اين روزها، آخرين صفحه‌ها از داستان تخريب خانه‌ي قاجاري «صداقت» ورق مي‌خورد.
به گزارش خبرنگار بخش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، آخرين آجرهاي خانه‌ي «صداقت» با ضربه‌هاي پتك كارگران ساختماني در حالي به تلي از خاك تبديل مي‌شود كه به اعتقاد يك حقوق‌دان ـ صادقي ـ با توجه به قوانين موجود درباره‌ي ميراث فرهنگي كه به تأييد شوراي نگهبان نيز رسيده است، استنادهاي ديوان عدالت اداري براي احكام صادرشده با هدف خروج آثار تاريخي از فهرست آثار ملي موجه و قانوني نيستند. همچنين برخي كارشناسان حوزه‌ي ميراث فرهنگي معتقدند، احكام ديوان عدالت اداري كه تخريب خانه‌ها را به‌دنبال دارد، يك سوءتفاهم است.
و اكنون در ميان اين سوءتفاهم‌ها و دلايل ناموجه، ضربه‌هاي كارگران ساختماني، آخرين نفس‌هاي خانه‌ي قاجاري «صداقت» را مي‌گيرند و آخرين طبقه‌ي اين خانه نيز با ضربه‌هاي چكش و پتك كارگران فرومي‌ريزد و خانه‌اي كه بخشي از خاطرات و هويت ساكنان محله‌ي منيريه‌ي تهران را شكل مي‌داد، به تلي از خاك تبديل مي‌شود.
براساس تابلوي نصب‌شده در كنار اين خانه‌ي تاريخي در حال تخريب، قرار است يك مجتمع مسكوني هشت طبقه به جاي اين خانه‌ي قاجاري سر بلند كند و حتا ارتفاعي بلندتر از ديگر ساختمان‌هاي تازه‌ساخت كوچه‌ي «صداقت» داشته باشد. در حالي كه به گفته‌ي بهروز جلالي ـ سرپرست معاونت ميراث فرهنگي استان تهران ـ «با توجه به ارزشمندي خانه‌ي صداقت، بناهاي اطراف ملك و املاكي كه متقاضي ساخت‌وساز بودند، با محدوديت‌هاي ارتفاعي روبه‌رو شده‌اند.»
يك كارشناس حوزه‌ي ميراث فرهنگي نيز درباره‌ي تخريب خانه‌ي «صداقت» به خبرنگار ايسنا گفت: خانه‌ي «صداقت» در محله‌ي منيريه، هويت محله‌اي را دور خود جمع كرده بود و اكنون با تخريب آن، ديگر نمي‌توان سكونت خاطره‌انگيزي در اين محله داشت. تخريب چنين خانه‌هايي سبب پاك شدن بخشي از هويت و خاطرات ساكنان محله مي‌شود. شهر بدون خاطره، شهر خوبي نيست، اگر اين منوال به پيش رود و نتوان مانع اين تخريب‌ها شد، چند سال ديگر شهري بدون خاطره خواهيم داشت.
اسكندر مختاري همچنين با تأكيد بر اين‌كه «نمي‌توان دست روي دست گذاشت تا هر روز يك اثر از بين برود»، مدرسه‌ي «تقواپيشگان»، خانه‌ي «زند نوابي» و عمارت «صبا» در خيابان برادران مظفر را از جمله بناهاي تاريخي تخريب‌شده در تهران از چندماه پيش تا كنون دانست و اظهار كرد: نشانه‌هاي تاريخي شهر تهران در حال از بين رفتن هستند. چطور اين نشانه‌ها را مي‌توان حفظ كرد و چگونه وظايف سازماني مانند سازمان ميراث فرهنگي را مي‌توان محقق كرد. اگر قرار است آثار تاريخي از يك مجري دستور تخريب بگيرند، بنابراين وظيفه‌ي سازمان ميراث فرهنگي در نگهداري و پاسداشت هويت يك ملت چه خواهد بود؟
چندي پيش نيز معاون ميراث فرهنگي سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري كشور ـ مسعود علويان‌صدر ـ در اعتراض به روند صدور حكم‌هاي ديوان عدالت اداري مبني بر خروج آثار تاريخي از فهرست آثار ملي، به خبرنگار ايسنا گفت: جالب است رسيدگي به يك پرونده‌ي شكايت كه در ديوان عدالت اداري مطرح مي‌شود، بسيار طولاني است؛ ولي پرونده‌هاي خروج بناها از فهرست آثار ملي كه در ديوان مطرح مي‌شوند، به سرعت بررسي مي‌شوند. به‌نظر مي‌رسد، افق تند و تيزي در ارتباط با ميراث فرهنگي توسط ديوان عدالت اداري به كار گرفته شده است.
به گزارش ايسنا، خانه‌ي قاجاري صداقت، سراي دلگشا، ساختمان پرچم، بيمارستان مسيح در كرمانشاه، خانه‌ي محمد نصر در شيراز و ده‌ها خانه‌ي تاريخي ديگر، در ميان دلايل ناموجه و سوءتفاهم‌ها به تلي از خاك تبديل مي‌شوند. اين روزها، خارج كردن آثار تاريخي از فهرست آثار ملي راهكاري است كه در نبود فرهنگ‌سازي مناسب در جامعه، توسط مالكان پيگيري مي‌شود و به سرعت هم به نتيجه مي‌رسد، ولي كاش متوليان امور جلوي اين روند مي‌گرفتند، همان‌طور كه با وجود اين‌كه قوانين حوزه‌ي ميراث فرهنگي تغيير نكرده‌اند، در سال‌هاي پيش، در برابر اين‌گونه درخواست‌ها مقاومت مي‌شد.
انتهاي پيام