رييس كانون فيلم‌نامه‌نويسان در برابر انتقاد‌ها و گلايه‌ها نسبت به ضعف فيلم‌نامه در سينماي ايران مطرح كرد: وقتي فيلم‌نامه 90 درصد آثار توليدي سينما توسط اعضاي كانون نوشته نشده است، چرا ما بايد پاسخگوي ضعف سينما باشيم؟! جابر قاسمعلي كه به مناسبت روز ملي سينما با خبرنگار بخش سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) درباره‌ي وضعيت فيلم‌نامه‌نويسي در سينماي ايران سخن مي‌گفت،ادامه داد:در تمام طول اين سالها همه مي‌گويند ضعف سينماي ايران فيلم‌نامه است، ما هم معتقديم ضعف سينماي ايران فيلم‌نامه است. اما در كنار آن ضعف‌هاي ديگري مانند ضعف سياست‌گذاري سينمايي در طول 30 سال گذشته،‌ ضعف سياست‌گذاري در ترسيم دورنماي وضعيت فيلم‌نامه در سينماي ايران، شيوه‌هاي غير صنعتي و غير مدون تهيه‌كنندگان و ... هم وجود دارد. رييس كانون فيلم‌نامه‌نويسان در ادامه يكي از مشكلات فيلم‌نامه‌نويسي را عدم تحقيق و پژوهش دانست و در عين حال تصريح كرد: مساله اين است كه مسووليت ضعيف بودن فيلم‌نامه‌هاي سينماي ايران به عهده كانون فيلم‌نامه نويسان نيست. قاسمعلي در تشريح سخنانش خاطر نشان كرد:‌ آمارهايي كه هر ساله گرفته مي‌شود نشان مي‌دهد كه چند درصد از فيلم‌نامه، فيلم‌هاي توليد شده در سال توسط اعضاي رسمي كانون نوشته شده است. از نظر من شايد كمتر از 10 درصد اين فيلم‌نامه‌ها توسط اعضاي كانون فيلم‌نامه نويسان ايران نوشته شده باشد اما 90 درصد باقيمانده متعلق به افراد ديگري است. حال چرا باز هم بايد كانون مورد اتهام قرار گرفته و پاسخگوي ضعف كساني باشد كه عضوش نيستند؟! وي با تاكيد بر بررسي فيلم‌نامه‌ها توسط يك گروه كارشناسي گفت: قاعدتا بايد يك گروه كارشناسي كه بخشي از تنه اصلي سينما اعم از تهيه‌كننده، كارگردان، فيلم‌نامه نويس و كارشناس وزارت ارشاد در آن عضويت دارند كارها را كارشناسي كنند تا شايد بتوان ضعف فيلم‌نامه‌ها را گردن آن گروه انداخت. قاسمعلي بار ديگر ضمن انتقاد از نسبت دادن ضعف فيلم‌نامه نويسي به كانون فيلم‌نامه نويسان ايران با اشاره به دليل اصلي ضعف فيلم‌نامه‌نويسي تاكيد كرد: در هر صورت در حال حاضر هر سال انبوهي فيلم توليد مي‌شود كه گذشته از ضعف‌هاي تهيه‌كنندگي، كارگرداني، سياست گذاري و ... تنها كانون فيلم نامه نويسان بايد متهم شده و پاسخگو باشد. دليل اين ضعف مشخص است. تهيه‌كنندگان غيرحرفه‌اي براي آنكه هزينه كمتري پرداخت كنند نگارش فيلم‌نامه را به افراد غير متخصص مي‌سپارند و طبيعتا حاصل آن هم فيلم‌نامه‌هاي بسيار ضعيفي مي‌شود كه پس از ساخت روي پرده سينماي ايران مي‌بينيم. رئيس كانون فيلم‌نامه نويسان در بخش ديگري از اين‌گفت‌وگو در پاسخ به پرسشي مبني بر اينكه «چرا فيلم‌نامه نويسان نسبت به ساير صنوف، دستمزد كمتري مي‌گيرند؟» گفت: به نظرم اشكال اساسي در سينماي ايران سيستم و صنعت غلط و بيمار ماست. در سينماي دنيا، پنج درصد از هزينه توليد فيلم به فيلم‌نامه اختصاص مي‌يابد. وي در عين حال بيان كرد: در ايران رقم دستمزد فيلم‌نامه‌نويس خيلي كمتر از دو درصد هزينه‌هاي توليد فيلم است. اين دو درصد هم يعني 20-30 ميليون تومان براي هر فيلم‌نامه. يعني براي يك فيلم‌نامه در سينماي ايران حداقل بايد چنين رقمي پرداخت شود اما باز هم كمتر كسي مي‌تواند چنين رقمي دريافت كند. قاسمعلي ادامه داد: اگر رقم خوبي براي فيلم‌نامه‌ها پرداخت شود، خطاي كمتري در نگارش فيلم‌نامه اتفاق مي‌افتد و فيلم‌نامه نويس بر اساس مبلغي كه دريافت كرده پنج ـ شش ماه براي يك كار وقت مي‌گذارد، اما تنها تعدادي از فيلم‌نامه نويسان هستند كه چنين رقمي را دريافت مي‌كنند. مطمئنا اگر مديران، كارشناسان و دست اندركاران صنعت سينما بخواهند كه نرخ خريد فيلم‌نامه را به رقم واقعي آن برسانند، همه براي نگارش فيلم‌نامه سراغ كارشناسان كانون فيلم‌نامه نويسان خواهند آمد. وي در ادامه از عدم توجه كافي به فيلم‌نامه نويسان گلايه و عنوان كرد: معمار اصلي يك پروژه از لحاظ فرهنگي و انديشگي فيلم‌نامه نويس آن است. در واقع زحمات بسياري بر دوش فيلم‌نامه نويس است. او بايد نظر كارگردان، تهيه‌كننده و مميزي سينما و تلويزيون را تامين كند و در عين حال هم خودش داستانش را دوست داشته باشد، آخر كار هم براي اين همه زحمت، رقم بسيار پاييني داده مي‌شود. قاسمعلي در عين حال اظهار كرد: تمام اين بي‌توجهي‌ها كه گفته شد در حالي است كه در همان پروژه سينمايي يا تلويزيوني حاضر هستند دستمزدي چند برابري را به يك بازيگر كه تنها چند سال است كه چهره شده بپردازند. بيماري سينما در اين نقطه است كه بازيگر در سينماي ما بر سر سفره آماده مي‌نشيند و دستمزدي كه براي يك يا دو ماه كار مي‌گيرد چندين برابر دستمزد فيلمنامه نويس براي يك سال كار است. رئيس كانون فيلم‌نامه نويسان در بخش ديگري از اين گفت‌وگو در پاسخ به سوالي درباره مشكلات فيلم‌نامه نويسان مطرح كرد: در شرايط فعلي، تنها برخي از فيلم‌نامه نويسان به دليل اعتبار، ارتباطات و نفوذي كه دارند مي‌توانند دستمزد واقعي‌شان را بگيرند اما اين اتفاق براي بدنه اصلي فيلم‌نامه نويسان نمي‌افتد. در صنف فيلم‌نامه نويسان بسياري از همكاران بيكار هستند و حتي امكاني براي نگارش آثار تله فيلم را هم ندارند. وي در پاسخ به اين پرسش كه «با اين شرايط، آيا بايد جلوي ورود چهره‌هاي جديد را گرفت؟» تصريح كرد: ما مخالف ورود چهره‌هاي جديد به اين حوزه نيستيم، اما وقتي تنها از چهره‌هاي ناآشنا و غير متخصص استفاده كنيم حاصل آن چيزي مي‌شود كه اكنون مي‌بينيم. اين اشكال به سينماي ايران وارد است كه از پتانسيل، تخصص، تجربه و دانش فيلم‌نامه نويسان عضو كانون فيلم‌نامه نويسان استفاده نمي‌كند. رئيس كانون فيلم‌نامه نويسان ايران با بيان اينكه بايد از فيلم‌نامه نويسان حرفه‌اي و عضو كانون حمايت شود، افزود: فيلم‌نامه‌هاي درخشاني در بين اعضاي كانون وجود دارد، اما چون رويكرديشان هنري است كسي به آنها توجه نمي‌كند. اين در حالي است كه در چنين سيستمي دولت بايد از فيلم‌نامه‌هاي فرهنگي و غير متعارف حمايت كند. قاسمعلي در پايان اين گفت‌وگو بار ديگر تاكيد كرد: شوراي مركزي كانون فيلم‌نامه نويسان ايران زماني حاضر است پاسخگوي ضعف فيلم‌نامه در سينماي ايران باشد كه توليد حدود 50 تا 60 فيلم سينمايي در سال از روي فيلم‌نامه اعضاي كانون انجام شده باشد اما وقتي در آمار كنوني 90 درصد از كل آثار توسط اعضاي كانون نوشته نمي‌شود چرا ما بايد پاسخگوي مشكلات باشيم؟ انتهاي پيام