امام علي(ع) مي‌فرمايند: « اللَّجَاجَةُ تَسُلُّ الرَّأْيَ»؛ ستيزه‌گري و لجاجت دشمن انديشه است.
به گزارش سرويس دين و انديشه خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در تعبير محمدجواد مغنيه، مراد از لجاجت در اين حكمت، عناد و دشمني است و لازمه آن كري و كوري خواهد بود، به گونه‌اي كه آدمي حق را نبيند، چهره زيباي آن را درك كرده و منطق حق را نشود و حق‌مدارانه به استقبال آن نرود. يعني همانطور كه دوستي بيش از اندازه چشم و گوش انسان را از ديدن و شنيدن، كور و كر كرده و جز محبوب را نديده و غير از زمزمه محبت چيز ديگري نمي‌شنود. دشمني دور از منطق نيز ره‌آوردي جز حق‌گريزي، فساد و تباهي انديشه درست نمي‌تواند داشته باشد.
چنين نگرشي حوزه‌هاي مختلفي مي‌تواند داشته باشد، در واقع از كودك و نوجوان گرفته تا جوان و ميانسال شامل همه مي‌شود. ابن ابي‌الحديد به وضعيت جامعه اسلامي معاصر علي (ع) اشاره مي‌كند كه در برابر منطق حق علي (ع) نابجا ايستادگي كردند، بر عناد و دشمني خويش پاي فشرده و انديشه الهي و منطق انساني و اسلامي علي (ع) را تباه كردند.
فرمايش اميرالمومنين (ع) در خطبه 27 نهج‌البلاغه مبني بر اين‌كه: "لا راي لمن لايطاع" براي رهبري كه اطاعت نشود انديشه روگشايي باقي نمي‌ماند در واقع حاصل لجاجت و عناد ناحق اصحاب ايشان بود كه با زمينه‌سازي‌هاي معاويه در آن گرفتار آمده بودند به گونه‌اي كه از يك طرف خودخواهي و غرور و از طرف ديگر جهل و ناداني، چشم آن‌ها را كور و گوش دلشان را كر ساخته بود در نتيجه خود و جامعه را از بركات وجودي امام (ع) محروم كرده بودند.
انتهاي پيام