يك فعال حوزه‌ي گردشگري هشدار داد: احتمال وقوع هزار اتفاق در اقامتگاه‌هاي محلي
يك فعال حوزه‌ي گردشگري تأكيد كرد: لازم است خانه‌هاي محلي و سنتي تحت حمايت يك شبكه قرار گيرند تا قانونمند شوند و حقوق‌شان حفظ شود. نيما آذري در گفت‌وگو با خبرنگار بخش گردشگري خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اظهار كرد: اقامتگاه‌هاي محلي فقط به ايران محدود نمي‌شوند، اين شيوه‌ي اقامت كاملا در دنيا رايج است، حتا سايتي جهاني با عنوان «hospitality» (مهمان‌نوازي) وجود دارد كه گردشگران براي اقامت ارزان در ديگر كشورها در آن عضو مي‌شوند. اعضاي اين سايت معمولا در سفرهاي خود از هتل استفاده نمي‌كنند و خانه‌هاي محلي را براي اقامت انتخاب مي‌كنند. او ادامه داد: بيشتر كشورها تلاش مي‌كنند براساس سليقه و نياز مسافران، امكاناتي را ايجاد كنند كه خدمات و قيمت‌هاي متفاوتي هم داشته باشد؛ ولي اين‌كه هتل‌هاي لوكس به اين جريان معترض شوند، خيلي پذيرفته‌شده نيست، چون اين شيوه‌ا‌ي مرسوم در بيشتر كشورهاست كه مسافران با توجه به بودجه و نياز خود، محل اقامت‌شان را انتخاب مي‌كنند. وي همچنين گفت: شايد اعتراض هتل‌ها به فعاليت خانه‌هاي سنتي و محلي خيلي درست نباشد؛ ولي اعتراض آن‌ها به كيفيت و نوع خدمات در برخي از اين خانه‌ها تا حدودي درست است، چون اين خانه‌ها بايد ضابطه‌مند شوند. آذري بيان كرد: هتل‌ها ضوابط خاص خود را دارند و براساس خدماتي كه مي‌دهند، درجه‌بندي مي‌شوند؛ ولي در خانه‌هاي محلي، روح سنتي جريان دارد و نمي‌توان آن‌ها را به‌خاطر نداشتن برخي امكانات مانند تلويزيون، در درجه‌ي پايين اقامتگاه‌ها قرار داد. در واقع، هتل‌ها اين روح سنتي را ندارند و تعيين درجه براي اقامتگاه‌هاي سنتي با نگاه هتلي اشتباه است. اين فعال حوزه‌ي گردشگري گفت: در خانه‌هاي سنتي و محلي اصلا نگاه اين‌طور نيست كه اگر مسافر روي زمين مي‌خوابد و اتاق‌ها تخت خواب ندارند، بايد آن‌ها را مهمان‌پذير دانست كه در پايين‌ترين سطح درجه در ميان اقامتگاه‌هاست. بنابراين نوع نگاه به اقامتگاه‌هاي محلي با هتل‌ها كاملا متفاوت است و نبايد به خانه‌هاي سنتي نگاه ابزاري داشت. او در ادامه اظهار كرد: خانه‌هايي هم هستند كه هر كسي با هر وضعيتي آن‌ها را به مسافران اجاره مي‌دهد، مثل آنچه در شمال كشور وجود دارد و افرادي كنار خيابان مي‌ايستند و فرياد مي‌زنند «ويلا، ويلا». وي ادامه داد: اين‌ها خانه‌هايي بي‌قانون هستند كه صرفا براي خواب فروخته مي‌شوند، هيچ خدمات جانبي ندارند، مثل اقامتگاه‌هاي محلي نيستند و ممكن است به‌خاطر نبود كنترل روي اين خانه‌ها، هزار اتفاق در آن‌ها رخ دهد و شايد حتا فساد نيز در آن‌ها اتفاق افتد. اين در حالي است كه اقامتگاه‌هاي سنتي و محلي اين‌طور نيستند و شيوه‌ي كار آن‌ها هيچ شباهتي به اين خانه‌هاي شخصي ندارد؛ ولي معمولا آن‌ها را با هم يكي مي‌دانند. او تأكيد كرد: به‌خاطر شرايطي كه با رواج خانه‌هاي شخصي و سنتي ايجاد شده، لازم است اين خانه‌ها قانونمند و شناسنامه‌دار شوند، خدماتي را كه به مسافر مي‌دهند، بررسي كنند و به ارتباط‌هاي فرهنگي و روح روستايي كه در اين خانه‌ها بايد رواج داشته باشد نيز توجه نشان دهند. آذري گفت: حتما بايد از اقامتگاه‌هاي سنتي حمايت شود، چون اگر اين اتفاق رخ ندهد، نيروي انتظامي به‌راحتي و به هر بهانه‌اي مي‌تواند با آن‌ها برخورد كند يا هرگاه مديري در آن منطقه تغيير كرد، اين خانه‌ها بسته شوند و فعاليت آن‌ها محدود شود يا گردشگراني كه از اين خانه‌ها استفاده مي‌كنند، حقوق صاحب‌خانه را رعايت نكنند، پس بايد اين خانه‌ها قانونمند و حمايت شوند. اين فعال حوزه‌ي گردشگري درباره‌ي منظورش از حمايت كردن، توضيح داد: حمايت مفهوم ديگري دارد و قطعا منظور، دادن تكه‌اي كاغذ به صاحبان اين خانه‌ها كه نشان‌دهنده‌ي حاكميت سازماني خاص روي آن‌ها است، نيست. بلكه لازم است سازماني مانند ميراث فرهنگي و گردشگري از اين جريان حمايت كامل داشته باشد تا صاحبان اين خانه‌ها با مشكلات قانوني و حقوقي مواجه نشوند و نگاهي ويژه و نه نگاه هتلي، روي آن‌ها حاكم شود. انتهاي پيام