکنان آن تیم به لحاظ اخلاقی کاری کردند که جام اخلاق جام جهانی را هم مجبور شدند به ایران بدهند. من حتی در یکی از مصاحبه‌هایم با فیفا بعد از گرفتن کفش طلا گفتم که اولین افتخارم گرفتن جام اخلاق است نه کفش طلا. بگذریم. ما دراین بازی‌ها بدون هیچ امیدی ظاهر شدیم و هیچ کس هم روی ایران حساب نمی‌کرد. در اولین بازیمان با هلند استرس زیادی داشتیم و درحالی که شایسته برد بودیم، نتیجه را واگذار کردیم. پس ازاین بازی به دیدن بازی های دیگر رفتیم و آنجا بود که متوجه شدیم می توانیم با همدل شدن نتیجه خوب کسب کنیم. بعد از آن ایتالیایی که در کشورش لیگ برگزار می‌شد را شکست دادیم و بهترین بازیمان را برابر پاراگوئه انجام دادیم و 10 گل به این تیم زدیم. همان جا بود که رسانه‌های خارجی روی ایران زوم کردند. در دور بعد هم با اسپانیا، بلژیک و لهستان هم گروه شدیم و در اولین بازی اسپانیا را با چهار گلی که من زدم، شکست دادیم. پس از این بازی دیگر ایران را فینالیست می دانستند. دو بازی بعدی را هم برابر بلژیک و اسپانیا بردیم، اما در نیمه نهایی موفق نشدیم از سد آمریکا بگذریم، چون واقعا دیگر کم آورده بودیم. در بیشتر بازی‌ها ابطحی، ورزمیار، غلامپور و من بازی می‌کردیم و برای بازی نیمه نهایی دیگر توانی برایمان نمانده بود.

چطور شد که سعید رجبی گمنام، از بین آن همه ستاره جهان به عنوان آقای گلی رسید؟

من از بچگی در خیابان ها بازی می‌کردم و هر جایی که حضور داشتم به عنوان گلزن مطرح بودم. به هر حال همه بازیکنان ایران در هنگ کنگ زحمت کشیدند و من زحمت آنها را به ثمر رساندم. با این حال هر جا مقام آقای گلی بوده من کسب کرده ام.

آن موقع جایزه آقای گلی چه بود؟

جایزه این بازی‌ها تنها کفش طلا بود. اما در ایران تنها یک سکه طلا از دست رییس جمهور وقت گرفتیم. به هر حال آن موقع جو فوتبال و فوتسال هنوز مثل الان شکل نگرفته بود. البته مسئولان فعلی هم نباید این افتخارات را فراموش کنند. به اعتقادم حداقل دو نفر از تیم جام جهانی 92 باید در جام جهانی 2012 حضور داشته باشند. بانیان فوتسال آنها بودند و بعد از آن بود که وحید شمسایی‌ها آمدند. جالب است که بدانید از این بازی‌ها حتی عکس ما هم وجود ندارد. در حالی که بهترین عملکرد ایران در این مسابقات بود. ابطحی در این بازی‌ها، بازیکن دوم شد که اگر ایران به فینال می‌رسید به عنوان بهترین بازیکن تورنمنت انتخاب می‌شد. ما جام اخلاق و کفش طلا را گرفتیم و پس از این بازی‌ها دو نفر از ایران در تیم منتخب فیفا حضور داشت، این در حالی بود که تنها یک نفر از برزیل و اسپانیایی که قهرمان و نایب قهرمان شدند به منتخب جهان دعوت شد.

چه شد که پس از جام جهانی، دیگر اثری از شما در فوتسال نبود؟ آیا به آینده‌اش امیدوار نبودید؟

من هیچ موقع در این مورد صحبتی نکرده ام، چون زمان گذشت و همه این اتفاقات را فراموش کردند. اما الان می‌خواهم اعلام کنم که در تیم ملی سال 1996 به صورت علنی حق خوری شد. تیم یک ماه قبل از شروع جام جهانی تشکیل شده بود و بنده به همراه 36 نفر دعوت شده بودیم. من حتی تا 14 نفر اصلی هم بالا آمدم، اما سرمربی وقت تیم ملی که آقای منصور پورحیدری بود به یکباره مرا از تیم ملی کنار گذاشت، این در حالی بود که او چهار روز قبل از شروع مسابقات آمد و تا قبل از آن فرهاد کاظمی تیم را تمرین می‌داد. به اعتقادم آن کادر فنی به دنبال نتیجه‌گیری نبودند و حق خوری زیادی انجام دادند. آقای مصطفوی هم که رییس فدراسیون بود به من می‌گفت که در دوره دوم جام جهانی هم باید آفای گل شوم و هم باید این بار ایران قهرمان شود، اما من یک روز قبل از اعزام خط خوردم. باز هم بازیکنان می‌گفتند که ما پورحیدری را راضی می‌کنیم تا برگردم، اما نشد. آن تیم نیز در همان دور اول حذف شد و به مرحله حذفی نرسید. با این اوصاف من دیگر از فوتسال زده شدم، چون واقعا حقم را ضایع کردند.

اما اگر می‌ماندید، می توانستید یک وحید شمسایی دیگر برای فوتسال باشید

به اعتقادم وحید عاشق این ورزش بوده و عاشقانه بازی کرده است . همه او را ستایش می‌کنند و او استحقاق آقای گلی جهان را دارد. من صراحتا می گویم که نمی‌توانم مثل شمسایی مطرح شوم.

در مربیگری چطور؟ چرا وارد این حوزه نشدید؟

می خواستم که در مربیگری فعالیت کنم، اما اینجا هم اجازه کار به من ندادند. کلاس‌ها و دوره‌های درجه A فوتبال را گذراندم و همان سال‌ها دوره‌های فوتسال هم برگزار می‌شد و یک مربی اسپانیایی وظیفه تدریس را بر عهده داشت. من نیز علاقمند بودم تا در این دوره‌ها شرکت کنم، اما باز هم مرا در آن کلاس راه ندادند. درخواست زیادی هم کردم، اما نمی‌دانم چه کسی و برای چه مخالفت کرد. تمام این اتفاقات دست به دست هم داده بود و مرا از فوتسال محو کردند. دیگر با دیدن چنین رفتارهایی ناامید شدم و در فوتسال نماندم. الان هم احساس می‌کنم با وحید شمسایی همین کار را می‌کنند. با علی دایی هم چنین رفتارهایی شد.

بعد از این که از فوتسال کنار رفتید به چه کاری مشغول شدید؟

از سال 7113 وارد سایپا شدم و تا سال 80 در این تیم بازی کردم. از این سال نیز کار مربیگری را در تیم‌های امید، جوانان و بزرگسالان آغاز کردم واین کار را تا قبل از فصل جاری ادامه دادم، اما با آمدن آقای پرویز حیدری به عنوان مدیرعامل سایپا اکنون دیگر در این باشگاه نیستم. سایپا خانه ام بود و من در هیچ تیم دیگری حضور نداشتم. به اعتقادم آقای حیدری شناختی از من ندارد. این در حالی است که بارها برای سایپا قهرمانی آورده‌ام و بازیکنان بی‌شماری را به فوتبال معرفی کرده‌ام.

فوتسال ایران، امروز کجای دنیاست؟

فوتسال امروز نسبت به زمان ما قطعا پیشرفت‌های زیادی داشته است. البته با امکانات و تدارکاتی که بوده باید هم پیشرفت می‌کرد. ما راهی جام جهانی بودیم، اما بازی تدارکاتی نداشتیم. اما فوتسال امروز از امکانات زیادی بهره‌مند است. در مجموع فوتسال هم مثل فوتبال ما که چند سالی است روی کاکل علی دایی چرخیده، فوتسال هم به وحید شمسایی متکی بوده و هنوز هم جانشینی برایش پیدا نکرده است. این بی‌رحمی به اسطوره‌ها است که به این شکل آنها را کنار بگذاریم.

مثل این که هنوز هم اتفاقات فوتسال را پیگیری می‌کنید

پس از کنار گذاشتنم از تیم ملی دیگر پیگیری نمی کردم، اما با این وجود باز هم علاقمند این رشته بودم. رابطه خوبی هم با بیشتر بازیکنان تیم ملی مثل شمسایی و حیدریان دارم و اکنون بیشتر اتفاقات را پیگیری می‌کنم.

چه پیش‌بینی برای جام جهانی تایلند می‌کنید؟

همه علاقمندند که به تیم ملی کشورشان خدمت کنند. به هر حال امیدوارم ایران در این دوره طلسم چندین ساله را شکسته و در بین چهار تیم اول قرار گیرد. صعود کردن تا هشت تیم اول کار چندان سختی نخواهد بود. اما عملکردمان از مرحله یک چهارم نهایی به بعد مهم است.

اگر پیشنهادی شود باز هم به فوتسال بر می‌گردید؟

من در هر جا که بودم دوست داشتم بهترین باشم. الان هم اگر بخواهم برگردم چه در تیم‌های باشگاهی یا ملی دوست دارم بهترین ها را کسب کنم. در سایپا جز قهرمانی هیچ چیزی مرا ارضا نمی‌کرد و در کنارش هم بازیکن سازی را به نحو احسن انجام دادم. الان هم اگر به فوتسال برگردم دوست دارم طوری باشم که تیمم بهترین شود.

انتهای پیام