منصور اوجي از سيمين دانشور به عنوان يكي از بهترين نويسندگان معاصر ايران ياد كرد و گفت: رمان «سووشون» بهترين رماني است كه يك نويسنده زن ايراني نوشته است.
اين شاعر در پي درگذشت سيمين دانشور، در گفت‌وگويي با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در مرور نيم قرن خاطره دوستي و آشنايي با بانوي ادبيات داستاني ايران گفت: سيمين همشهري من بود. بعد كه با جلال ازدواج كرد، آشنايي ما بيش‌تر شد و من از سال 1338 تا 1348 با آل احمد دوست بودم و بعد از مرگ جلال هم از اوايل دهه 40 تا اسفند 1390 قريب به 50 سال با سيمين دانشور دوستي و آشنايي داشتم.
او در ادامه افزود: اوايل دهه‌ي 40 ايام نوروز بود. من و عبدالعلي دستغيب در خيابان‌هاي شيراز قدم مي‌زديم و جلال و سيمين را ديديم، با هم شامي خورديم و صحبت كرديم. بعد آن‌هم در مكاتبه‌ها با جلال براي سيمين سلام مي‌فرستادم. در سال 1346 به دعوت آل احمد در جلسه كانون نويسندگان شركت مي‌كردم. در بين شيرازي‌ها از اعضاي اوليه كانون بودم. به تهران مي‌آمدم و در جلسه‌هاي ماهانه كه به رياست سيمين دانشور تشكيل مي‌شد، شركت مي‌كردم.
او همچنين گفت: مرگ جلال در شهريورماه سال 48 مصادف شد با رفتن من به تهران براي ادامه‌ي تحصيل. در آن روزها در تمام مراسم دفن و كفن و مجالس ترحيم جلال آل احمد شركت كردم. همچنين در آن سال‌ها به اتفاق محمدرضا شفيعي كدكني، و رضا براهني به دفتر خانم دانشور در دانشگاه تهران مي‌رفتيم.
اوجي در مرور خاطراتش يادآور شد: بعد هم در سال 56 كانون نويسندگان آن 10 شب شعر را برگزار كرد. من تازه از خارج برگشته بودم و در نخستين شب شعر، سيمين دانشور، مهدي اخوان ثالث، سياوش مطهري و من به شعرخواني و ايراد سخن پرداختيم. شب‌هاي ديگر هم چهره‌هاي ديگري بودند و بعد هم كه انقلاب شد.
اين شاعر خاطرنشان كرد: در سال‌هاي بعد از انقلاب خانم سيمين دانشور به اتفاق غلامحسين ساعدي مجله «آرش» را منتشر كردند كه من براي اولين‌بار غزل‌هايم را در آن‌جا چاپ كردم. از آن سال‌ها تا همين هفت گذشته با سيمين تلفني در ارتباط بودم و ماهي نبود كه با يكديگر مكاتبه نداشته باشيم و بيش از 100 نامه از ايشان دارم.
منصور اوجي در پايان با بيان اين‌كه دوست ديرينه‌اي را از دست داده است، اظهار كرد: سيمين دانشور يكي از قله‌هاي بزرگ ادبيات داستاني معاصر ايران است. او نويسنده‌اي صاحب سبك بود. سيمين مادر تمام اندوهان و خواهر تمام شادي‌هاي من و بلكه همه مردم ايران بود.
انتهاي پيام