تحقيقات جديد دانشمندان نشان مي‌دهد سيارك‌هاي واقع در ناحيه دروني منظومه شمسي، محتمل‌ترين منشا بخش اعظم آب زمين هستند.
به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين شواهد مهم، فرضيه‌هاي پيشين مبني بر اين كه منبع قسمت اعظم آب سياره ما خارج از منظومه شمسي است را رد مي‌كند.
طبق اين تئوري‌ها، اين منبع توسط ستاره‌هاي دنباله‌دار يا سيارك‌هايي كه در آن سوي مدار مشتري در هم آميخته و سپس به درون منظومه شمسي منتقل شده‌اند، به زمين تحويل داده شدند.
به گفته كونل الكساندر از موسسه كارنيج واشنگتن، تحقيقات جديد شواهد مهمي را پيرامون منشا مواد فرار در درون منظومه شمسي شامل زمين مطرح مي‌كند.
اين يافته‌ها همچنين اهميت شاياني براي مدل‌هاي كنوني شكل‌گيري و تكامل سيارات اشيا كوچك‌تر واقع در منظومه شمسي دارد.
الكساندر و همكارانش نمونههاي 86 شهاب‌سنگ كندريتي را تحليل كردند. تصور مي‌شود اين اشيا منشا كليدي عناصر فرار اوليه زمين از قبيل هيدروژن و نيتروژن باشند.
اين تيم تحقيقاتي، فراواني ايزوتوپ‌هاي مختلف هيدروژن، نيتروژن و كربن را در نمونههاي مزبور اندازه گرفتند. ايزوتوپ‌ها نسخه‌هاي يك عنصر هستند كه تعداد مختلفي نوترون، در هسته اتمي‌شان دارند.
ميزان دتريوم موجود در آب يخ زده اشيا آسماني ديدگاه‌هايي را پيرامون اشيا شكل‌گرفته در روزهاي آغازين منظومه شمسي پيش روي دانشمندان مي‌گذارد. در حالت كلي اشيايي كه در فواصل دورتري از خورشيد شكل گرفته‌اند، داراي تركم‌هاي بالاتر دتريوم هستند.
محتواي دتريوم 86 نمونه مطالعه شده كه اين تيم از رس‌ها (بقاياي آب يخ زده) گردآوري كرده بودند، حاكي از آن است كه اشيا والد شهاب‌سنگ‌ها در فاصله نزديك به خورشيد و شايد در كمربند اصلي سيارك‌هاي بين مشتري و مريخ، شكل گرفتند.
در مقايسه، ستاره‌هاي دنباله‌دار، داراي نسبت‌هاي بزرگ‌تري از دتريوم هستند و دانشمندان معتقدند كه اكثر آن‌ها در نواحي بسيار سرد بيروني‌تر متولد شدند.
به گفته آن‌ها، به نظر مي‌‍رسد تركيب ايزوتوپي توده زمين بيشتر با شهاب‌سنگ‌ها همخواني داشته باشد تا با ستاره‌هاي دنباله‌دار.
انواع مختلف كندريت وجود دارند و هيچ گروه منفردي به طور كامل به يكديگر شباهت ندارند. بنابراين سياره ما به احتمال فراوان آب و ساير مواد فرار خود رااز تنوع سيارك‌هاي والد كندريتي به دست آورده است.
نتايج اين تحقيق در مجله Science انتشار يافت.
انتهاي پيام