قبرستان بقيع صبح امروز (دوشنبه، 18 مهرماه) مصادف با دوازدهم ذي‌القعده به مدت دو ساعت پذيراي جمع زيادي از زائران و عاشقان اهل بيت (ع) از سراسر جهان بود.
به گزارش خبرنگار اعزامي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) به مدينه‌ي منوره، درهاي آرامگاه بقيع براساس روال هر روز، فقط دو ساعت آن هم پس از نماز صبح و همچنين پيش از نماز مغرب و عشاء براي زيارت قبور ائمه‌ي بقيع (ع) روي زائران و ارادتمندان به خاندان رسول خدا (ص) گشوده مي‌شود.
صبح امروز زائران ايراني همراه ديگر زائران از نقاط مختلف جهان، پس از برگزاري باشکوه نماز صبح، براي عرض ارادت و سلام به محضر ائمه‌ي مدفون در بقيع، روانه‌ي اين آرامگاه شدند و از اين‌که به آرزو و انتظار چند ساله‌ي خود رسيده بودند، اشک شوق ريختند.
در ميان شيفتگان رسول‌الله (ص) و آن‌هايي كه امروز ديده‌ي خود را با ديدن آرامگاه بقيع روشن كردند، زائراني از كشورهاي ترکيه، مالزي، بنگلادش، نيجريه، فيليپين و چين بيشتر از ديگران ديده مي‌شد. البته جمع زيادي از زائران ايراني نيز امروز به مدينه‌ي منوره وارد مي‌شوند.
در زيبايي و البته مظلوميت بقيع هرچه بگويم، بسيار کم و ناچيز است. اين امر وقتي به‌وضوح ديده مي‌شود که در بين‌الحرمين ايستاده باشي و در يک سو، مسجدالنبي (ص) و قبة‌الخضراء را با آن همه شکوه و عظمت ببيني و در سوي ديگر، قبور شريف ائمه‌ي معصوم (ع) را در قبرستاني بدون بارگاه زير تشعشع آفتاب نظاره کني. دلت بيشتر مي‌گيرد وقتي مي‌داني نبي مکرم اسلام (ص) آن‌ها را به‌عنوان امانتي بزرگ به مسلمانان سپرده‌اند؛ ولي با اين همه مظلوميت مواجه‌اند. با اين حال، دريغ از اين‌که اجازه دهند حتا يک زيارت‌نامه را بدون سروصدا و در دل خود زمزمه کني تا مرحمي بر زخم‌هايت باشد.
وقتي گوشه‌اي پيدا مي‌کني که بدون دردسر بنشيني و با خود خلوت کني، باز مزاحم مي‌شوند و حتا کتاب دعا را از دستت مي‌گيرند و مجبورت مي‌کنند يا آنجا را ترک کني يا به تبليغ مبلغان‌شان گوش دهي تا شايد با اين كارها موفق شوند، فرصت اندک دو ساعته‌ي همجواري با ائمه‌ي غريب بقيع (ع) را بسوزانند.
اي کاش همچنان که به يک امانت ايشان، يعني قرآن آنقدر اهميت و ارزش مي‌دهند، به امانت دوم ايشان، يعني عترت نيز توجه مي‌کردند و با يک‌سري سخت‌گيري‌هاي بي‌مورد دل ارادتمندان را آزرده نمي‌کردند.
نزديك يك قرن از تخريب حرم مطهر ائمه‌ي بقيع (ع) و از بين رفتن تمام آثار اين بناى باشكوه و معنوى مي‌گذرد، براي همين نمى‌توان مانند ديگر بناهاي تاريخى و مذهبى، از آثار آن به عظمت و قدمتش پى‌برد و تاريخ ساختمان آن را به‌دست آورد.
اجمال تاريخ اين حرم مقدس اين است كه قبور ائمه‌ي بقيع (ع) مانند ساير قبرها در محوطه‌ي مكشوف، بدون ديوار و سقف نبوده است، بلكه قبر آن‌ها مانند تربت پاك رسول خدا ( ص) و حضرت رضا (ع) از آغاز دفن اجساد مبارك و پيكر مطهرشان، در داخل خانه‌اى كه متعلق به عقيل بوده، قرار داشته است و به مرور زمان اين خانه به ساختماني مناسب و مسجد تبديل شده، سپس در محل همان ساختمان، بزرگ‌ترين و مرتفع‌ترين گنبد و بارگاه بنا شده و در قرون متمادى داراى خادم و دربان و ظريف‌ترين و گران‌بهاترين ضريح و صندوق با زيباترين روپوش و داراى فرش و قنديل بوده است؛ ولي اين بارگاه در هشتم شوال سال 1344 هجري قمري توسط وهابي‌ها منهدم شد.
در اين آرامگاه به‌جز ستارگان محراب بقيع ـ حضرت امام حسن مجتبي (ع)، امام زين‌العابدين (ع)، امام محمدباقر (ع) و حضرت صادق (ع) ـ، انوار درخشنده‌ي ديگري نيز به خاك سپرده شده‌اند كه نام برخي از آن‌ها براساس آنچه در جلد سوم كتاب «وفاء الوفاء» آمده، به اين ترتيب است:
عثمان بن مظعون، نخستين مهاجرى كه از دنيا رفت و پيامبر اكرم (ص) در تشييع جنازه‌ي او شركت كردند.
فاطمه بنت اسد، مادر حضرت على (ع)، زنى كه ديوار كعبه براى زايمان او شكافته شد و امدادهاى غيبى هنگام تولد فرزندش از آسمان فرود آمد. او يازدهمين نفرى بود كه به رسول خدا (ص) ايمان آورد و حضرت با كلمه‌ي «مادرم» به او خطاب مى‌فرمودند. زنى كه پيامبر (ص) در مرگ او گريه و پيراهن خود را كفن او كردند و چهل تكبير بر او گفتند.
سعد بن معاذ، مردى والامقام از ياران وفادار پيامبر اكرم (ص) كه در جنگ‌ها همراه حضرت بود و گاهى مورد اصابت تير قرار مى‌گرفت. كسى كه رسول خدا (ص) درباره‌اش فرمودند: «همچون استخوان در گلوى كفاري».
حليمه سعديه، زنى روستايى كه در صحراى مكه زندگى مى‌كرد؛ ولى پاك و سالم بود و توفيق شير دادن به پيامبر (ص) تنها نصيب او شد.
عباس عموى پيامبر اكرم (ص) كه مسؤول آب‌رسانى به زائران كعبه و مورد احترام همه بود.
مزار سه دختر رسول گرامى به نام‌هاى زينب، رقيه و ام‌كلثوم، همچنين قبر زنان پيامبر (ص) به‌جز خديجه (س) كه در مكه است و ميمونه كه در دو فرسخى مكه مدفون است.
قبر چند نفر از اصحاب رسول خدا (ص) و شهداى احد نيز در بقيع واقع شده است.
انتهاي پيام