ايران درودي گفت: طي 57 سال فعاليت در عرصه نقاشي، بهترين كارهايم را براي راه‌اندازي موزه و بنيادي خصوصي كنار گذاشتم و خوشحالم كه كسي اولين قدم را در اين زمينه بر مي‌دارد يك زن است.
به گزارش خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در نشست خبري كه صبح امروز (20 ارديبهشت ماه) در گالري مميز خانه هنرمندان ايران برپا شده بود، اين هنرمند نقاش درباره انديشه تشكيل بنيادش توضيح داد: انديشه بنياد و تشكيل آن از سال‌هاي گذشته بخشي از آروزهاي بسيار مهم من بود، زيرا همواره دوست داشتم بنيادي پشت سرم باقي بماند تا كارهايم را ادامه دهد.
او اشاعه فرهنگ نقاشي در سرزمين مادري‌اش را وظيفه اصلي خود دانست و افزود: حرفه نقاشي را از سال 39 همزمان با فعاليت مطبوعاتي در روزنامه كيهان و صفحه انديشه و هنر شروع كردم و از همان زمان نقدهاي نقاشي را نوشتم و براي آنكه بتوانم وسيله مهم و جديدي به نام تلويزيون را در راستاي هنريم به كار گيرم به آمريكا سفر كردم و در رشته سينما درس خواندم تا از آن براي معرفي نقاشي بهره بگيرم.
درودي تصريح كرد: همواره آرزو داشتم تا روزي ايران وارد صفحه‌اي از هنر جهان شود و سعي كردم از طريق تلويزيون و با پخش فيلم‌هايي از هنر نقاشي آن را به درستي معرفي كنم و اين آرزو را داشتم تا نقاشان در ذهن مردم باقي بمانند، زيرا ما اين فرهنگ نقاشي را لازم داريم و جاي خوشحالي است كه در اين سال‌ها عملكرد خوبي داشته‌ايم.
اين هنرمند نقاش، تدريس در دانشگاه شريف را يكي ديگر از فعاليت‌هاي خود در آن سال‌هاي دور دانست و اضافه كرد: شش سال در تلويزيون كار كردم و بعد از آن استعفا دادم و به دعوت دانشجويان دانشگاه شريف بحث «شناسايي هنر» را تدريس كردم و از همان زمان بهترين كارهاي نقاشي‌ام را براي راه‌اندازي موزه‌اي خصوصي كنار گذاشتم تا روزي ايران صاحب يك موزه خصوصي نقاشي از يك هنرمند باشد.
او با اشاره به چاپ آثارش در مجلات معتبر بينالمللي عنوان كرد: در سال‌هاي 48-49 در حالي كه تنها 33 سال داشتم يكي از نقاشان مشهور دنيا بودم و فكر مي‌كردم اگر ديگران كارهاي من را قبول دارند پس بايد چنين موزه‌اي را راه بيندازم اما همچنان معتقد هستم كه يك نفر براي انجام چنين هدفي كافي نيست.
اين نقاش 75 ساله كه از دو سال پيش تمامي آثارش را از فرانسه به ايران منتقل كرده است، در بخش ديگري از اين نشست بيان كرد: از شش ماه پيش بحث راه‌اندازي بنياد را با كمك تعدادي از دوستان شريف و مشوقم آغاز كردم و نزديك به 190 تابلو را به اين بنياد كه مديرعامل آن «بابك خوش‌جان» نام دارد، اهداء كردم و تمامي مراحل اداري و ثبتي آن را با كمك آنها انجام دادم.
به گفته درودي، اين بنياد هنوز جاي مستقلي ندارد و علاقه‌مند است تا در زمان حياتش بنياد در يك فضاي مستقل آغاز به كار كند و كلنگ آن در همين روزها زده شود.
او ادامه داد: طي اين 57 سال فعاليت در عرصه نقاشي بهترين كارهايم را براي راه اندازي اين موزه كنار گذاشتم و خوشحالم كه كسي اولين قدم را در اين زمينه بر مي‌دارد يك زن است. زيرا در تمام اين سال‌ها با وجودم براي فرهنگ ايران و اشاعه آن تلاش كردم و خوشحالم كه نسل جوان با اين اشتياق هنرم را دنبال مي‌كند ،چه بسا كه وقتي من شروع به كار كردم تعداد نقاشان انگشت شمار بود.
او با اعتقاد بر اينكه امروز با راه‌اندازي بنياد ايران درودي بهترين حركت را انجام مي‌دهد، گفت: در تمام اين سال‌ها به فكر ايران و به عشق ايران كار كردم و حاضر به فروش هيچ كدام از اين آثار نشدم و مجموعه‌اي كه امروز در خانه هنرمندان به نمايش در مي‌آيد، بخشي كوچكي از كارهايي است كه بنياد اهداء كرده‌ام.
به گفته اين هنرمند نقاش، تشويق جوانان، برگزاري نمايشگاه‌هاي بينالمللي، اهداي جايزه به جوانان هنرمند و... از جمله اهداف اصلي اين بنياد در آغاز راهش است و هر اتفاقي كه از اين به بعد برايم بيفتد اين بنياد وجود دارد و به حركت خود ادامه خواهد داد.
او در همين رابطه توضيح داد: امروز يازده نفر از رشته‌هاي مختلف هنري عضو اين بنياد هستند و تلاشم بر اين است كه هرچه زودتر جاي مستقلي پيدا كنيم و حركت جدي را آغاز نماييم تا آرزوهايم برآورده شود.
درودي همچنين درباره نمايشگاهي كه امروز در خانه هنرمندان ايران افتتاح مي‌شود، توضيح داد: بيشتر اين مجموعه مربوط به بنياد است و بخشي از آن نيز از كارهاي اخيرم انتخاب شده است، زيرا نقاشي اصلي‌ترين عامل براي زنده ماندن من است.
او تصريح كرد: با وجود آنكه پاهايم خيلي درد مي‌كند اما هنوز نقاشي مي‌كنم و هدفم از برپايي اين نمايشگاه واگذاري تمام مسئوليت‌ها به بنياد بود تا ببينم آيا بعد از من مي‌توانند نمايشگاه برگزار كنند و كارها را به تنهايي پيش ببرند يا نه؟ كه خوشبختانه تا اكنون موفق بيرون آمده‌اند.
درودي همچنين درباره اثر بزرگي كه بر روي دري چوبي نقاشي شده و يك سال و نيم پيش از فرانسه توسط كاميون به ايران منتقل شده است، توضيح داد: خواهري داشتم كه همچون يك روح در دو كالبد بوديم و وجود او همواره روي نقاشي‌هاي من تاثير زيادي داشت و تمام جواهراتي كه در تابلوهايم ديده مي‌شود از كارهاي دستي اوست.
او ادامه داد: در خانه‌اي كه در پاريس داشتيم دري بود كه به درخواست خواهرم تخت جمشيد را روي آن نقاشي كردم و هميشه در آرزوي انتقال اين اثر به ايران بودم كه خوشبختانه يك سال و نيم پيش توسط كاميون اين حمل و نقل انجام شد و امروز در طبقه دوم اين نمايشگاه ارائه مي‌شود. اما به دليل بلند بودن اثر هيچ وقت نتوانستم آن را امضا كنم و هنوز اين تابلو امضا ندارد. زماني كه در فرانسه بودم خيلي از ايرانيان كه در غربت دلشان مي‌گرفت به خانه من مي‌آمدند و جلوي اين تابلو مي‌نشستند.
درودي در بخش ديگري از سخنان خود با تاكيد بر آنكه 57 سال نقاشي كردن شوخي نيست، گفت: به عنوان نقاش ايراني وظيفه‌ام را به خوبي انجام دادم زيرا كار نقاش معرفي ذهنيتش است و خوشبختانه اسم من «ايران» بود و هر كجاي دنيا كه نقاشي‌هايم را مي بردم در واقع هويتم را معرفي مي كردم و همچنان با تمام خريداران آثارم در ارتباط هستم و تك تك آنها را به ياد دارم. زيرا كارهايم بچه‌هايم هستند كه خوشبختانه همگي خلف هستند.
او همچنين به انتشار كتاب «فاصله دو نقطه...» اشاره كرد و افزود: خوشحالم كه اين كتاب جايگاه خوبي ميان ملت ايران پيدا كرده است و كمك كرد مردم و خوانندگانم با نقاش و نقاشي آشنا شوند و بفهمند كه اين نقاشان در خارج از فضاي نقاشي يكي همچون شما هستند.
او گفت: اين كتاب راه خوبي را براي ارتباط با نسل شما باز كرده است زيرا من در دوران حياتم سه نسل از نقاشان و مخاطبان را ديده‌ام و اين فرهنگ را براي تك تك آنها اشاعه دادم و دلم مي‌خواست آنچه را كه حس كرده‌ام به شما انتقال دهم. آنچه براي من مطرح است عشق به اين سرزمين و خاك است كه همه چيز را به من ياد داد تا چگونه تاريخ پر افتخارش را تحصيل كنم و امروز يكي از بازماندگان اين فرهنگ هستم.
درودي در بخش ديگري از اين نشست درباره تابلوهايش و نبود فيگور در آنها گفت:هر كس ذهن خودش را نقاشي مي‌كند و من به شخصه اين چراها را از خودم سوال نمي‌كنم زيرا حضور انسان را در نقاشي‌هايم مي‌آورم و معتقد هستم شكل عيني انسان تابلو را محدود مي‌كند در حالي كه انديشه محدود نيست.
او تصريح كرد: هيچ وقت نمي‌دانم نتيجه كار نقاشي‌ام چه مي‌شود، اما سعي مي‌كنم هنگام نقاشي كردن از دانسته‌هايم فاصله بگيرم، چون خيلي محدود هستند و معتقد هستم كه بايد در لحظه خلق اثر صداقت وجود داشته باشد.
درودي در بخش پاياني نشست از حاضران خواست تا لحظه‌اي از آنچه او را ناراحت مي‌كند، سخن بگويد.
او گفت: هميشه از سم‌پاشي و غرض ورزي ناراحت مي‌شوم، زيرا در تمام اين سال‌ها زندگي خصوصي و غير خصوصي‌ام را براي نقاشي و ارتقاي اين فرهنگ گذاشتم و فكر نمي‌كنم لحظه‌اي در جايگاهي كه هستم غفلت كرده باشم.
اين روزها از خدا مي‌خواهم تا حداقل سه سال بيشتر به من عمر دهد تا جلد دوم كتابم را تمام كنم. حال چگونه مي‌توانم مزاحم كسي باشم؟ من وقتي شروع به نقاشي كردم 27 ساله بودم و اين مطبوعات به شدت از من انتقاد كرد و همچنان نيز ادامه دارد، اما تاب آورده‌ام و معتقدم كه سربلند هستم زيرا هدفي دارم و مي‌خواهم به جوانان اين مملكت خدمت كنم. پس چه چيزي بيشتر از چنين موقعيتي مي تواند من را خوشحال كند؟
انتهاي پيام